Μπροστά στις νέες προκλήσεις μπορούμε και πρέπει να πάμε αλλιώς! Με πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό μέτωπο που θα διεκδικεί πραγματικά δημόσια εκπαίδευση για όλους και αξιοπρεπή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
Ένα μεγαλειώδες κίνημα εισβάλει στο πολιτικό προσκήνιο το τελευταίο διάστημα. Το κίνημα αυτό, μέσα από πολλές κινητοποιήσεις τον τελευταίο μήνα, θέτει μεγάλο αγωνιστικό σταθμό στις 30 του Μάρτη με πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στα Προπύλαια και πορεία στο Μαξίμου.
Ξεκινά από την εκπαίδευση, αγκαλιάζει τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και επεκτείνεται στους φοιτητές. Βάζει στο κέντρο της συζήτησης τους όρους εργασίας, απαντά με το επιθετικό κι απαιτητικό αίτημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς και επί ένα μήνα βρίσκεται συνεχώς στους δρόμους. Πραγματοποιεί δυο μεγάλες κεντρικές κινητοποιήσεις στο υπουργείο Παιδείας και μια μικρότερη, στις 2, 9 και 16 του Μάρτη, οι δυο οδηγούν στην κατάληψη του υπουργείου και στην πραγματοποίηση Συνέλευσης Αγώνα μέσα σε αυτό. Οι φωτογραφίες από το κατάμεστο αμφιθέατρο εντυπωσιάζουν. Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί, κυρίως νέοι αναπληρωτές και αναπληρώτριες καθώς και φοιτητές/τριες, καταλαμβάνουν το υπουργείο, συζητούν κι αποφασίζουν για τον αγώνα τους. Στον χώρο όπου μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τους εκπροσώπους της τρόικα, του ΟΟΣΑ, του ΣΕΒ, όλο τον μηχανισμό επιβολής των αντιδραστικών επιλογών όλων των κυβερνήσεων. Για να φτάσουμε εκεί, δεκάδες πήδηξαν τα κάγκελα του σιδερόφραχτου υπουργείου, ενώ εκατοντάδες όρμησαν μέσα σε αυτό, υπογραμμίζοντας στην πολιτική ηγεσία την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητά τους.
Από τις 23 του Φλεβάρη το κίνημα επεκτείνεται πανελλαδικά με κινητοποιήσεις στις περιφέρειες και στις διευθύνσεις της εκπαίδευσης, θέτει το ζήτημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας σε πόλεις και χωριά, όπου δουλεύει και ζει η νεολαία της αναπλήρωσης. Στην εξέλιξή του συναντιέται αγωνιστικά με το φοιτητικό κίνημα το οποίο θέτει τα αντίστοιχα αιτήματα που αναφέρονται στα πτυχία και στις 22 του Μάρτη το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο μεταφέρεται στο κέντρο της Αθήνας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη κοινωνικής απεύθυνσης, συνάντησης με τους εργαζόμενους και τον λαό και προετοιμάζοντας τη μεγάλη διαδήλωση στις 30 του Μάρτη.
Η μάχη αφορά όλους όσους ζουν την εργασιακή κόλαση
Αγώνα εργατικό δίνει το εκπαιδευτικό κίνημα θέτοντας στην προμετωπίδα των αιτημάτων του το ζήτημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας. Ένα αίτημα που ξεπερνά τους αμυντικούς αγώνες αποτροπής κάποιου μέτρου ή νομοσχεδίου και βάζει στο στόχαστρο τη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για ελαστική εργασία και την επέκτασή της σε κάθε εργασιακό χώρο. Μια μάχη που έχει συναντηθεί με την αγωνία χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, για το δικαίωμα τους στην εργασία, ενάντια στην επισφάλεια, την περιπλάνηση και την ομηρία της ανεργίας/απόλυσης και επαναπρόσληψης χρόνο με τον χρόνο (για πάνω από 10 χρόνια), καθώς και των φοιτητών για το εργασιακό τους μέλλον.
Την ίδια στιγμή, το αίτημα των διορισμών τείνει να βαθαίνει πολιτικά και χρειάζεται να συνδεθεί με το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ως αναπόσπαστο κομμάτι της μάχης ενάντια στο εκπαιδευτικό μνημόνιο που προωθεί η κυβέρνηση και που επιδιώκει να αλλάξει συνολικά τον χάρτη της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Το υπουργείο το δήλωσε ξεκάθαρα: όρος για να προχωρήσουν κάποιοι διορισμοί είναι το κλείσιμο της 4ης αξιολόγησης. Οι συνολικές αναδιαρθρώσεις βάζουν στο κέντρο των αλλαγών τομές και επιδιώξεις που το εκπαιδευτικό κίνημα έχει εμποδίσει τα προηγούμενα χρόνια, από την αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση μέχρι την απαξίωση των πτυχίων, τη διάσπαση και την αποδέσμευση των επαγγελματικών/εργασιακών δικαιωμάτων από αυτά. Τη διαρκή κατάρτιση, τις δεξιότητες και την ατομική διαπραγμάτευση του εργαζόμενου για τους όρους εργασίας του. Την ιδιωτικοποίηση δομών της εκπαίδευσης. Για να πετσοκόψει τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών σε ένα σχολείο ακραία ταξικό, που κλείνει τον δρόμο σε χιλιάδες παιδιά, που τα προετοιμάζει να γίνουν οι νέοι αναλώσιμοι της αγοράς εργασίας.
Μπροστά στις νέες προκλήσεις μπορούμε και πρέπει να πάμε αλλιώς! Με πανεκπαιδευτικό μέτωπο που θα συνενώνει όλη την εκπαίδευση σε έναν ανυποχώρητο αγώνα που θα θέσει το σύνολο των αναγκών μιας πραγματικά δημόσιας εκπαίδευσης για όλους! Που θα υπερασπίζεται ταυτόχρονα το δικαίωμα του μαθητή, του φοιτητή, του γονιού και του εκπαιδευτικού. Με φοιτητικά αμφιθέατρα γεμάτα, με μαζικές γενικές συνελεύσεις στα σωματεία, με επιτροπές αγώνα αναπληρωτών παντού, με κατειλημμένα σχολεία, με συντονισμό που θα οργανώνει και θα θέτει τον αγωνιστικό σχεδιασμό για τη συνέχεια.
Με πανεργατικό μέτωπο που θα σπάει την υποταγή των εργαζομένων στους δημοσιονομικούς δείκτες και την προσμονή της «ανάπτυξής τους», της «εξόδου από τα μνημόνια» και τη λογική «δουλειά να υπάρχει…». Και γι’ αυτό η μάχη αυτή χρειάζεται να αγκαλιάσει και να συμπεριλάβει συνολικά την ανατροπή της εργασιακής κόλασης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Να συναντηθεί και να γίνει μια γροθιά με τη μάχη των συμβασιούχων στους ΟΤΑ, των επικουρικών γιατρών, των εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού. Να γίνει σύνθημα στα στόματα των νέων ελαστικά εργαζόμενων, των απλήρωτων, των ανέργων, των απολυμένων, του καθένα και της καθεμίας που κυβέρνηση, ΕΕ και κεφάλαιο, προσπαθούν να τους πείσουν ότι το εργασιακό τους μέλλον είναι η απλήρωτη εκ περιτροπής εργασία, των λευκών ή/και μιας μέρας συμβάσεων, και να γίνει διεκδίκηση για αυξήσεις στους μισθούς, μείωση του χρόνου εργασίας, μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης, για δικαίωμα όλων σε μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή εργασία!
Είναι φανερό ότι μια τέτοια προοπτική έχει αναστατώσει τα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης. Η εκπαίδευση ήταν πάντα ένας απρόβλεπτος κρίκος στην αλυσίδα και η παρουσία του ριζοσπαστικού ρεύματος των Παρεμβάσεων με ισχυρή αντικαπιταλιστική πτέρυγα, συνέβαλλε αποφασιστικά στο ξεδίπλωμα αγώνων ικανών να φέρουν καθυστερήσεις, ανατροπές, νίκες! Γι’ αυτό και με πολύ συντονισμένο τρόπο όλες οι συστημικές δυνάμεις του αστικοποιημένου συνδικαλισμού στα συνδικάτα ξεδιπλώνουν την τακτική τους. Η ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ/ΠΕΚ σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ/ΑΕΚΕ) αρνούνται με επιμονή την απεργιακή κλιμάκωση. Σε ένα μήνα κινητοποιήσεων, με το εκπαιδευτικό κίνημα να βρίσκεται στους δρόμους κάθε εβδομάδα, δεν έχει προκηρυχθεί ούτε μία 24ωρη απεργία. Όλες οι στάσεις εργασίας που έχουν κηρυχθεί με ευθύνη των παραπάνω παρατάξεων, πραγματοποιούνται για να διευκολύνουν τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια και όχι για να κλείσουν μαζικά τα σχολεία. Οι παντός καιρού κυβερνητικές παρατάξεις δεν δεσμεύονται για συμμετοχή στις στάσεις ούτε για τα συνδικαλιστικά τους στελέχη! Ταυτόχρονα, ειδικά η ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ φτάνει στο σημείο, με απροκάλυπτο τρόπο, να καταγγέλλει το κίνημα αυτό μέσω των δηλώσεων του προέδρου της και να κλείνει ραντεβού «διαλόγου» με το υπουργείο μακριά από τους ενοχλητικούς διαδηλωτές, τρεις ημέρες μετά το αυταρχικό χτύπημα της διαδήλωσης στις 2 Μάρτη. Όλες αυτές οι παρατάξεις αποδεικνύουν ότι φοβούνται ένα κίνημα που αναπτύσσεται μαχητικά σε μορφές και περιεχόμενο, γιατί η πολιτική τους πρόσδεση στις αντιδραστικές-αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις τις θέλει να συμμετέχουν στον διάλογο για την εισαγωγή προσοντολογίου για τις προσλήψεις, ώστε να λειτουργήσει ο «κόφτης» αποτελεσματικά. Αποδέχονται τα μνημονιακά όρια, αρνούνται να συνδέσουν τα συνολικά αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος και δεν προβάλλουν κανένα αγωνιστικό σχεδιασμό.
Η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ από την άλλη επιλέγει να συμπορευτεί με ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΣΥΡΙΖΑ στις κρίσιμες αποφάσεις για τις κινητοποιήσεις γιατί φοβάται ό,τι δεν ελέγχει και ό,τι δεν βρίσκεται στα αυστηρά πλαίσια του δικού της παραταξιακού σχεδιασμού. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει καταψηφίσει κάθε πρόταση για 24ωρη απεργία και προτείνει μόνο στάσεις εργασίας, ενώ στο επίπεδο των αιτημάτων αρνείται να συγκρουστεί με την αναδιάρθρωση που καταργεί κάθε δικαίωμα από την εργασία (προϋπηρεσία μαζί με πτυχίο). Κάτω από το βάρος της μαζικής συμμετοχής εκατοντάδων εκπαιδευτικών, συμμετείχε και στις δύο Συνελεύσεις Αγώνα μέσα στο κατειλημμένο υπουργείο στις 2 και 16 Μάρτη, συνέβαλε στην απόφαση ειδικά στις 2/3 και ψήφισε, γιατί καταλαβαίνει ότι αποτελεί αυθεντική κίνηση των αναπληρωτών και δεν θέλει να αποσπαστεί εντελώς από αυτή. Αμέσως μετά όμως, επιλέγει να συμπορευτεί με τους σχεδιασμούς του αστικοποιημένου συνδικαλισμού ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΣΥΡΙΖΑ αρκεί να μην ενισχύσει τις αποφάσεις αυτών των συνελεύσεων. Γι’ αυτό καταψήφισε στα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία και σε ΔΣ ΔΟΕ-ΟΛΜΕ την απόφαση της Συνέλευσης Αγώνα για νέα συγκέντρωση στις 9/3 καθώς και το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο μαζί με τους φοιτητές στις 22/3. Χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τις εσωτερικές διαδικασίες των σωματείων γιατί προτιμά οι αποφάσεις να παίρνονται από τους συσχετισμούς στα ΔΣ γιατί σε αυτά σχεδιάζει με ασφάλεια ψηφίζοντας μαζί με ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ενισχύσει την οργάνωση του αγώνα με το πιο αγωνιστικό συγκρουσιακό κομμάτι που εισβάλει στο υπουργείο και διεκδικεί να έχει λόγο, ταράζοντας τα στάσιμα νερά του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.
Και οι φοιτητές στον αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία
Στον στίβο των κινητοποιήσεων έχουν μπει εδώ και τουλάχιστον δύο εβδομάδες και οι φοιτητές. Συμπορεύονται κινηματικά με τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς και ένας νέος γύρος μαζικών διαδικασιών φέρνει στην επιφάνεια τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Ο φοιτητικός σύλλογος της Φιλοσοφικής κινητοποιείται με μαζικές γενικές συνελεύσεις και κατάληψη, με αιτήματα να μη διασπαστεί το τμήμα ΦΠΨ αλλά και να μην εξισωθούν τα πτυχία των αποφοίτων με αυτά των ιδιωτικών σχολών (η περίπτωση του τμήματος Θεατρικών σπουδών). Οι φοιτητικοί σύλλογοι του Μαθηματικού και του Φυσικού κινητοποιούνται μέσα από γενικές συνελεύσεις με αίτημα να μην αφαιρεθεί η διδακτική επάρκεια από το πτυχίο για να μη τους στερήσουν το βασικό δικαίωμα να έχουν μία θέση στη αγορά εργασίας. Οι φοιτητικοί σύλλογοι του ΕΜΠ κινητοποιούνται ενάντια στις απειλητικές αλλαγές του θεσμικού πλαισίου του ΤΕΕ, που δημιουργεί πολλαπλές ταχύτητες εργαζομένων στον κλάδο των μηχανικών, για την προς τα κάτω συμπίεση των μισθών και για τη μετατροπή των αποφοίτων σε φθηνό εργατικό δυναμικό για τους μεγαλοεργολάβους.
Με μία πρώτη ματιά, οι παραπάνω κινητοποιήσεις φαίνονται ασύνδετες, χωρίς να έχουν απέναντι τους τον ίδιο εχθρό. Βέβαια, αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα παρατηρήσουμε πως η βαθύτερη αιτία για τις παραπάνω κινητοποιήσεις από όλα τα «κομμάτια» της εκπαίδευσης είναι η εναντίωση στις επικίνδυνες πολιτικές της κυβέρνησης, του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, όπως αυτές εφαρμόζονται μέσω από μία σειρά νομοθετημάτων, με κύριο το νομοσχέδιο Γαβρόγλου. Απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ και στις προτάσεις του ΟΟΣΑ, που μας θέλουν να δουλεύουμε με μισθούς πείνας, με εργασιακές σχέσεις σύγχρονης δουλείας, το κοινό αίτημα καθηγητών, φοιτητών και μαθητών για μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις βάζει φρένο στις επιδιώξεις των αστικών επιτελείων. Βασικό καθήκον για την επιτυχία των ίδιων των κινητοποιήσεων είναι προσπάθεια συνένωσης όλων των διεκδικήσεων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Με στόχο τη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα παλέψει ενιαία –όχι ο καθένας τα «δικά του»– τις επικίνδυνες μεταρρυθμίσεις, για να γίνει η εκπαίδευση ο κρίκος που θα σπάσει στην αλυσίδα της επίθεσης.
Οι εξελισσόμενες μαζικές διαδικασίες στους φοιτητές, καθώς και η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, οδήγησαν στη σημαντική παρουσία τους στην κατάληψη στο υπουργείο Παιδείας που κατέληξε σε κάλεσμα ανυποχώρητου αγώνα, «καρφί» στην καρδιά της αναδιάρθρωσης. Με πρώτο σταθμό την πανεκπαιδευτική κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 22/3 αλλά και με σημαντικότερο το μεγάλο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, την ερχόμενη Παρασκευή 30 Μάρτη στο κέντρο της Αθήνας. Στα μέτρα των θεσμών, των επιτελείων και των κυβερνήσεων απαντάμε με αγώνα διαρκείας για αξιοπρεπή εργασία και δημόσια δωρεάν παιδεία χωρίς αποκλεισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου