Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Το όραμα για μια άλλη παιδεία


Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο και αποτελεί επίκληση ακόμα και αυτών που το παραβλέπουν ότι βασική προϋπόθεση της πάλης του εργατικού κινήματος είναι η σύνδεση του μερικού με το συνολικό, του επιμέρους με το όλο.
Για τους δύσπιστους η πραγματικότητα αναδεικνύει με τον πιο σαφή κατηγορηματικό και αδυσώπητο τρόπο την ανάγκη συνολικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης στη βαθιά ταξική, πολεμική επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας. Καμιά διεκδίκηση, κανένας αγώνας δεν μπορεί να επιτύχει αν δεν στοχεύει στην ουσία των πολιτικών οικονομικών και κοινωνικών επιδιώξεων του κεφαλαίου και των πολιτικών μηχανισμών του.
Η βαθιά δομική κρίση που συγκλονίζει τον καπιταλισμό και η μοναδική δυνατότητα διέξοδου απ΄αυτή, που θα επιτρέψει την ανάκαμψη και την ανασυγκρότησή του είναι η γενικευμένη, η σαρωτική επίθεση, ο πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη, με ένταση της εκμετάλλευσης και αφαίρεση των κατακτήσεων των δύο τελευταίων αιώνων.
Ο αντεπαναστατικός, αντιδραστικός χαρακτήρας της επίθεσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παραχωρήσεις, για πολιτικές κενσιανικού τύπου που θα δημιουργούν δυσκολίες στην προσπάθεια να ξεπεπεράσει την κρίση.   
Η «εκπαίδευση» αποτελούσε και αποτελεί βασικό πυλώνα του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος καθοριστικής σημασίας για την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης, αλλά και την παραγωγή και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης δίνοντάς της τις ικανότητες, τη γνώση και τη μόρφωση που έχει ανάγκη η παραγωγή και το κοινωνικό της σύστημα.
Ο χαρακτήρας, ο ρόλος, οι κατευθύνσεις, οι στόχοι, η λειτουργία, οι δομές και η οργάνωση της «εκπαίδευσης» καθορίζονταν από τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυριαρχίας από τη μια αλλά και από την πίεση του εργατικού κινήματος.
Κατά τη περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, της ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η ανάγκη για ειδικευμένα εργατικά χέρια με υψηλό μορφωτικό επίπεδο ανάγκασε το κράτος να «επενδύσει» στην δημόσια «εκπαίδευση» διευρύνοντάς την και αριθμητικά και ποιοτικά.
Σήμερα η «εκπαίδευση» καλείται να συνεισφέρει και να παίξει καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης και στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης του καπιταλισμού σε τέσσερα επίπεδα:
1-Στη διαμόρφωση του εύπλαστου, ευπροσάρμοστου εργατικού δυναμικού συμβατού με την ευέλικτη εργασία
2-Την απόκτηση δεξιοτήτων διαχείρισης πληροφοριών, επικοινωνίας και αντιμετώπισης- επίλυσης καταστάσεων.
3-Τη συρρίκνωση της ευθύνης του κράτους για τη λειτουργία και την χρηματοδότηση με την επιχειρηματοποίηση των σχολικών μονάδων και των ΑΕΙ.
4-Την εμπλοκή των επιχειρήσεων σε όλα τα επίπεδα, προγραμμάτων, δραστηριοτήτων, λειτουργίας, χρηματοδότησης στα πλαίσια της επιχειρηματικότητας.
Όλο αυτό το πλαίσιο εντάσσεται στο συνολικότερο «όραμα» του νεοφιλελευθερισμού για την κοινωνία της αγοράς, της ανάπτυξης του ανταγωνισμού, της καινοτομίας και της «αριστείας».
Το νέο αυτό πλαίσιο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον όποιο «εξισωτικό» κοινωνικό ρόλο, με κοινωνική αναβάθμιση, άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, βελτίωση του μορφωτικού και βιοτικού επιπέδου.
Υπηρετεί το βάθεμα της ταξικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, με την επαναφορά του επιλεκτισμού, του αποκλεισμού, της διαφοροποίησης και της ιεράρχησης των σχολείων.
Η αντίδραση, η ανατροπή αυτού του «οράματος» που φέρνει την παιδεία και την κοινωνία πίσω στον αντιορθολογισμό  καταδικάζει τους νέους ανθρώπους στην αμάθεια και στην άνοια, είναι δυνατή μόνο αν εμπνέεται από ένα άλλο όραμα, το όραμα μιας άλλης παιδείας που θα «σηκωθεί πύργος ατίθασος» απέναντι του.
Ένα όραμα που θα καθορίζεται από τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και θα συνδέεται με την πάλη για τη νέα κοινωνία που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.
Θα αποτελεί σημείο αναφοράς και θα διαπερνάει τον αγώνα για πρόσβαση στη γνώση που θα διαμορφώνει ανθρώπους με κριτική και δημιουργική σκέψη, που θα τους επιτρέπει να κατανοούν το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και να αλλάζουν διαρκώς τη διαχείριση της φύσης και της ζωής των ανθρώπων.
Θα γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων, όλης της κοινωνίας, και θα τους ανοίγει τη δυνατότητα να ασχοληθούν αυτοί με το ποια παιδέια, ποια μόρφωση έχουν ανάγκη και όχι μόνο επιτροπές σοφών ή ινστιτούτα καλοπληρωμένων γερόντων.
Θα σηματοδοτεί και θα χαρακτηρίζει την διεκδίκηση για το δικαίωμα στη μόρφωση, για την ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες, όλων των παιδιών.
Θα συνδέει τα άμεσα και ζωτικά αιτήματα για δημόσιο δωρεάν σχολείο με το αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ., με την ανάγκη άλλου δρόμου έξω από τη κόλαση των μνημονίων και των χρεών.
Θα αποκαλύπτει, θα αναδεικνύει και θα αντιστρατεύεται τη συντονισμένη και μεθοδευμένη επίθεση των υπερεθνικών μηχανισμών του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α. με τις «εκθέσεις», τη Μπολόνια, τη Λισσαβόνα και τη «Μαύρη» για την παιδεία Βίβλο.
Δεν μπορεί να αφορά μόνο κοινωνικά, παιδαγωγικά και μεθοδολογικά ζητήματα. Οφείλει να συνδέεται με τη σχολική καθημερινότητα. Την καθημερινή σχολική ζωή της συμμόρφωσης, της υπακοής και της υποταγής. Την καθημερινή μαθησιακή διαδικασία που εξοντώνει εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς.
Αυτό το όραμα δεν μπορεί παρά να έχει χαρακτήρα συλλογικό.
Δεν μπορεί παρά να διαμορφωθεί μέσα από συλλογική προσπάθεια, αναζήτηση και συμβολή.
Η αναζήτηση, η διαμόρφωση του δεν μπορεί να είναι θεωρητική, ακαδημαϊκή, αλλά συνδεμένη με τους αγώνες, την οργανωμένη πάλη στο συνδικάτο, στη δράση, στην απεργία.
Αυτό το όραμα είναι το βασικό κίνητρο της όλης μας προσπάθειας. Το μάζεμα, η αξιοποίηση, η ανανέωση ό,τι πολύτιμου υπάρχει, η έρευνα για ό,τι νέο παρουσιάζεται αλλά και η παραπέρα αναζήτηση είναι η πρόσκληση και η πρόκλησή μας.
Γιατί ...«το ερώτημα δεν υποθηκεύει την αξία του στην ύπαρξη απάντησης...Ταξική Συμπόρευση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου