Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Γαλλία: πέντε μαθήματα στρατηγικής και τακτικής από «μη ειδικούς»


Το μήνυμα της ανάλυσης στην ιστοσελίδα Bloomberg –ιδιοκτησίας του 11ου πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη και πιθανού αντιπάλου του Τραμπ στις επόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ– ήταν κυριολεκτικά δραματικό: «Η ήττα του Μακρόν στο Παρίσι σημαίνει συναγερμό για την Ευρώπη» ήταν ο τίτλος, που συνοδευόταν από την εξής υποσημείωση: «Οι πολιτικοί γύπες κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι του Γάλλου προέδρου και διακυβεύονται πολλά για την παγκόσμια τάξη πραγμάτων».

Είναι προφανές, βεβαίως, για ποια τάξη πραγμάτων ανησυχεί ο Μπλούμπεργκ: Για την τάξη του κεφαλαίου, που διασφαλίζεται από τις κυβερνήσεις του, τα κράτη του και τους μηχανισμούς και θεσμούς τους και εγγυάται τη συνέχιση και την ένταση της εκμετάλλευσης και της απόσπασης υπεραξίας από κάθε δραστηριότητα της ανθρώπινης ζωής. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι εύλογο: Πώς κατάφερε ένα απολίτικο κίνημα, που οργανώθηκε αυθόρμητα από τα κάτω και μέσω Διαδικτύου, ενώ μέχρι στιγμής μοιάζει αλλεργικό απέναντι σε κάθε προσπάθεια κομματικής κηδεμονίας, να φτάσει να απειλεί αυτή την τάξη;

Αν και είναι νωρίς, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι τα «Κίτρινα Γιλέκα» και όσοι συναντώνται μαζί τους –οι «μη ειδικοί» της πολιτικής– μας έχουν δώσει ήδη πέντε (τουλάχιστον) πολύτιμα μαθήματα στρατηγικής και τακτικής.

Πρώτον, τα πρότερα αποτυχημένα ή ατελέσφορα ξεσπάσματα, όπως έγινε πρόσφατα με τους σιδηροδρομικούς ή την εκπαίδευση στη Γαλλία, δεν προδιαγράφουν την οριστική ήττα και χρεοκοπία των κινημάτων και των αγώνων, όπως ισχυρίζεται η αστική προπαγάνδα.

Δεύτερον, η διατύπωση καίριων αιτημάτων-κρίκων, που ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανάγκες αλλά ξεφεύγουν αντικειμενικά από τα όρια και τις αντοχές του συστήματος, μπορεί να χτυπήσει τις ευαίσθητες φλέβες της κοινωνικής πλειοψηφίας και να φέρει σημαντικές νίκες, σήμερα και όχι στο αόριστο μέλλον.

Τρίτον, οικονομικός και πολιτικός αγώνας είναι άρρηκτα δεμένοι στη συνείδηση του ίδιου του λαού, έστω και αν το αμφισβητούν κάποιες πρωτοπορίες — αυτός είναι ο λόγος που η οργή και η αντίσταση για τις αυξήσεις στα καύσιμα έφτασε να απειλεί τον Μακρόν και την τάξη του κεφαλαίου.

Τέταρτον, οι κυβερνητικές αυταπάτες δεν συγκινούν τον λαό, που –συνειδητά και ασυνείδητα– κατανοεί ότι αποτελούν συνταγές αλλοτρίωσης και ήττας. Γι’ αυτό απορρίφθηκαν οι προτάσεις διαπραγμάτευσης του Μακρόν, γι’ αυτό στα αιτήματα αναδεικνύεται η συγκρότηση λαϊκών συνελεύσεων στη θέση της βουλής.

Πέμπτον, την κρίσιμη στιγμή, η μάχη για την ηγεμονία εντός του αυθόρμητου κινήματος και η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους είναι σκληρές και αμείλικτες. Απαιτούν δε συγκροτημένη και ξεκάθαρη πρωτοπορία — και ισχυρό, σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου