Η νέα επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) ετήσιας διάρκειας που υπογράφηκε πρόσφατα μεταξύ του σωματείου εργαζομένων και της Διοίκησης του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών (ΔΑΑ) έρχεται να αποδείξει με κραυγαλέο τρόπο πόσο κάλπικο είναι το «όραμα» της «ανάπτυξης» που πλασάρει τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και ο ΣΕΒ στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε επιχειρήσεις με λιγότερο ή περισσότερο «κράτος», για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και των εργαζομένων.
Ακόμα και όταν τα νούμερα ευημερούν, αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του, για να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους από τον πλούτο που παρήγαγαν. Κανένας δεν τους τον χαρίζει, θα πρέπει οι ίδιοι να τον διεκδικήσουν. Αυτό αποδεικνύεται και στη περίπτωση του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών. Ενώ η πορεία των μεγεθών του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» τα τελευταία χρόνια σπάει όλα τα ρεκόρ, εντούτοις η «αύξηση» για φέτος προς τους εργαζόμενους ήταν 1 ευρώ στο κουπόνι σίτισης. Παρότι οι εργαζόμενοι έχουν να δουν αύξηση στους μισθούς τους 7 χρόνια. Με άλλα λόγια «στα κακά χρόνια της κρίσης είμαστε όλοι μαζί», αλλά στα «καλά» της υψηλής κερδοφορίας χώρια.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, καταγράφεται τεράστια αύξηση της επιβατικής κίνησης που σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Το 2013 διακινήθηκαν 12,54 εκατ. και το 2016 20,02 εκατ., ενώ η επιβατική κίνηση αυξάνεται ποσοστιαία κάθε χρόνο αλματωδώς (2014 +21,2%, 2015 +19%, 2016 +10,7%). Το σύνολο των εσόδων του ΔΑΑ σε εκατ. ευρώ, από 311,8 το 2013, αυξήθηκαν στα 432,2 το 2016, τα κέρδη προ φόρων από 93,9 υπερδιπλασιάστηκαν σε 189,1 όπως και τα καθαρά κέρδη, που από 59 εκτινάχθηκαν σε 132,4. Πολύ αυξημένη επιβατική κίνηση προβλέπεται και για το 2017 που μέχρι τώρα με βάση τα επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία η αύξηση μέχρι και το Σεπτέμβριο φτάνει το 8,1%.
Ωστόσο το μόνο μέγεθος που γνωρίζει περιορισμένη αύξηση είναι τα «λειτουργικά έξοδα» των εξόδων προσωπικού και της μισθοδοσίας, που την τελευταία τριετία 2014-2016 αυξήθηκαν μόλις κατά 700.000 ευρώ. Οι εργαζόμενοι προσδοκούσαν ότι φέτος θα ήταν η «χρονιά τους», με αυξήσεις στους μισθούς και ικανοποίηση άλλων θεσμικών αιτημάτων. Αλλά η διοίκηση της εταιρείας όπως άλλωστε και κάθε εργοδοσία δεν κινείται με βάση τις προσδοκίες και τις επιθυμίες των εργαζομένων της.
Η εργοδοσία απάντησε αρνητικά σε όλη την γκάμα των αιτημάτων των εργαζομένων και του σωματείου τους. Στο συνταξιοδοτικό είπε όχι στην αύξηση του ποσοστού συμμετοχής της εταιρείας κατά 1,5%. Στο βασικό μισθό, αρνήθηκε την ελάχιστη αύξηση του 3%, παρά τα δεκάδες εκατ. κερδών που ανακοίνωσε τα τελευταία χρόνια.
Οι προσδοκίες των εργαζομένων δεν βασίζονταν μόνο στα κέρδη της εταιρίας και στα καλά αποτελέσματα γενικώς, αλλά στο γεγονός ότι με βάση τα στοιχεία, οι ίδιοι και λιγότεροι, από ενάρξεως λειτουργίας του αεροδρομίου, καλέστηκαν και τα κατάφεραν να ανταποκριθούν στις τεράστιες απαιτήσεις λόγω της αυξημένης επιβατικής κίνησης. Οι ίδιοι και λιγότεροι, παρήγαγαν και παράγουν σχεδόν το διπλάσιο έργο, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για όλες τις πλευρές της ζωή τους. Αλλά για το κεφάλαιο, τελικά, νόμος είναι να επιζητά όλη την πίτα του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Για τους τελευταίους, ο μόνος δρόμος που υπάρχει για να βελτιώσουν αποφασιστικά της ζωή τους, είναι ο αγώνας και η συλλογική διεκδίκηση, κόντρα στις προσπάθειες της πλειοψηφίας του σωματείου που βλέπει …ευαισθησία (sic) της εταιρείας απέναντι στα προβλήματα των υπαλλήλων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου