Ίσως η πλέον μελανή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά, μέσω του Εμφυλίου Πολέμου, στις 28 Μαρτίου του 1948. Ένα συνέδριο, που αποδείχθηκε πραγματικό φιάσκο για τον διοργανωτή του, ηγέτη των αντικομουνιστικών αμερικανικών συνδικάτων AFL (American Federation of Labor), Irving Brown.
Με την ανάληψη της ευθύνης για το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα από τους Αμερικανούς, ουσιαστικά μετά την παράδοση της σκυτάλης στην κυριαρχία επί της Ελλάδας, από την Μ. Βρετανία στις ΗΠΑ. μια νέα αντίληψη, μια νέα ποιότητα, άρχισε να εφαρμόζεται από τους υπαλλήλους του αμερικανικού κρατικού συνδικαλισμού, που είχε τεθεί ολόψυχα στην παγκόσμια αντικομουνιστική σταυροφορία κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Δεν χρειαζόταν πια καμία συμφωνία μεταξύ των δεξιών και των αριστερών παρατάξεων του εργατικού κινήματος. Δεν επιβαλλόταν καμία συνδικαλιστική ενότητα, ούτε απαιτείτο (όπως σταθερά και με επιμονή επιδίωκαν οι Βρετανοί συνδικαλιστές τύπου Σιτρίν), καμία προσπάθεια για προσέγγιση και συμβιβασμό. Οι αριστεροί συνδικαλιστές ηγέτες, έπρεπε να εξοντωθούν, είτε πολιτικά, είτε ακόμα καλύτερα βιολογικά.
Ο Irving Brown, φανερά ικανοποιημένος, παρακολουθεί τα σεμινάρια της Ακαδημίας Μακρονήσου.
Εδώ με τον συνεργάτη του Ρ. Ρέιγκαν Χέιγκ. σε μια μεταγενέστερη φωτογραφία.
Έτσι, μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στον ταξικό συνδικαλισμό αρχίζει από το καλοκαίρι του 1946, με ενορχηστρωτές τους Αμερικανούς και υποχείρια τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Ένα άνευ προηγουμένου όργιο απολύσεων, εκβιασμών, δολοφονιών και βανδαλισμών. Είχε προηγηθεί η δικαστική καθαίρεση της νόμιμα εκλεγμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ από το 8ο Συνέδριο, συνέδριο το οποίο είχε δώσει στον Εργατικό Αντιφασιστικό Συνασπισμό (ΕΡΓΑΣ) την απόλυτη πλειοψηφία.
Ο Μήτσος Παπαρήγας κλείνει τις εργασίες του 8ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ.
Όλα αυτά - δίχως καν να τηρηθεί κανένα πρόσχημα για την διατήρηση της συνδικαλιστικής νομιμότητας - επί ένα σχεδόν χρόνο, με κατάληξη την σύλληψη τον Ιούλιο του 1947, από τον τότε Υπουργό Εθνικής Ασφαλείας Ναπολέοντα Ζέρβα 2613 συνδικαλιστών (μεταξύ 15000 συλληφθέντων) σε Αθήνα-Πειραιά, μεταξύ των οποίων και ο γενικός γραμματέας της νόμιμα εκλεγμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ από το 8ο Συνέδριο, ο αξέχαστος συνδικαλιστής Μήτσος Παπαρήγας.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1947 θα αναγγελθεί από τον Ρ/Σ «Ελεύθερη Ελλάδα» ο σχηματισμός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, η κυβέρνηση της Αθήνας, με τον περίφημο νόμο 509, θα θέσει και τυπικά εκτός νόμου την Αριστερά στην Ελλάδα. Μαζί με το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη, στην παρανομία θα τεθεί και ο ΕΡΓΑΣ.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό πολιτικό κλίμα της εποχής, με εκατοντάδες αριστερούς συνδικαλιστές να βρίσκονται μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα ή στην υπερορία, οι Αμερικανοί θα επιχειρήσουν με τη βοήθεια των «συνδικαλιστών» που είχαν διαπρέψει με το φασιστική ή δοσιλογική τους δράση στο παρελθόν, με υποκείμενα και δεύτερης τάξεως υπηρέτες της μπουρζουαζίας, να οργανώσουν συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας, προκειμένου να νομιμοποιηθούν απέναντι στα μάτια των ευρωπαϊκών χωρών και να αποδείξουν ότι στην Ελλάδα η κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργεί κανονικά και συνεπώς, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες προστατεύονται.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαν επιλέξει καλούς ηθοποιούς για αυτήν την παράσταση, που αποδείχθηκε μια άθλια και κακής ποιότητας φαρσοκωμωδία.
Γράφει σχετικά η εφημερίδα του ΔΣΕ «Εξόρμηση» στο φύλλο 22, της 15ης Απρίλη 1948 για αυτό Συνέδριο παρωδία:
«Στην αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά, άρχισε στις 28 του Μάρτη, η "αισχρή θεατρική παράσταση", όπως τη χαρακτήρισε η "Πράβντα", το λεγόμενο "9ο Πανεργατικό Συνέδριο". Πρωταγωνιστές είναι οι Έλληνες μεγαλοεργατοκάπηλοι Μακρής, ο λωποδύτης Πατσατζής, ο τεταρτοαυγουστιανός Δημητράτος και άλλοι και σκηνοθέτης, ο μεγάλος διασπαστής της εργατικής τάξης της Αμερικής, Ίρβινγκ Μπράουν. Στα θεωρεία διακρίνονται αντιπρόσωποι της αμερικάνικης και αγγλικής πρεσβείας, καθώς και μέλη της αμερικάνικης οικονομικής αποστολής.
Μοναρχοφασίστες και Αμερικάνοι περιμένουν πολλά πράγματα από την παράσταση αυτή. Ο άγριος διωγμός του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, οι αντιεργατικοί νόμοι, οι δολοφονίες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες των εργατών είχαν κάνει άσχημη εντύπωση στους δημοκρατικούς λαούς. Το "συνέδριο" θα ερχόταν τώρα ν' αποδείξει ότι στη χώρα αυτή υπάρχουν πραγματικές συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Και πραγματικά το "συνέδριο" οργανώθηκε και διεξήχθη με όλους τους κανόνες και τους τύπους της δυτικοευρωπαϊκής δημοκρατίας και ελευθερίας. Κουστωδίες από αστυνομικούς είχαν ζώσει το χτίριο και κάνανε σωματική έρευνα σε κάθε ένα που έμπαινε μέσα. Η αίθουσα των συνεδριάσεων είχε πλημμυρίσει από όργανα της ασφάλειας και χαφιέδες, για να θυμίζουν στους σύνεδρους ότι έπρεπε να είναι νομιμόφρονες και πειθαρχικοί. Η εφορευτική επιτροπή δεν έκανε την έκθεσή της γιατί δεν της επιτράπηκε να κοιτάξει τα πληρεξούσια των αντιπροσώπων, που τα πιο πολλά ήταν πλαστά και άκυρα.
Καβγάς αμερικανικού τύπου.
Όλες οι συνεδριάσεις της παρασυναγωγής περιορίστηκαν γύρω από ένα ζήτημα. Δεν πρόκειται φυσικά για κανένα από τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη της χώρας μας. Οι εργατοκάπηλοι διορίστηκαν για να σκεπάζουν και όχι για να εξετάζουν τα ζητήματα της εργατιάς. Το ζήτημα, που τους απασχόλησε, ήταν ποια κλίκα θα πάρει τη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Αντιμετώπιζαν και ένα άλλο ζήτημα, ποιος θα πληρώσει τα έξοδα του συνεδρίου. Μα πάνω σ' αυτό συμφώνησαν αμέσως. Ζήτησαν από την κυβέρνηση να τους δώσει δάνειο 500 εκατ. Αυτή ήταν η μοναδική απόφαση που πάρθηκε και μάλιστα ομόφωνα.
Γύρω, όμως, από το ζήτημα της διοίκησης της ΓΣΕΕ άρχισε ένας σκυλοκαβγάς αμερικανικού τύπου. Οι βρισιές, οι αντεγκλήσεις, τα επεισόδια, οι φαγωμάρες είναι σε ημερήσια διάταξη. Ο Αμερικανός Μπράουν μάταια προσπαθούσε να μονοιάσει τους υποτακτικούς του. Είναι τόσο βαθιές οι αντιθέσεις τους, για το ποιος θα γλείψει το κόκαλο, που δεν ακούν το αφεντικό τους και ο ένας αρχίζει να ξεσκεπάζει τον άλλον. Η κλίκα του Μακρή κατηγορεί τον Καλομοίρη ότι παίρνει λεφτά από την ασφάλεια και τους μεγαλοκαρχαρίες για να διασπάσει την εργατική τάξη και επίσης θυμίζει στον Πασατζή ότι διώχτηκε σαν κοινός λωποδύτης από το κατάστημα Σγούρδα, όπου δούλευε υπάλληλος. Ο Πασατζής ξεσκεπάζει τις λοβιτούρες του Μακρή και του Θεοχαρίδη και αποκαλύπτει πως ο Μακρής παίρνει επιχορήγηση από τη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση για να παίξει τον προδοτικό του ρόλο. Και ο Δημητράτος βρίσκει ευκαιρία να γίνει ο ρυθμιστής της κατάστασης. «Βγάζει σε δημοπρασία το δημοκρατικό κίνημα», όπως είπε ένας αντιπρόσωπος και προσπαθεί να επιπλεύσει.
Η περιγραφή της «Εξόρμησης» φαίνεται υπερβολική. Και όμως είναι όλα αλήθεια. Το απόλυτο «ξεκατίνιασμα» των εργατοπατέρων. Το 9ο Συνέδριο, αποδείχθηκε ως εγχείρημα πολύ δύσκολο για τον Brown και οι ισορροπίες που εξασφάλισε ήταν τελικά εξαιρετικά εύθραυστες.
Επεμβαίνουν οι Αμερικανοί
Η διάσπαση της παρασυναγωγής δεν άργησε να εκδηλωθεί. Ο Πασατζής και ο Δημητράτος αποχωρούν και τραβούν για οργάνωση αντισυνεδρίου. Επεμβαίνουν όμως οι Αμερικανοί, που έβλεπαν ότι τα σχέδιά τους χαλούσαν και τους υποχρεώνουν να γυρίσουν πίσω. Στην ψηφοφορία που επακολούθησε για την εκλογή γραμματέα, βγήκε ο Δημητράτος. Αλλά επειδή δε συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία, η εκλογή του ακυρώθηκε. Στο μεταξύ, όσα τίμια στοιχεία βρίσκονταν ανάμεσα στους αντιπροσώπους άρχισαν να αγαναχτούν.
Σε πολλά ψηφοδέλτια βρέθηκε γραμμένη η φράση «Οι Έλληνες εργάτες δεν εκλέγουν τους ηγέτες τους ανάμεσα από φασίστες, που ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον». Είκοσι τρεις εργάτες του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, αηδιασμένοι από την κακότεχνη φάρσα, αποχώρησαν απ' την παρασυναγωγή και δήλωσαν ότι δεν έχουν καμία σχέση μ' αυτή.
Η χρεοκοπία του "συνεδρίου" ολοκληρώθηκε με το ψήφισμα της νομοθετικής επιτροπής, για αναλογική αντιπροσώπευση στη διοίκηση, που ουσιαστικά δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να διορίζει αυτή το γραμματέα της ΓΣΕΕ.
Ο ένας
Ωστόσο η φωνή της εργατικής τάξης ακούστηκε ρωμαλέα μες το «συνέδριο». Ο ναυτεργάτης σε βενζινόπλοια Μανώλης Κλεάνθης ανέβηκε στο βήμα και μαστίγωσε με τα λόγια του τους εργατοκάπηλους.
«Το συνέδριό σας, είπε, δεν μπορεί να έχει κανένα κύρος, γιατί οργανώθηκε από την κυβέρνηση και από ανθρώπους, που δεν έχουν καμιά σχέση με την εργατική τάξη. Τη στιγμή, που εδώ εμείς αερολογούμε, οι πραγματικοί ηγέτες της εργατικής τάξης σαπίζουν στις φυλακές και στα ξερονήσια».
Δεν πρόλαβε να πει περισσότερα. Το λεφούσι των διορισμένων όρμησε πάνω του και μπροστά στα μάτια των Αμερικανών και των Άγγλων αντιπροσώπων τον βασάνισε απάνθρωπα. Μετά η αστυνομία τον συνέλαβε και καταματωμένο τον μετέφερε στα κρατητήρια, αποδείχνοντας έτσι σ' όλο τον κόσμο, τι είναι η περίφημη δυτικοευρωπαϊκή δημοκρατία και ελευθερία.
Η φάρσα του Αμερικάνου Μπράουν απέτυχε παταγώδικα. Η παρασυναγωγή αποκάλυψε όλη τη βρομιά και τη σαπίλα του καθεστώτος των διορισμένων. Και η εργατική τάξη που αγωνίζεται ηρωικά στο βουνό και στην πόλη, θα εντείνει ακόμη πιο πολύ την πάλη της για να διώξει τους Αμερικάνους και να καθαρίσει τα συνδικάτα της από τη βρομιά των εργατοκάπηλων.»
Και μια άλλη περιγραφή του Συνεδρίου του Brown, πιο ψύχραιμη αυτή τη φορά, από τον τότε Πρόεδρο του Συλλόγου Φωταερίου, Ορέστη Χατζηβασιλείου, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ο Γκαζιέρης» της 22 Απριλίου 1948.
TO 9o ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Χωρίς πρόσφατα να εκλεγούν οι εκλεκτοί των εργατοϋπαλλήλων οργανώθηκε ερήμην των εργαζομένων και εν σπουδή το «9ον Πανελλαδικόν Πανεργατικόν Συνέδριον». Οι οργανωτές του ήσαν οι γνωστοί «ηγέτες» εργατοπατέρες κατ’ επάγγελμα διωρισμένοι Γ.Σ.Ε.Ε., χωρισμένοι σε διάφορες φατρίες.
Ο κρατικός παρεμβατισμός φαινόμενο ελλείψεως ελευθέρου Συνδικαλισμού, υπήρξε μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά. Τα διάφορα πολιτικά κόμματα δεν παρέλειψαν κανένα μέσο επηρεασμού που να μην το έβαλαν σε εφαρμογή.
Νόμοι καταργούνται και νόμοι ψηφίζονται εν «μια νυκτί και μόνη» προκειμένου να διατηρήσουν στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος τους δικούς τους ανθρώπους, τα όργανα των εργοδοτών και τους άσπονδους αποδιοπομπαίους «φίλους» των εργαζομένων.
Οι οργανωτές «ηγέτες» κάποτε, προ δεκαετηρίδων είχαν εργασθεί και αποζήσει από το μεροκάματο ή το μισθό τους.
Χρόνια όμως τώρα είναι παράσιτα των εργατών, παράσιτα των διαφόρων κομμάτων που σαν σαλτιμπάγκοι πηδούν από το ένα στο άλλο, παράσιτα του Υπουργείου εργασίας, παράσιτα βιομηχάνων. Έχουν καταβροχθίσει το καταπέτασμα.
Το Συνέδριο κράτησε περισσότερο από 15 μέρες. Κανένα από τα προβλήματα που ενδιαφέρουν την εργατική τάξη δεν συνεζήτησε. Ούτε διετύπωσε τις οικονομικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Για τις αμαρτωλές Συλλογικές Συμβάσεις -τη διατίμηση του μόχθου της δουλειάς- καμμιά νύξι.
Όλες τις μέρες τις ξόδεψε σε αξιοδάκρυτες χυδαιότητες αλληλοαποκαλύψεις και αντεγκλήσεις.
Δεν υπάρχει βρισιά που να μην ακούστηκε στο «εργατικό» αυτό συνέδριο. Δεν υπάρχει κατηγορία που να μη διασταυρώθηκε. Δεν υπάρχει ατιμωτική πράξι που να μην αποδόθηκε στον ένα ή στον άλλο «ηγέτη».
Και φαίνεται ότι όλα αυτά είναι αληθινά. Θα έπρεπε ο εισαγγελέας οπωσδήποτε να επέμβη.
To «9o Πανελλαδικό Πανεργατικό Συνέδριο» φανέρωσε στην εργατική τάξι και σε κάθε τίμιο άνθρωπο τι την περιμένει και τι αγώνες πρέπει να κάμη για να απαλλαγή από τους επαγγελματίες εργατοπατέρες.
Η θέση της Ενώσεως των Συνεργαζομένων Συνδικάτων Τραπεζών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας πόσο απεδείχθη από τα πράγματα σωστή, παρά την απειθαρχία (ορισμένων που είναι συνδεδεμένοι με τους εργατοπατέρες! Η υποψηφιότητα του συναδέλφου Στρούτζα παρά το μικρό αριθμό ψήφων που συνεκέντρωσε (39) θα δείξη σε πολλούς τίμιους συνδικαλιστές το σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν στο μέλλον. Ο εξαγνισμός και το ξεκαθάρισμα του συνδικαλιστικού μας κινήματος με τον οργανωμένων αγώνα των εργαζομένων κατά του κρατικού παρεμβατισμού που είχε τα γνωστά αποτελέσματα, πρέπει να γίνη αφετηρία των νέων μας αγώνων.
Η παράταξη Μακρή. Από δεξιά προς αριστερά στην πρώτη σειρά: Γουής, Μακρής. Πάνω, Φωτιάδης, Χάνος, Πατσατζής. Η συγκεκριμένη ομάδα, θα κυριαρχήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, από το 1948, μέχρι το 1969, με ένα μόνο μικρό διάλειμμα, το 1964.
Συμπερασματικά, κατά την διάρκεια του 9ου Συνεδρίου και παρά τις ελπίδες των Αμερικανών των AFL, συγκρούστηκαν σφοδρά, δύο παρατάξεις από τον χώρο των εργατοπατέρων. Η παράταξη Μακρή-Θεοχαρίδη και η παράταξη Πατσατζή-Καλομοίρη, με τον παλαίμαχο και έμπειρο Αριστείδη Δημητράτο, σε ρόλο Νέστορα του εργατικού κινήματος να προσπαθεί με νηφαλιότητα και με συμφωνίες εκατέρωθεν να επιτύχει κάποιον συμβιβασμό και ταυτόχρονα να πάρει και την ηγεσία της Συνομοσπονδίας. Κάτι που παραλίγο να πετύχει, αν δεν ήταν "πάρα πολύ" για τους Αγγλοαμερικανούς, που δεν ήθελαν με τίποτα σε αυτήν την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου να αναλάβει τη ΓΣΕΕ ένας συνδικαλιστής με φασιστικό παρελθόν.
Αν και στις αναφορές του Brown γίνεται λόγος για "συντηρητικούς" και "ρεφορμιστές σοσιαλιστές" συνδικαλιστές ηγέτες, στην πραγματικότητα όλα αυτά ήταν στην κυριολεξία αέρας κοπανιστός. Ο Θεοχαρίδης, οπαδός του Δάγκουλα στην Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της Κατοχής, ονομαζόταν ρεφορμιστής. Όπως και ο Μακρής και ας ήταν βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος του Τσαλδάρη. Μάλλον εθελοτυφλία, παρά άγνοια της ελληνικής συνδικαλιστικής πραγματικότητας από τους αντιπροσώπους των AFL.
Ας είναι. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι η διαμάχη μεταξύ των φατριών, η άγρια πάλη που έφτασε από τις ύβρεις και τους τραμπουκισμούς στις σωματικές επιθέσεις μέσα στους χώρους του Συνεδρίου, ήταν ένας αγώνας για τις θέσεις και όχι ένας αγώνας Αρχών. Ήταν μια πάλη για τους παχυλούς μισθούς του γενικού γραμματέα, του ταμία και των μελών της Γραμματείας.
Γράφει ο Άγγελος Αυγουστίδης σχετικά:
Ο μισθός του γενικού γραμματέα άξιζε πραγματικά τον κόπο. Μετά την οριστική εξουδετέρωση της Αριστεράς, το καλοκαίρι του 1947, ο μισθός αυτός αυξήθηκε από 900.000 δραχμές ($ 90) σε 2.500.000 δραχμές ($ 250) τον μήνα. Αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της γραμματείας δεν πεινούσαν. Από 750.000 δραχμές ($ 75) ο μισθός τους ανήλθε σε 1.550.000 δραχμές ($ 155). Επιπλέον, έπαιρναν και γενναιόδωρη αποζημίωση για μεταφορικά και άλλα έκτακτα έξοδα. Και για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης: σύμφωνα με τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας του Νοεμβρίου, π.χ., το ημερομίσθιο των εργατών είχε καθοριστεί σε 11.000 έως 20.000 δραχμές* οι εργάτριες έπαιρναν από 7.000 έως 9.000 δραχμές* ο μηνιαίος μισθός υπαλλήλων των κατηγοριών «χαμηλός» και «μέσος» κυμαινόταν από 125.000 έως 680.000 δραχμές.
Αναλυτική περιγραφή των εργατικών ημερομισθίων στην εφημερίδα "Ελευθερία" της 5.11.1947.
Τελικά, επήλθε με την πρωτοβουλία του Καλομοίρη, του "μπαρμπα-Γιάννη", η πολυπόθητη συμφωνία. Αν τον υποστήριζε ο Μακρής για αντιπρόσωπο σε διεθνές εργατικό συνέδριο στο Σαν Φρανσίσκο, αυτός θα τον υποστήριζε για την θέση του γενικού γραμματέα. Στις 5 Ιουνίου του 1948, σε ατμόσφαιρα συμφιλίωσης και "εθνικής ομοψυχίας", σαν να μην έγινε τίποτα, ο Μακρής εξελέγη γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ. (Θα παραμείνει ως το 1969 σε αυτήν την θέση).
Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο... (ή καλύτερα, η "ηγεσία" της εργατικής τάξης της Ελλάδας, πάει διακοπές στις ΗΠΑ).
Αλλά και οι άλλοι βολεύτηκαν καλά. Οι Καλομοίρης, Θεοδώρου, Κυριακόπουλος, Θεοχαρίδης εξελέγησαν στη Γραμματεία, ενώ ο πολύς Πατσατζής στην θέση του ταμία. Και αφού βολεύτηκαν, αναχώρησαν μαζί με τους βοηθούς τους για το Σαν Φρανσίσκο. Η ελληνική αποστολή, ήταν η πολυπληθέστερη στο συνέδριο της ILO (International Labour Organization), μετά αυτήν των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.
Μέσα στη λάβα του Εμφυλίου Πολέμου και ενώ η ελληνική εργατική τάξη βρισκόταν στην απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση, το σύνολο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, έφυγε για διακοπές πολλών εβδομάδων στις ΗΠΑ. Παίρνοντας και συνάλλαγμα 40.000 δολαρίων (εν αγνοία των Αμερικανών για να πούμε τη αλήθεια). Πραγματικά, μπορεί η εργατική τάξη να βρισκόταν στην Κόλαση του πολέμου και της φτώχειας, η "ηγεσία" της όμως στάλθηκε στον Παράδεισο.
Εδώ, οι Μακρής, Βασιλειάδης με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρσαλ (στο κέντρο).
Χρησιμοποιήθηκαν ως βιβλιογραφικά βοηθήματα τα παρακάτω:
1. Δημήτρη Λιβιεράτου, "Τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ", ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ (εκδόσεις Άγγελος Σιδεράτος), Αθήνα 1997.
2. Άγγελος Αυγουστίδης, "Το Ελληνικό Συνδικαλιστικό Κίνημα κατά τη δεκαετία του '40 και τα περιθώρια της πολιτικής", εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1999. (Ίσως το καλύτερο βιβλίο για το θέμα, με πολλές παραπομπές σε ξένες πηγές).
3. Γιώργος Φ. Κουκουλές, "Για μια Ιστορία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος", εκδόσεις Οδυσσέας, β' έκδοση, Αθήνα 1994 (άκρως απαραίτητο βοήθημα).
4. Γιώργος Φ. Κουκουλές, "Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι ξένες επεμβάσεις 1944-1948" εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1995 (το 9ο Συνέδριο και τα περί αυτού γεγονότα καταλαμβάνουν μέγα μέρος στο συγκεκριμένο βιβλίο - σημαντικό).
5. Γιώργος Εμμ. Μαυρίκος, "Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα 1918-11948, δύο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση", 3η έκδοση, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004 (πλούσια εικονογράφηση, πολλά στοιχεία από το αρχείο της ΓΣΕΕ και του ΚΚΕ).
6. Γιώργος Φ. Κουκουλές, "Ελληνικά Συνδικάτα: Οικονομική αυτοδυναμία και εξάρτηση 1938-1984", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1994. (Ουσιαστικά μια μελέτη-συμβολή στην διερεύνηση των αιτιών της ανυπαρξίας του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα).
7. Ορέστης Χατζηβασιλείου, "Συνδικαλισμός και Κοινωνική Αντίδραση 1947-1987", εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 198; (άρθρα του παλαίμαχου συνδικαλιστή σε διάφορες φάσεις της εργατικής μας ιστορίας).
8. "Η Τρίχρονη Εποποιία του ΔΣΕ, 1946-1949", έκδοση αφιερωμένη στα 80χρονα του ΚΚΕ, από τον Ριζοσπάστη και τη Σύγχρονη Εποχή, Αθ'ηνα 1998.
9. Θεόδωρος Κατσανέβας, "Το σύγχρονο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα", εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνης, Αθήνα 1981. Μια καλή περιγραφή των μηχανισμών και των διαδικασιών που οδήγησαν στην παράταση του ανώμαλου καθεστώτος που επιβλήθηκε στο 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, για είκοσι και πλέον χρόνια.
10. Αρχείο Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας στο διαδίκτυο. Ψηφιακό αρχείο Δημοκρατικού Στρατού
11. "Ο Συνδικαλισμός στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο - όψεις μιας λησμονημένης ιστορίας" από το blog του Θανάση Τσακίρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου