Μαρφιν…

Ύστερα από την ομόφωνη αθώωση από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας του Θοδωρή Σίψα ο οποίος κατηγορούνταν άδικα για την επίθεση στην τράπεζα Μαρφίν, αλλά και του Παύλου Ανδρεάδη ή Αντρέεβ ο οποίος κατηγορείτο για την εμπρηστική επίθεση χωρίς θύματα στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε…

Υπάρχουν άνθρωποι που καταδικάστηκαν δικαίως για την τραγωδία στην Marfin. Ήταν αυτοί που ενώ περνούσε έξω από το κτίριο μια από τις μεγαλύτερες πορείες στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αποφάσισαν να κρατήσουν τους εργαζομένους μέσα χωρίς μέτρα ασφαλείας και με κλειστές τις εξόδους κινδύνου.

Σε μια τέτοια συγκέντρωση τα πάντα μπορούν να συμβούν, από μια προβοκάτσια της ασφάλειας ή του παρακράτους μέχρι την επίθεση ενός ανεγκέφαλου. Αυτό το γνώριζε η διοίκηση της τράπεζας και έστησε μια παγίδα θανάτου στους εργαζομένους τους.

Το δικαστήριο έκρινε ένοχους τον διευθύνοντα σύμβουλο της Marfin Κωνσταντίνο Βασιλακόπουλο, τον υπεύθυνο ασφαλείας του κτιρίου Εμμανουήλ Βελονάκη και τη διευθύντρια του καταστήματος Αννα Βακαλοπούλου, ενώ αθώωσε την υποδιευθύντρια του καταστήματος Αναστασία Κούκου.

Οι τρεις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, οι δύο πρώτοι 22 ετών και η κ. Βακαλοπούλου πέντε ετών και ενός μήνα, για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια τριών υπαλλήλων, μεταξύ των οποίων και της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, και τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων.

Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στους τρεις καταδικασθέντες.

Ενώ όμως όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι από τους ενόχους (φυσικά όχι οι βασικοί) βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μας, ένας εσμός δημοσιογράφων, δημοσιολόγων και πολιτικών χρησιμοποιούσαν το περιστατικό για να στρέφονται απέναντι σε κάθε δίκαιη διεκδίκηση των πολιτών και σε κάθε αντίσταση στις επιβολές της Τρόικας.

Μήπως θυμάστε κιόλας ποιος είχε μιλήσει από τότε για την απανθρωπιά της διοίκησης της τράπεζας με ένα σκληρό, σαρκαστικό σχόλιο που όλοι ήθελαν να παρεξηγήσουν ενώ όλοι καταλάβαιναν τι σήμαινε; Ο Πιτσιρίκος. Είναι ίσως ο μόνο που δικαιώθηκε από αυτή την υπόθεση. του Άρη Χατζηστεφάνου

πηγη:info-war

Ένας επαναστάτης μάχεται μαζί με τους συντρόφους του υπέρ των εργαζόμενων, των ανέργων, των ανθρώπων που δεν είναι πλούσιοι, που δεν εκμεταλλεύονται τους άλλους, αλλά βρίσκονται παραγκωνισμένοι, θύματα οι ίδιοι της άδικης πολιτικής. Την Τραγωδία λοιπόν της Marfin, όπου πέθαναν απλοί υπάλληλοι, μάλιστα εξ' αυτών μια έγκυος γυναίκα, αποκλείεται να την έκαναν όσοι θέλουν να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Δεν είναι δυνατόν να χτύπησαν τυφλά, όσοι έχουν σκοπό μια δίκαιη κοινωνία. Αυτοί δεν θεωρούν τους εργαζόμενους εχθρούς, αντίθετα μάχονται εναντίον των αφεντικών.

Οι μόνοι που είχαν όφελος από αυτό το έγκλημα ήταν οι Κυβερνόντες. Αυτοί που κυβερνούσαν πάντοτε, που ελέγχουν τα πάντα και που θα εξακολουθούν να μας τυραννούν, μέχρι να ξεσηκωθούμε. Ο κόσμος εκείνη την εποχή ήταν έτοιμος να τους ρίξει. Αλλά πάγωσε, σταμάτησε εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους δοσίλογους να ανασυνταχτούν. Οι μόνοι που είχαν κίνητρο για κάτι τέτοιο, είναι όσοι ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Το θεωρώ λοιπόν Προβοκάτσια.

Η αθώωση επομένως των Συντρόφων ήταν για μας αναμενόμενη. Να πω όμως δυο λογάκια για τη δήθεν δικαιοσύνη. Το συγκεκριμένο δικαστήριο βέβαια δεν τόλμησε να καταδικάσει αθώους, αφού φάνηκε περίτρανα ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως ενοχοποιητικό στοιχείο. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που κάποιοι δικαστές στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Που δεν έχουμε όσα αίσχη γίνονταν κυρίως παλαιότερα, όπου αθώοι καταδικάζονταν για τις ιδέες τους κι όχι για τις πράξεις τους.

Εδώ όμως τίθεται νέο ερώτημα: Γιατί αθώοι ταλαιπωρήθηκαν στο δικαστήριο; Γιατί πέρασαν όλα αυτά; Μην ξεχνάμε το τρόπο με τον οποίο ορισμένα ΜΜΕ αντιμετώπισαν τους κατηγορούμενους. Τους καταδίκασαν a priori, πριν καν βγει απόφαση! Τι θα γίνει λοιπόν; Θα ζητήσουν συγνώμη όλοι αυτοί από το Θοδωρή και τον Παύλο; Θα παραδεχτεί η αστυνομία το λάθος της; Αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ήταν Αναρχικοί, θα βρίσκονταν ποτέ στην αίθουσα του δικαστηρίου; Όχι, γιατί όπως είπαμε, δεν υπήρχε καμία απόδειξη, κανένα στοιχείο ενοχής. Παρόλα αυτά δικάστηκαν! Γιατί; Για να φοβίσουν. Ο φόβος είναι όπλο της ιθύνουσας τάξης.

Να μιλήσω τώρα γενικά για την αστική δικαιοσύνη. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όσες φορές πήρε μια σωστή απόφαση, δικαίωσε πχ απεργούς, εργαζόμενους, κλπ, το έκανε μετά από σκληρούς ΑΓΩΝΕΣ. Για να μην υπάρχουν αυταπάτες. Όσες φορές εμπιστευτήκαμε την "ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη" χωρίς να κουνηθούμε, την πατήσαμε. Αγώνας λοιπόν μέχρι τη νίκη, μέχρι να υπάρξει πραγματική Δικαιοσύνη. Βαθύ Κόκκινο