Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια, οι εργάτες της «Χαλυβουργίας της Ελλάδος» στον Ασπρόπυργο ξεκινούν μια ηρωική απεργία, που θα διαρκέσει 9 ολόκληρους μήνες

Ο ήχος των μηχανών πλέκεται με τις έντονες συζητήσεις των εργατών. Απολύσεις. Οι μηχανές παγώνουν και οι χαλυβουργοί μαζεύονται για τη γενική τους συνέλευση. Δύο προτάσεις τίθενται: Απολύσεις ή πενθήμερο πεντάωρο με μείωση των αποδοχών; Επιλέγουν: Τίποτα από τα δυο και αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία.

Κανείς δε περίμενε να κρατήσει τόσο.
Κανείς δεν περίμενε τόση αλληλεγγύη από τον κόσμο.
Κανείς δε περίμενε ότι θα έβγαινε πιο δυνατός από αυτή τη μάχη.
Σχεδόν όλοι όμως αισθάνθηκαν απολυμένοι.
Σχεδόν όλοι συνειδητοποίησαν ότι δεν πάλευαν μόνο για τον εαυτό τους, για τα αιτήματα τους στο εργοστάσιο, αλλά για όλη την εργατική τάξη.

Εναντίον τους επιστρατεύτηκε κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή της η εργοδοσία, η απειλή της πείνας και της ανεργίας, τα αστικά ΜΜΕ που χυδαία συκοφαντούσαν τον αγώνα τους και βεβαίως η κρατική καταστολή, τα ΜΑΤ.

Ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών δεν είχε ποτέ την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο (Εργατικά Κέντρα Ελευσίνας και Μαγνησίας), όσο και σε συνολικό επίπεδο, με τη ΓΣΕΕ να μην έχει περάσει ούτε έξω από την πύλη, σε μια εννεάμηνη εργατική μάχη, αλλά και να αρνείται να συμβάλλει σε ένα μέτωπο αγώνα, αλληλεγγύης και νίκης. Ούτε καν στην μετέπειτα δίκη των αγωνιζόμενων εργατών δεν τόλμησε ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, να εμφανιστεί. Ευθύνες έχει και η «μισή αλληλεγγύη», κυρίως στα λόγια, και ελάχιστα στην πράξη, της τότε ρεφορμιστικής αριστεράς της θεσμικής αντιπολίτευσης και σήμερα Κυβέρνησης Σύριζα, ειδικά με την αρχική καταψήφιση της απεργίας στο εργατικό κέντρο Βόλου, αλλά και με την απουσία της από κρίσιμες κινητοποιήσεις και μέτωπα. Αναδείχθηκαν τα όρια του ΠΑΜΕ, παρά την μεγάλη προσπάθεια και ουσιαστική συμβολή του, αλλά και οι ανεπάρκειες και αδυναμίες του ταξικού εργατικού ρεύματος συνολικά, παρά τις προσπάθειες και τη συμβολή του.

Η πύλη της ελληνικής χαλυβουργίας για τους επόμενους εννιά μήνες που θα κράταγε η απεργία τους θα γινόταν φάρος για όλη την εργατική τάξη και η αλληλεγγύη του κόσμου ήταν αυτή που θα τους έδινε δύναμη μέχρι το τέλος.