Διακήρυξη-Παρέμβαση στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας, για την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος

   

  Η κρίση που πλήττει σήμερα τον καπιταλιστικό κόσμο, έχει πίσω της μια περίοδο 30 ετών αλλεπάλληλων ποιοτικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής, οικονομικής, ιδεολογικής πολιτικής πραγματικότητας. Είναι κρίση ιστορική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κρίση δομική, κρίση υπερσυσσώρευσης, που σήμερα εκφράζεται ως κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα και κρίση χρέους. Σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, αστικές κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο (δεξιές, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές) ακολουθούν την ίδια αντιδραστική αντεργατική πολιτική, της άγριας λιτότητας, της απελευθέρωσης των αγορών, των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της λεηλασίας της φύσης και του περιβάλλοντος, της πνευματικής και πολιτιστικής λοβοτομής. Οι στρατηγικής σημασίας αναδιαρθρώσεις που από κοινού προωθούν ελληνικό κεφάλαιο-ΕΕ-ΔΝΤ και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αποτελούν την αστική απάντηση στην κρίση. Είναι βαθιά ταξικές. Εξυπηρετούν την ανάγκη της κερδοφορίας και δημιουργούν ευνοϊκό περιβάλλον για το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

  Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των Μνημονίων, με την επιβολή όρων ισοπέδωσης της εργασίας, οδηγεί στην παγίωση ενός νέου εργασιακού μοντέλου. Η Ελλάδα, σε κατάσταση «σοκ» μετατρέπεται σε υπόδειγμα χώρας χαμηλού εργασιακού κόστους και ευελιξίας εργασιακών σχέσεων στο πεδίο της Ευρωζώνης, εισάγοντας, σε διάστημα μόνο μίας τετραετίας, όλο τον «πλούτο» των πρακτικών εργασιακής απορρύθμισης που έχουν καταγραφεί διάσπαρτα στον ευρωπαϊκό χώρο σε μια περίοδο 30 χρόνων. Το εργασιακό τοπίο με άλλοθι την κρίση, διαμορφώνεται, με κύρια χαρακτηριστικά τις χαμηλές αμοιβές, τις ευέλικτες και πολλαπλών ταχυτήτων εργασιακές σχέσεις, τα περιορισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα με όλες αυτές τις αλλαγές να συντελούνται σε ένα περιβάλλον υψηλής ανεργίας και εργασιακής επισφάλειας που χρησιμοποιείται ως βασικό εργαλείο επιβολής τους.

  Οδηγούν 1,5 εκατ. εργαζόμενους στην ανεργία, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις οδηγώντας στην ατομική διαπραγμάτευση, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, ιδιωτικοποιούν Υγεία-Παιδεία. Θεσμοθετούν τις απολύσεις και την κινητικότητα-διαθεσιμότητα στο Δημόσιο τομέα, αποβλέπουν στην απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, με απώτερο στόχο τη δραματική συμπίεση των μισθών υπό την απειλή της ανεργίας και την υποκατάσταση εργατικού δυναμικού με χαμηλότερου κόστους εργαζόμενους, νομιμοποιούν τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας-εκμετάλλευσης. Δίνουν γη και ύδωρ στο τραπεζικό κεφάλαιο την ίδια στιγμή που χτυπούν με αλλεπάλληλα χαράτσια τους εργαζόμενους.

Απαξιωμένη ΓΣΕΕ – Εργοδοτικός Συνδικαλισμός

   

Ο εργοδοτικός, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ υπέγραψε με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας, τον ΣΕΒ και άλλες ενώσεις των αφεντικών, την νέα δήθεν ΕΓΣΣΕ νομιμοποιώντας την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και την ελεύθερη διαπραγμάτευση για τους μισθούς, δεχόμενη την νομοθετική παρέμβαση κυβέρνησης - τρόικα για μισθούς πείνας των 586 ευρώ και 511 αντίστοιχα για τους νέους. Συμφώνησε στο «στρατηγικό πρόγραμμα 2014-2020», δηλαδή σε όλη τη γραμμή της Ε.Ε. και της άθλιας συγκυβέρνησης για την «ανταγωνιστικότητα», την «επιχειρηματικότητα». Επιπλέον οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ υπέγραψαν την συμφωνία τους με τους εργοδότες για προώθηση του «κοινωνικού διαλόγου» και σε κλαδικό επίπεδο, ώστε να υπάρξουν ανάλογες «συμβάσεις» υποταγής και εξευτελισμού και σε άλλους κλάδους.  «Δωράκι», η συμφωνία με το Υπουργείο Εργασίας για χορήγηση στο ΙΝΕ της ΓΣΕΕ 4,3 εκατομμύριων ευρώ για την «επιμόρφωση» και «κατάρτιση» 12.600 συνδικαλιστών έως το τέλος του 2015!!!

  Είναι πια φανερό ότι ο εργοδοτικός συνδικαλισμός ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Προετοιμάζουν το έδαφος για διαρκή αποδοχή νέων αντεργατικών μέτρων, ενώ σκορπούν την απογοήτευση και συμβάλλουν στην απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών της εργατικής βάσης. Οι δηλώσεις του προέδρου της ΓΣΕΕ ότι δεν υπάρχουν προφανείς εναλλακτικές λύσεις στις σκληρές πολιτικές που προβλέπονται-εφαρμόζονται, είναι η χαρακτηριστική ταύτιση του εργοδοτικού συνδικαλισμού με Κυβέρνηση, Τρόικα, Κεφάλαιο.

  Ο ρόλος της ΕΓΣΣΕ περνάει στην ιστορία Με τις μνημονιακές απορρυθμίσεις αποδιαρθρώνεται πλήρως o τρόπος διαμόρφωσης των μισθών. Καταργείται ο ρόλος της ΕΓΣΣΕ ως εργαλείου διαμόρφωσης των γενικών κατώτατων ορίων και αντικαθίσταται από υπουργική απόφαση, προκειμένου αυτά να συμπιεσθούν στην προοπτική βαλκανιοποίησής τους (από στελέχη της τρόικας, αναφέρεται η διαφορά μισθολογικού κόστους μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας όπου οι μέσες ετήσιες αποδοχές ανέρχονται σε 1.600 ευρώ). Παράλληλα αίρεται η εφαρμογή της ευνοϊκότερης ρύθμισης παρέχοντας τη δυνατότητα εφαρμογής δυσμενέστερων εργασιακών όρων που υπογράφονται σε άλλο επίπεδο συλλογικής σύμβασης. Ο νέος ρόλος της ΕΓΣΣΕ φαίνεται να περιορίζεται στο να υπενθυμίζει πώς τα συμμετέχοντα μέρη συνθέτουν τους «κοινωνικούς εταίρους» που θα διαχειρίζονται τους κοινοτικούς πόρους διά μέσου του υπουργείου Εργασίας.

  Το κράτος, η εργοδοσία και τα πολιτικά της κόμματα, αφού για δεκαετίες αξιοποιήσαν και εξέθρεψαν την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος με την οικοδόμηση μιας εργατικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας-τρόφιμου των κρατικών επιχορηγήσεων, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των αποζημιώσεων για συμμετοχή στις διάφορες επιτροπές και τις διοικήσεις, τώρα χρησιμοποιούν αυτά τα φαινόμενα σαν δικαιολογία για να περάσουν συνολικά τα αντιδραστικά μέτρα και να τσακιστεί ο εργατικός συνδικαλισμός. Αυτή είναι η συζήτηση που ανοίγει σήμερα για τις αλλαγές στον εργατικό νόμο, τον 1264/82.

-Η πλειοψηφία στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας(ΕΚΠ), ΠΑΣΚΕ σε αργαστή συνεργασία με την ΔΑΚΕ αποδέχτηκαν όλους τους βασικούς άξονες της αντεργατικής πολιτικής της συγκυβέρνησης. Είναι οι παρατάξεις που έχουν αποδεχτεί όλες τις επιλογές του κεφαλαίου, ΕΕ, ευρώ, οικονομία της αγοράς και την ανταγωνιστικότητα.  Η πολιτική τους στο ΕΚΠ έχει οδηγήσει τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους στην μεγαλύτερη ήττα που έχει καταγραφεί στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

-Το ΠΑΜΕ όπως έχει φανεί από την πολύχρονη δράση του,  δεν μπορεί να φέρει νέα πνοή στους ταξικούς αγώνες, να δημιουργήσει όρους ήττας της επίθεσης και να υπερβεί τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, να ξεπεράσει τα όρια μιας στενής συσπείρωσης των παραταξιακών δυνάμεων και περιορίζεται να διαφοροποιείται πολιτικά. Τέλος επιλέγει την απομόνωση, με τη λογική, «όλοι κάτω από τη σημαία του», αρνούμενο κάθε κοινή δράση.

-Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ δεν θέτουν πολιτικό στόχο ανατροπής της επίθεσης, περιορίζονται σε μερικές θέσεις για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων από τα μνημόνια. Δεν διαχωρίζονται από το προγραμματισμό της ΓΣΕΕ και παρουσιάζονται σαν υπεύθυνη δύναμη. Σε πολλές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, ενισχύουν την  ταξική συνεργασία στο όνομα να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και έχουν υπογράψουν μνημονιακές συμβάσεις με μειώσεις 20-25%.

-Οι δυνάμεις του ΣΕΑΜ στο ΕΚΠ αρνήθηκαν την ταξική ανασυγκρότηση των συνδικάτων. Αρνούνται επί της ουσίας διαμόρφωση ριζοσπαστικών στόχων πάλης και αρκούνται σε κριτικές γύρω από τα μνημόνια, στο όνομα της ενότητας των συνδικάτων, μένοντας στα όρια της ΓΣΕΕ και στις μορφές και στον προγραμματισμό. Τέλος σε πολλές περιπτώσεις προσανατολίζονται σε μια μονοπλευρη πολιτική συμμαχιών με δυνάμεις του ΜΕΤΑ, αλλά και του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού(ΠΑΣΚΕ). 

Ταξικό Εργατικό Κίνημα για να Νικήσουν οι Αγώνες

-Ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για τα δικαιώματά και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, ένα εργατικό κίνημα, ανεξάρτητο, σε περιεχόμενο και μορφή, βασισμένο στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, συγκροτημένο σε ταξική βάση, ένα εργατικό κίνημα της αλληλεγγύης και του μαζικού αγώνα, της συλλογικότητας, που θα αναμετρηθεί κριτικά και αυτοκριτικά και με τις δικές του αδυναμίες.

-Ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να ανατραπούν όλες οι αντεργατικές πολιτικές κυβέρνησης-Ε.Ε-ΔΝΤ και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, είτε λέγονται μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είτε πάρουν οποιοδήποτε άλλο όνομα. Για να φύγει η σημερινή κυβέρνηση της φτώχειας, της ανεργίας και της καταστολής και κάθε κυβέρνηση που εφαρμόζει την ίδια πολιτική. Για να μην περάσουν οι περικοπές, η φοροληστεία, τα χαράτσια, οι πλειστηριασμοί, η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος, οι κατασχέσεις, ο ΕΝΦΙΑ. Για να σταματήσει η βία και αυταρχισμός των κρατικών μηχανισμών ενάντια στο εργατικό κίνημα.

-Ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα αγωνίζεται για τον ταξικό και κλαδικό χαρακτήρα των σωματείων, με κέντρο τους χώρους δουλειάς, που θα παλεύει για σωματεία που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων, που θα μετέχουν οι άνεργοι συνάδελφοι καθώς είναι τμήμα του εργατικού κινήματος, της εργατικής τάξης.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

-Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις μισθών και μείωση ωρών εργασίας.  Άμεση κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ελαστικής εργασίας του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.

-Επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις, πλήρης πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και τις άλλες κοινωφελείς υπηρεσίες όλων των ανέργων. Μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων συνταξιοδότησης για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

-Δωρεάν παιδεία - υγεία. Καμιά εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών. Καμιά ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ.

-Κατάργηση των μνημονίων και όλων των αντεργατικών νόμων που τα συνοδεύουν.

-Ριζική φορολόγηση του κεφαλαίου με ραγδαία μείωση της φορολογίας για τους εργαζόμενους.

-Να καταργηθούν τα χαράτσια.

-Την κατάργηση όλου του πλέγματος νόμων και ελέγχων που καθορίζουν την δομή των συνδικάτων με πρωτοφανή τρόπο, ακόμα και για τα δεδομένα των άλλων καπιταλιστικών χωρών.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ

-Ανατροπή του κοινωνικού σφαγείου της Κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που προωθεί την πολιτική του κεφαλαίου, κάτω από το βάρος  των εργατικών αγώνων. 

-Εργατική άρνηση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. 

-Εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων με έλεγχο των εργατών και της κοινωνίας.

-Έξοδο από την Ευρωζώνη και το ευρώ, αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ

-Όσους δεν θέλουν απλά μια βελτίωση του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, όσους δεν θέλουν απλά μια αλλαγή συσχετισμών στο εσωτερικό του.

-Όσους απαιτούν την ανασύσταση και επανεξόρμηση της εργατικής ταξικής αντίληψης και δράσης στο πεδίο της διεκδικητικής πάλης.

-Όσους αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα για ένα άλλο, ταξικό εργατικό κίνημα το οποίο θα είναι ανεξάρτητο από εργοδότες και κράτος.