Η νέα γενιά στη δίνη του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα

Η νεολαία βιώνει σήμερα με τον πιο εκρηκτικό τρόπο την αντίφαση ανάμεσα στις αντικειμενικές δυνατότητες της εποχής και το εφιαλτικό τοπίο που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση. Το μέλλον που εγγυώνται η ΕΕ, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, και οι πολιτικοί εκφραστές τους στη νέα γενιά δεν είναι άλλο από την απλήρωτη δουλειά μικρού χρονικού διαστήματος χωρίς δικαιώματα, τη δια βίου επανακατάρτιση και το ξαναπέταγμα στο περιθώριο. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι νέοι συνειδητοποιούν συνεχώς ότι έχουν όλο και λιγότερα να χάσουν, όλο και λιγότερα που τους κρατούν «δεμένους» με αυτή την κοινωνία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η ανεργία, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, η απασχόληση χωρίς δικαιώματα, η στροφή στην ιδιωτική ασφάλιση και η «λύση» της μετανάστευσης έρχονται να εδραιωθούν ως η μόνη δήθεν εναλλακτική για την ζωή ενός νέου ανθρώπου. Δεν είναι τυχαίο πως το επερχόμενο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό επιχειρεί να ολοκληρώσει το καθεστώς του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα στοχεύοντας πρώτα και κύρια στη νέα γενιά. Ταυτόχρονα, το κομμάτι των νέων που βρίσκεται στην παραγωγή ενώ διαρκώς μειώνεται,  φαίνεται να κατέχει θέσεις οι οποίες είναι με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, μα σε σημαντικούς τομείς για την κερδοφορία και την κυκλοφορία του κεφαλαίου (τουρισμός, επισιτισμός, ψυχαγωγία, νέες τεχνολογίες). Στην πλειοψηφία των χώρων αυτών, ο συνδικαλισμός είναι εξαιρετικά δύσκολος και συχνά παράνομος, ενώ η εργασία είναι σχεδόν πάντα ελαστική και μαύρη. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν για τη νέα γενιά κρίνεται στο κατά πόσο θα μπορέσει να  επιτευχθεί η οργάνωση και ο αγώνας αυτού το κομματιού ώστε να βρεθεί στην καρδιά ενός νέου, ταξικά ανασυγκροτημένου και πολιτικά επικίνδυνου εργατικού κινήματος κόντρα στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. 

Με ποια αιτήματα και ποιες μορφές πάλης θα μπορέσει να αναδειχθεί σήμερα ένα αγωνιστικό ρεύμα νεολαιίστικης εργατικής αντίστασης; Σίγουρα εύκολες απαντήσεις και δρόμοι δεν υπάρχουν. Ωστόσο, το νεολαιίστικο ταξικό «Όχι» όπως εκφράστηκε και στο δημοψήφισμα, δεν μπορεί να παραμείνει εσαεί στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Όσο και αν ωθείται στο σκοτάδι του περιθωρίου, η  νεολαία καλείται σήμερα καθημερινά να απορρίψει με ταξική αποφασιστικότητα μία πραγματικότητα που τη θέλει σε ρόλο σύγχρονου δούλου και να συμβάλει στη  συγκρότηση ενός απειλητικού αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, που θα βάλει ένα τέρμα στην αντιλαϊκή λαίλαπα.

Η νέα γενιά στη δίνη του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα

Σε κάθε περίοδο καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ειδικότερα σε εποχές βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή, ο ρόλος της νέας γενιάς και του νεολαιίστικου κινήματος αναδεικνύεται ως ιδιαίτερο και καθοριστικό ζήτημα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως μέσα στην τελευταία δεκαετία, στα πλαίσια των συνολικών αλλαγών και επιθέσεων στην εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα, η νεολαία έχει αποτελέσει το πειραματόζωο όπου δοκιμάζονται και εφαρμόζονται σε μεγαλύτερο βαθμό και με σκληρότερο τρόπο όλες οι αντιδραστικές τομές.

Η «γενιά Υ» όπως αποκαλούνται σε διεθνείς έρευνες οι νεοεισερχόμενοι στην παραγωγή, αποτελείται από όσους είναι γεννημένοι από το 1980 μέχρι και το 2000. Αποτελεί μια γενιά καταρτισμένη εν τω μέσω μιας τεχνολογικής έκρηξης, εξοικειωμένης με το διαδίκτυο, τους υπολογιστές και τα κοινωνικά δίκτυα. Ταυτόχρονα, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα, αποτελώντας την πρώτη και κύρια λεία της μάστιγας της ανεργίας. Πρόκειται για μια γενιά που είδε το παρόν της και το μέλλον της να στιγματίζεται από την κρίση, αδυνατεί να βρει θετικό όραμα και όπου η ζωή της διαπερνάται από ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Μια γενιά που βίωσε και βιώνει την κατάρρευση των προσδοκιών της, αλλά και μια γιγαντιαία αναντιστοιχία μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής και της πραγματικότητας που ζει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, συνολικά στα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ υπολογίζεται ότι πάνω από 4,5 εκατ. νέοι κάτω των 25 ετών είναι άνεργοι, με το συνολικό ποσοστό ανεργίας στην ηλικιακή αυτή κατηγορία να ανέρχεται στο 20% (22,5% στις χώρες της Ευρωζώνης). Την ίδια στιγμή πάνω από 7,5 εκατ. νέοι ηλικίας 15-24 ετών, δεν εργάζονται, ούτε σπουδάζουν, ούτε συμμετέχουν στην επαγγελματική κατάρτιση (οι λεγόμενοι «NEETs»- «not in employment, education or training»). Ο αριθμός αυτός μάλιστα αυξάνεται σε 18 εκατομμύρια άτομα αν συνυπολογιστούν και οι νέοι ηλικίας 25-29 ετών. Αρκεί ακόμη να σκεφτεί κανείς για να καταλάβει την πραγματική διάσταση του φαινομένου ότι σύμφωνα με το διεθνή ορισμό, άνεργος θεωρείται ένας νέος όταν στο διάστημα του τελευταίου μηνός αναζήτησε αλλά δεν βρήκε εργασία, ενώ απασχολούμενος, θεωρείται ο νέος, ο οποίος εργάστηκε το λιγότερο 1 ώρα επί πληρωμή την εβδομάδα.  

Δεν είναι τυχαίο πως στην καρδιά των πολιτικών της ΕΕ τις τελευταίες δεκαετίες, από το Μάαστριχτ, την οδηγία Μπόλκενσταιν και τη μετέπειτα Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας, οι νέοι αποτελούν πολύτιμη πηγή πόρων και βασικό κρίκο για την κατάργηση της σταθερής εργασίας και τη μετατροπή της σε «απασχολησιμότητα». Οι δεκάδες συνεδριάσεις των οργάνων της ΕΕ που έχουν γίνει από το 2008, με θέμα τη χαμένη γενιά της κρίσης, προσανατόλιζαν ουσιαστικά την καταπολέμηση της ανεργίας μέσα από προγράμματα μαθητείας, εύρεση πρακτικής άσκησης  ή  ευκαιρίες εθελοντισμού.

Από τις «μίνι-δουλειές» στη Γερμανία, τα «συμβόλαια μηδενικών ωρών» στη Βρετανία ή τις λεγόμενες «εφημερίες» (on-call θέσεις, όπου κάποιος καλείται σε δουλειά μόνο όταν υπάρχει ανάγκη) στην Ολλανδία,οι νέοι σε όλη την Ευρώπη είναι αυτοί που χτυπιούνται περισσότερο από την επισφάλεια, εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα ελαστικής απασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας, φθηνών απολύσεων, αλλά και διαφοροποιημένων μισθών. Στη Γαλλία, δέκα ακριβώς χρόνια από όταν η κυβέρνηση ντε Βιλπέν προωθούσε το Σύμφωνο Πρώτης Εργασίας (CPE), η κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς καταθέτει το νέο νομοσχέδιο για την αλλαγή ολόκληρου του εργασιακού κώδικα, στο πλαίσιο των επιταγών του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, αποσκοπώντας στην κατακρεούργηση των βασικών εργατικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν τα τελευταία εκατό χρόνια. Καθόλου τυχαία λοιπόν, συνεχίζοντας τη γαλλική άνοιξη του 2006, μαθητές, φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι διαδηλώνουν μαζικά σε απεργιακές συγκεντρώσεις με πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμο, επιβεβαιώνοντας ότι η κατάσταση στη νεολαία είναι ένα καζάνι που βράζει και αναζητά αγωνιστικές διεξόδους έκρηξης της συσσωρευμένης οργής.

Ερχόμενοι στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, η νέα βάρδια αμείβεται με μισθούς πείνας που με δυσκολία ξεπερνούν τα 400 ευρώ ενώ καθημερινά έρχεται αντιμέτωπη με την απελευθέρωση των απολύσεων, τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και τον κίνδυνο της φτώχειας. Τα νούμερα στα τριμηνιαία δελτία τύπου της ΕΛΣΤΑΤ επιβεβαιώνουν περίτρανα πως το φαινόμενο της ανεργίας έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις με μόνιμα χαρακτηριστικά, ενώ το ποσοστό των ανέργων σταθερά κλιμακώνεται όσο μικραίνουν οι ηλικιακές κατηγορίες (με το υψηλότερο -49%- να εμφανίζεται στις ηλικίες 15 έως  24 και το δεύτερο υψηλότερο -37,4%- στις ηλικίες 25 έως 29 σύμφωνα με τα στοιχεία του δ’ τριμήνου του 2015).

Συνοπτικά, την τελευταία εξαετία νομιμοποιήθηκαν και γενικεύθηκαν μέσα από το μνημονιακό νομοθετικό οπλοστάσιο οι μορφές ευέλικτης, ανειδίκευτης και ανασφάλιστης εργασίας, οι οποίες υλοποιούνται μέσω δήθεν πρακτικής εκπαίδευσης ή μαθητείας. Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στο δημόσιο, τα βάουτσερ στον ιδιωτικό τομέα, ήρθαν να ανακυκλώσουν την ανεργία υποκαθιστώντας ουσιαστικά τα επιδόματα, αλλά και τις παλαιές παροχές ενός υπό κατάρρευση κοινωνικού κράτους.  Παράλληλα, διευκολύνθηκαν τα καθεστώτα υπενοικίασης-δανεισμού-εργολαβικής παραχώρησης, ενώ η περιστασιακή και προσωρινού χαρακτήρα απασχόληση αποτελεί κανόνα για τα πιο παραγωγικά τμήματα του νεολαιίστικου δυναμικού.  Σύμφωνα μάλιστα με την πρόσφατη έκθεση του ΙΝΕ -ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση του 2016  και τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη», η ποσοστιαία αναλογία των προσλήψεων μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας στο σύνολο των προσλήψεων μεταξύ 2009 και 2015 έχει υπερδιπλασιαστεί. Πιο συγκεκριμένα, το 2009, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21% του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2015 αντιστοιχούν στο 55%. Την περίοδο 2014-2015 οι νέες προσλήψεις με μερική απασχόληση παρουσιάζονται αυξημένες κατά 19,6% και με εκ περιτροπής εργασία κατά 45,6%.

Η δε παρουσία αυτών των μορφών απασχόλησης στους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας ποικίλλει. Ωστόσο, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης είναι ιδιαιτέρα διαδεδομένες σε σημαντικούς τομείς για την κερδοφορία και την κυκλοφορία του κεφαλαίου, οι οποίοι και απασχολούν κατά κύριο λόγο την εργαζόμενη νεολαία, όπως ο επισιτισμός, ο τουρισμός, το εμπόριο και οι τηλεπικοινωνίες. Μάλιστα διόλου τυχαία, οι τομείς αυτοί έχουν αναδειχθεί εν μέσω κρίσης ως οι νέοι δυναμικοί κλάδοι, με τις δραστηριότητες υπηρεσιών παροχής καταλύματος και υπηρεσιών εστίασης να καταλαμβάνουν στη συγκεκριμένη έκθεση την πρώτη θέση ανάμεσα στους δέκα κλάδους με τη μεγαλύτερη συμβολή στην εξέλιξη της παραγωγικότητας το διάστημα 2010-2014.

Συμπληρώνοντας το πάζλ των αντεργατικών πολιτικών κεφαλαίου-ΕΕ-κυβερνήσεων, το επερχόμενο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό αφορά πρώτα από όλα τη νέα γενιά. Το πακέτο μέτρων του τρίτου μνημονίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να καταργήσει ουσιαστικά  την κοινωνική ασφάλιση ως αγαθό ενισχύοντας τα καθεστώτα σύγχρονης δουλείας, αλλά και διευρύνοντας την ανεργία και την ανασφάλιστη εργασία.

«Η κατάσταση είναι εξαιρετική… Που θα σκορπίσουμε τις στάχτες του παλιού κόσμου;»

Με αυτό το σύνθημα στόλισαν τους τοίχους του Πανεπιστημίου της Σορβόννης γάλλοι φοιτητές λίγο πριν από την μεγαλειώδη  πορεία  της περασμένης Πέμπτης.

Από τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα,  απέναντι σε αυτή την εφιαλτική εργασιακή  κατάσταση, δεν μπορούμε παρά να αναμετρηθούμε και με νέα καθήκοντα. Απαιτείται καταρχήν να συνθέσουμε ένα νέο λεξιλόγιο της δικής μας αφήγησης, επαναπροσδιορίζοντας τις έννοιες του αγώνα, της απεργίας, του δικαιώματος. Είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί μία σύγχρονη Χάρτα Αναγκών και Δικαιωμάτων και ένα πλαίσιο διεκδικήσεων, το οποίο θα μπορεί να εκφράζει και να ενοποιεί τη νέα γενιά.  Για μια ζωή ελεύθερη χωρίς μνημόνια και χρέος, χωρίς ευρώ και ΕΕ.  Για να διεκδικηθεί τώρα η μείωση των ωρών εργασίας ώστε να υπάρξουν θέσεις για τους άνεργους και να εκπληρωθεί το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για μισθούς και αποδοχές στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Για να καταργηθεί η εργασία-λάστιχο, για ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά και για τη συγκρότηση σύγχρονων δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθερίων.

Σκορπίζοντας τις στάχτες ενός γερασμένου κόσμου που την καταδικάζει στο λυκόφως της επισφάλειας και της ανεργίας, η νεολαία μπορεί και πρέπει να βγει από το περιθώριο και να πρωταγωνιστήσει στην ιστορική υπόθεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, υπηρετώντας παράλληλα τη μακροπρόθεσμη και στρατηγική πλευρά των συμφερόντων της για τη συνολική απελευθέρωση των δυνάμεων της εργασίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Η νέα βάρδια ως καρδιά ενός ανατρεπτικού εργατικού κινήματος

Η έλλειψη σταθερού εργασιακού χώρου, ωραρίου, μισθού και κυρίως η αδυναμία να διαμορφώσει κανείς ένα σχέδιο ζωής, ενώ γενικά οδηγεί στην παραίτηση, τη φυγή και την ιδιώτευση, ταυτόχρονα διαμορφώνει προϋποθέσεις για την αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Οι σκληρές συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα επαναπροσανατολίζουν τον οικονομικό αγώνα στο αφετηριακό του σημείο. Επανέρχονται ως βασικά επίδικα με πιο καθαρό ταξικό τρόπο η εκμετάλλευση, τα κέρδη και ο μισθός. Ενώ στη νέα σχέση που διαμορφώνει η νεολαία με την εργασία αδυνατίζει αντικειμενικά το κίνητρο της ανέλιξης μέσω αυτής. Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί και πρέπει να προωθηθεί η οργάνωση της νέας εργατικής βάρδιας, ως καρδιά ενός πολιτικού εργατικού κινήματος που θα επιδιώξει να συντρίψει τις πολιτικές κυβερνήσεων-ΕΕ-κεφαλαίου και να θέσει τις βάσεις για μια άλλη ζωή.

Η σχέση της νέας βάρδιας με το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα είναι αμφίδρομη. Από τη μία, το νέο εργατικό κίνημα θα εντάξει αυτό που «φέρνει» η εργατική νεολαία από την άποψη εργασιακών σχέσεων, εμπειριών. Από την άλλη, η νεολαία έχει ανάγκη ένα τέτοιο εργατικό κίνημα, που θα την καλύπτει στις συνθήκες εργασιακής γαλέρας και θα της δίνει την προοπτική συλλογικού αγώνα.

Ειδικότερα, κλάδοι όπως ο επισιτισμός-τουρισμός, οι νέες τεχνολογίες και το εμπόριο που απασχολούν σε μεγάλο ποσοστό τη νεολαία, αποτελούν χώρους με ιδιαίτερη σημασία για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας νέων σωματείων, η ανανέωση των υπαρχόντων, αλλά και η δημιουργία επιτροπών αγώνα εκεί όπου οι συνθήκες είναι δυσμενείς.Προτάσσοντας την αναγκαιότητα της συλλογικής πάλης, τον εργατικό πολιτισμό και δημοκρατία, υπερβαίνοντας την επικρατούσα απογοήτευση και το αίσθημα του ανώφελου, η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με καρδιά τη νέα βάρδια αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε αντίθεση με αυτού του τύπου τον συνδικαλισμό, η αγωνιστική πρωτοπορία που αναδεικνύεται στους κλάδους συγκροτεί τα εργατικά σχήματα αλλά και ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές πρωτοβουλίες που προωθούν τον ασυμβίβαστο ταξικό αγώνα και την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα επιχειρούν να συμβάλλουν η «Λάντζα» στον επισιτισμό-τουρισμό και άλλα σχήματα στο συγκεκριμένο κλάδο που έχουν συγκροτηθεί σε αρκετές πόλεις πανελλαδικά, η νέα συλλογικότητα στις Τηλεπικοινωνίες-Πληροφορική-Call center και αντίστοιχα εγχειρήματα στο χώρο των αδιόριστων εκπαιδευτικών, στους ερευνητές κ.ο.κ.

Απαιτείται παράλληλα η συγκρότηση μορφών πολιτικής και κινηματικής ενοποίησης της εργαζόμενης και άνεργης νεολαίας. Με επικαιροποιημένη ανάλυση αλλά και πρωτοπόρα δράση για την υπεράσπιση του δικαιώματος των ανέργων στη δουλειά και την αξιοπρεπή ζωή. Μορφών με μετωπικά χαρακτηριστικά για την υπέρβαση του κατακερματισμού της νέας βάρδιας αλλά και τη συνάντηση διαφορετικών ρευμάτων στο εσωτερικό τους. Με ειδικό προσανατολισμό στη νέα γενιά που το φαινόμενο παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Με στόχο την ενίσχυση της προοπτικής του κοινού αγώνα εργαζόμενων και ανέργων. Μια τέτοια κίνηση είναι και η «Attack στην ανεργία και την επισφάλεια», που το τελευταίο διάστημα είχε καθοριστική συμβολή στην οργάνωση και στήριξη του αγώνα των εργαζόμενων-άνεργων στα προγράμματα ΟΑΕΔ-ΕΣΠΑ που έγιναν πλέον γνωστά ως «πεντάμηνα» στους δήμους. Αυτό το διάστημα αναλαμβάνει μετωπικές πρωτοβουλίες με άλλες αντίστοιχες συλλογικότητες για την ανάδειξη των σοβαρών προβλημάτων της νεολαίας και τη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από ένα μάχιμο σχεδιασμό.

Η συχνή εναλλαγή από την εργασία στην ανεργία, σε συνδυασμό με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των σωματείων, αναβαθμίζουν το ρόλο που μπορεί να παίξει η γειτονιά ως πόλος εργατικής συσπείρωσης. Η εμπειρία των Εργατικών Λεσχών έχει αποδείξει τη σημασία τέτοιων εγχειρημάτων ενισχύοντας τη διεκδίκηση, την ταξική αλληλεγγύη στη γειτονιά και συγκροτώντας έναν -ανεξάρτητο από το κράτος και το σύστημα- κοινωνικό και πολιτικό ιστό, ένα «σωματείο στη γειτονιά».

Μπροστά στην σημερινή μάχη για την ανατροπή του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου συγκροτήθηκε  η πρωτοβουλία «Block it νέοι/νέες ενάντια στο νέο ασφαλιστικό». Το «Block it» είναι μια ανοιχτή και εξελισσόμενη προσπάθεια, καταρχάς μιας πολύμορφης πρωτοπορίας του νεολαιίστικου κινήματος. Μιας πρωτοπορίας που σήμερα αναγνωρίζει τη σημαντική αναντιστοιχία μεταξύ του μεγέθους της επίθεσης στο ασφαλιστικό που έχουν εξαπολύσει κεφάλαιο, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΕΕ, ΔΝΤ και της -μέχρι τώρα- ικανότητας του νεολαιίστικου κινήματος να βάλει το δικό του στίγμα στους αγώνες που ξεσπούν και θα ξεσπάσουν τις επόμενες μέρες με αφορμή τη συγκεκριμένη μάχη. Σε αυτή την κατεύθυνση το «Block it» μπορεί να συμβάλλει στην ποιοτική ενίσχυση των επιμέρους αντιστάσεων της νεολαίας, αλλά και στο συντονισμό τους. Μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός κέντρου αγώνα με ενισχυμένο το στίγμα της νέας γενιάς για την ανατροπή της επίθεσης.

Όλες αυτές οι πλευρές θα μείνουν ανολοκλήρωτες αν δεν στοχεύσουν  στη συσπείρωση των δυνάμεων της εργατικής χειραφέτησης. Αν δεν επιδιώκουν την όσμωση και το συντονισμό πάνω σε μια κοινή στόχευση. Καταλυτικό ρολό σε αυτή την προσπάθεια θα παίξει η συσπείρωση των πρωτοπόρων δυνάμεων των αγώνων, των σωματείων, των σχημάτων και των κοινωνικοπολιτικών πρωτοβουλιών που θα στοχεύει στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος. Ένα εργατικό κίνημα που θα είναι εξοπλισμένο να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες και να συγκρούεται, κατά μέτωπο, με  τα «ιερά και όσια» του συστήματος.

Ελένη Τριανταφυλλοπούλου - Ειρήνη Θάνου, στελέχη της νΚΑ, εφημερίδα ΠΡΙΝ