Μετά την απόλυση, έρχεται η ποιότητα

«Δεν είναι μόνο η απόλυση, αλλά και ο τρόπος που έγι­νε. Ένιωσα σαν να ήμουνα εγκληματίας. Αφού πέρασα από το λογιστήριο, δύο σεκιουριτάδες με συνόδευσαν μέχρι το πάρκινγκ της εταιρείας. Είχαν αποσυνδέσει το κομπιούτερ μου από το σύστημα και δεν με άφησαν ούτε τους συναδέλφους μου να αποχαιρετήσω».

Εκτός από την πομπώδη υποκρισία και την αστυνομοκρατούμενη ασφά­λεια, η κυβέρνηση μάς υπόσχεται και την «ποιότητα». Αυξήθηκαν οι απολύσεις τον Δεκέμβρη του 2019, λέει το πληροφοριακό σύστημα Εργάνη, σε σύγκριση με τους αμέσως προηγούμενους μήνες. Όμως το γενικό ποσοστό ανεργίας επί Νέας Δη­μοκρατίας διαρκώς μειώνεται, ανακοινώνει θριαμβευτικά η κυβέρνηση και το παπαγα­λίζουν όλα τα κυβερνόδουλα κανάλια.

Δημιουργούνται «νέες ποιοτικές θέ­σεις εργασίας», λέει ο υπουργός Γ. Βρούτσης που μας διαβεβαιώνει ότι «η ανεργία αποκλιμακώνεται». Ωστόσο, φέτος περισ­σότεροι φρεσκοαπολυμένοι υποδέχτηκαν το 2020 από ό,τι την περυσινή Πρωτοχρο­νιά, αφού οι νέες προσλήψεις ήταν λιγότερες από εκείνες του Δεκέμβρη του 2018.

Πολλά ψέματα μπορεί να πει κανείς επικαλούμενος τη στατιστική, πολλές δυ­σάρεστες όψεις της αλήθειας να κρύψει. Πράγματι, οι αριθμοί δείχνουν ότι κάποιοι απολυμένοι επαναπροσλαμβάνονται, αλλά δεν δείχνουν ότι τώρα θα εργάζονται με πολύ χειρότερους όρους (π.χ. με αυξημέ­να καθήκοντα και μειωμένο μισθό). Είναι πασίγνωστο ότι πολλοί εργοδότες ασφα­λίζουν τους υπαλλήλους τους για 4ωρη εργασία, όταν στην πραγματικότητα ερ­γάζονται 8ωρο ή και 12ωρο. Αναρωτιέ­ται κανείς, αν στις «νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας», συγκαταλέγονται οι μπαρίστες στα καφέ, οι οποίοι δουλεύουν πιο γρή­γορα απ' ό,τι ο Σαρλό όταν έσφιγγε βίδες στους Μοντέρνους Καιρούς. Πόσο «ποι­οτική» δουλειά είναι το να μοιράζεις δια­φημιστικά φυλλάδια ή πίτσες ή να είσαι είλωτας-ξενοδοχοϋπάλληλος; Πού βλέπει την ποιότητα ο κύριος υπουργός; Στους «εργολαβικούς», τους ενοικιαζόμενους ερ-γαζόμενους; Εκτός και αν «ποιοτική» χα­ρακτηρίζει τη δουλειά των αστυνομικών που χτυπούν και ψεκάζουν με ποιοτικά χημικά και δακρυγόνα.

Έξι εργαζόμενους απέλυσε πρωτοχρο­νιάτικα ο ΟΤΕ, τη στιγμή που τα κέρδη του εξακοντίζονται. Αναρωτιέται κανείς τι θα περιλάμβανε το εορταστικό μενού των χρυσοπληρωμένων στελεχών της εταιρεί­ας και με πόση άνεση θα το καταβρόχθισαν, χωρίς να τους ενοχλεί η σκέψη ότι κάποιοι εργαζόμενοί τους πετάχτηκαν στον δρόμο.

Ένας φίλος, που απολύθηκε πρόσφα­τα, κατώτερο στέλεχος σε μια πολυεθνική, μας λέει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι μόνο η απόλυση, αλλά και ο τρόπος που έγι­νε. Ένιωσα σαν να ήμουνα εγκληματίας. Αφού πέρασα από το λογιστήριο, δύο σεκιουριτάδες με συνόδευσαν μέχρι το πάρκινγκ της εταιρείας. Είχαν αποσυνδέσει το κομπιούτερ μου από το σύστημα και δεν με άφησαν ούτε τους συναδέλφους μου να αποχαιρετήσω». Μικρή παρηγοριά προ­σφέρει το γεγονός ότι οι σημερινοί του εξολοθρευτές μπορεί αύριο να βρεθούν στην ίδια με αυτόν θέση.

Η απόλυση, όπως διαπιστώνει κανείς γκουγκλάροντας στην πλούσια και κυρίως αμερικανική βιβλιογραφία, έχει το δικό της

της πρωτόκολλο. Διώξε τους με τέχνη, ώστε να μην αντιδράσουν οι άλλοι, αυτοί που μένουν. Π.χ., ανάμεσα στις οδηγίες του firing (της απόλυσης) συναντάμε και τις ακόλουθες: «Αποφύγετε να κοινοποι­ήσετε την απόλυση με SMS, email κ.λπ. Κάντε μια πολύ σύντομη συζήτηση με τον απολυθέντα, κατά προτίμηση ενώπιον κάποιου μάρτυρα. Μην του αφήσετε την εντύπωση ότι υπάρχει περίπτωση επαναπρόσληψης. Ζητήστε του να παραδώσει κλειδιά, κάρτα εισόδου, λάπτοπ, κινητό τηλέφωνο και ό,τι άλλο είναι ιδιοκτησία της εταιρείας. Διακόψτε την πρόσβασή του στο ηλεκτρονικό σας δίκτυο. Μην του επιτρέψετε να έρθει σε επαφή με τους συ­ναδέλφους του στον χώρο της εταιρείας» — στις οδηγίες αυτές δεν περιλαμβάνο­νται οι μηνύσεις, τα αυτόφωρα, οι απειλές και οι συλλήψεις με τις οποίες αντιμετωπίστηκαν οι απολυμένοι του ΟΤΕ.

Κι ένας άγραφος κανόνας που εφαρ­μόζουν με ευλάβεια τα κανάλια και οι περισσότερες εφημερίδες: οι απολύσεις δεν έχουν θέση στις ειδήσεις. Όσο πιο πολύ σκοτάδι, τόσο πιο καλά. Η μητσοτακική Ελλάδα είναι ένα απέραντο «σαξές στόρι» (βλ. θριαμβολογίες για τον αγωγό EastMed) και η χώρα ένας πιστός και «προβλέψιμος» σύμμαχος του παγκόσμι­ου χωροφύλακα με υπάκουους και προ­βλέψιμους ψηφοφόρους, καταναλωτές, υπηκόους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσο­νται η νέα αστυνομοκρατία, η φορολη­στεία, το στραγγάλισμα (για την ακρίβεια, ο ψηφιακός θάνατος) του συνδικαλισμού, το καζίνο και οι ουρανοξύστες-Καρυάτιδες στο Ελληνικό, όπου θα ευδοκιμήσουν οι νέες «ποιοτικές θέσεις εργασίας» στον τομέα της φύλαξης, του καθαρισμού και εξυπηρέτησης πελατών. Της Μαριάννας Τζιαντζή 

Πριν