Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

To ελληνικό κράτος παίρνει θέση στον παγκόσμιο πόλεμο της Μέσης Ανατολής. Εσείς;


Έκτακτη είδηση: οι ΗΠΑ δολοφονούν στο Ιράκ τον Ιρανό υποστράτηγο Σουλεϊμανί και άλλους αξιωματούχους. Το Ιράν δηλώνει πως εξετάζει 13 διαφορετικά σενάρια για αντίποινα, και ξεκινά με επίθεση σε αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ. Ο Τραμπ καλεί μέσω twitter το Ιράν να διαπραγματευτεί, ενώ απειλεί πως θα βομβαρδίσει τα πολιτισμικά μνημεία του, για να ανακαλέσει εκ μέρους του το αμερικανικό Πεντάγωνο. Ο πλανήτης παρακολουθεί από τις τηλεοράσεις και τα social media έντρομος, καταναλώνοντας τις τηλεοπτικές εικόνες αμήχανος πλάι σε εκείνες της οικολογικής και κοινωνικής καταστροφής της Αυστραλίας, ενώ οι κοινωνικές απεργίες και εξεγέρσεις από τη Γαλλία μέχρι τη Χιλή συνεχίζονται.

Ανήσυχη δηλώνει η Ελλάδα, που δεν κάθεται όμως με σταυρωμένα χέρια, προσπαθώντας να αποτρέψει κάποιον «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο Τσίπρας σε άψογη συνεργασία με τον Ομπάμα, ο Μητσοτάκης σε άψογη συνεργασία με τον Τραμπ. Στη πρόσφατη συνάντηση των δύο τελευταίων, ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ξεκάθαρος, δηλώνοντας πως η κυβέρνηση είναι στο πλευρό των ΗΠΑ («αξιόπιστος σύμμαχος σε μια ταραχώδη περίοδο»), πως θέλει εμβάθυνση της «στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ», ενώ δικαιολόγησε τη δολοφονία Σουλεϊμανί λέγοντας στο Atlantic Council πως «καταλαβαίνω πως η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη λαμβάνοντας υπόψη το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ»! Και τόνισε: «Πρώτον, είμαστε σύμμαχοι με τις ΗΠΑ. Στεκόμαστε στο πλευρό των συμμάχων μας σε δύσκολες περιόδους». Και «είχαμε και ακόμα έχουμε πολύ στενούς δεσμούς με τον Αραβικό κόσμο, αλλά δεν ξεχνάμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και πού ανήκουμε γεωπολιτικά». Υποσχέθηκε, επιπλέον, την αγορά αμερικανικών F-35, με ωριαίο κόστος χρήσης … 44.000 δολάρια, που έρχονται να προστεθούν σε εξοπλιστικά προγράμματα που δρομολογούνται, τα οποία, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, έχουν κόστος δισεκατομμυρίων (ίσως και άνω των 7). Λεφτά υπάρχουν, για πόλεμο, όχι για κοινωνική στήριξη των φτωχότερων. Και αυτό γιατί, η Ελλάδα ανησυχεί για τις εξελίξεις…

«Η Ελλάδα παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις στο Ιράκ (σ.σ η αμερικανική δολοφονία των ιρανών αξιωματούχων έγινε σε ιρακινό έδαφος)», τονίζει σε ανακοίνωσή του το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, και συνεχίζει: «Προτεραιότητα συνεχίζει να είναι η σταθερότητα της χώρας και της ευρύτερης περιοχής και η αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης. Μόνο έτσι ο λαός του Ιράκ θα μπορέσει να επανέλθει σε μια ομαλή καθημερινότητα, απαλλαγμένος από τη βία και την τρομοκρατία. Απαιτείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα».

Αυτά τα λέει το ελληνικό κράτος, την ώρα που, εκτός του πολλαπλασιασμού των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων επί ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ για να γίνονται νέες εξορμήσεις στη Μέση Ανατολή[1], διαβάζουμε το εξής, στην εφημερίδα Καθημερινή[2]: 
«Στη Σούδα έξι αμερικανικά ελικοφόρα
Την ένταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή υποδηλώνει η στρατιωτική κινητικότητα των τελευταίων 24ώρων στην Ανατολική Μεσόγειο. 
Προχθές το απόγευμα προσγειώθηκαν στην 115 Πτέρυγα Μάχης στη Σούδα τέσσερα ελικοφόρα τύπου Οσπρεϊ (CV-22B) και δύο μεταγωγικά C-130, προερχόμενα από το Μίλντενχολ της Αγγλίας, όπου εδρεύει η 352 Πτέρυγα της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων της αμερικανικής αεροπορίας»

Ήταν μήπως η πρώτη φορά; Το ελληνικό κράτος δεν συμμετείχε στον πόλεμο του Αφγανιστάν με την «Ελληνική Δύναμη Αφγανιστάν» (ΕΛΔΑΦ)[3]; Το ελληνικό κράτος δεν υποστήριξε τις παλιότερες πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, αναγκάζοντας έλληνες φαντάρους να αρνηθούν δημόσια την κλιμάκωση της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο;[4]. Ή μήπως δεν είναι το ελληνικό κράτος που κάνει συνεχώς κοινές στρατιωτικές ασκήσεις πολέμου με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ[5] και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, φτάνοντας μέχρι και την Ιορδανία[6], με το βλέμμα στραμμένο στη Μέση Ανατολή; Άλλωστε, κάπως θα πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους και οι ελληνικές επιχειρήσεις, παίρνοντας κομμάτι από τη μεγάλη οικονομική πίτα της εμπόλεμης ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων περιοχών, όπως το Ιράκ[7]. Τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) δεν πώλησαν πρόσφατα όπλα στη Σαουδική Αραβία, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στον πολύχρονο και αιματηρό πόλεμο στην Υεμένη που συνεχίζεται, που χαρακτηρίζεται από τον ΟΗΕ «η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση», εννοώντας τη μεγαλύτερη εν εξελίξει δολοφονία παιδιών και φτωχών;[8] Πόσοι αμερικανικοί βομβαρδισμοί απέναντι στο συριακό λαό δεν ξεκίνησαν από την ελληνική βάση της Σούδας, καθώς ο συριακός εμφύλιος πόλεμος μετατρεπόταν σε παγκόσμιο πόλεμο, με την πολεμική εμπλοκή δεκάδων ξένων καπιταλιστικών κρατών, και με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, εργαζομένους/ες, πρόσφυγες;[9]

Από αυτή τη σκοπιά, του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού, του ηγεμονικού ρόλου τους στην επέκταση της «περιφέρειας ασφάλειας» της Ε.Ε. στα Βαλκάνια, αλλά κυρίως στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική την οποία εγγυάται στα κείμενα της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας που έχουν συνυπογράψει[10], οφείλει αρχικά μια αντιπολεμική-διεθνιστική παρέμβαση στον ελλαδικό χώρο να εξετάζει τη σημερινή κλιμάκωση της πολεμικής αντιπαράθεσης ΗΠΑ και Ιράν. 

Η αντεπίθεση των Η.Π.Α απέναντι στην πορεία της παρακμή τους
Η επιθετικότητα του αμερικανικού κράτους πηγάζει από την οικονομική παρακμή του αμερικανικού καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες, και τη γεωπολιτική, στρατιωτική του αντεπίθεση που προσπαθεί να συντηρήσει τα πλανητικά κεκτημένα του. Οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ σε άλλες χώρες είναι επίσημα «περίπου 600», σε τεράστια απόσταση από τους στρατιωτικούς ανταγωνιστές τους[11]. 
Όμως δεν πρόκειται για την επιθετικότητα κάποιας παντοδύναμης «αμερικανικής αυτοκρατορίας», αλλά για την παρακμή της δυτικής μητρόπολης της καπιταλιστικής στρατιωτικο-πολιτικής αυτοκρατορίας του σύγχρονου καπιταλισμού, και τη πάλη για ένα νέο κέντρο ισορροπίας δυνάμεων και ηγεμονίας. Δεν πηγαίνουμε ακριβώς από έναν μονοπολικό σε έναν πολυπολικό κόσμο, αλλά σε ένα αιματηρό ολιγοπώλιο του ελέγχου της εργασιακής δύναμης, των πληθυσμών και των κεφαλαιακών ροών. Και σε αυτό το πολεμικό και επιχειρηματικό ολιγοπώλιο, οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται με την αναδυόμενη Κίνα και άλλες δυνάμεις για την αναδιανομή του κόσμου, με όλα τα καπιταλιστικά κράτη να προσπαθούν να πλασαριστούν στον διεθνή ανταγωνισμό εντείνοντας την εσωτερική καταστολή και διεκδικώντας καλύτερη θέση των δικών τους επιχειρήσεων. 
Υπό αυτή την έννοια, οι σύγχρονες πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των άλλων καπιταλιστικών δυνάμεων, έχουν μερικά πρωτότυπα χαρακτηριστικά: 
1. Ο σύγχρονος στρατιωτικός και οικονομικός συσχετισμός δυνάμεων αποτρέπει την οριστική ιμπεριαλιστική επικράτηση της μίας «Μεγάλης Δύναμης» πάνω στην άλλη. Αφενός ωθεί, λοιπόν, σε ανώτερη διακρατική ταξική συνεργασία απέναντι στον εσωτερικό εχθρό (δεδομένης της δυσκολίας εκτόνωσης των κοινωνικο-οικονομικών αντιφάσεων στο εξωτερικό). Αφετέρου, στην παρακμή του κλασικού ιμπεριαλισμού και στην αντικατάστασή του από ένα νέο είδος πολεμικού επεκτατισμού, τον «υβριδικό πόλεμο», όπου ο αδύναμος ιμπεριαλισμός συνδυάζεται με τον εμφύλιο πόλεμο στο εσωτερικό του αντιπάλου, με στόχο την αποσταθεροποίησή του και το τράβηγμά του σε «ένοπλες διαπραγματεύσεις» 
2. Καθώς η επιθετικότητα των ΗΠΑ και γενικότερα των μεγάλων δυνάμεων δεν έχει ως ρεαλιστικό στόχο την κατάκτηση του εχθρού, ωθεί προς την οικοδόμηση μιας νέας πλανητικής συνεργασίας των καπιταλιστικών κρατών που θα αντικαταστήσει το παραδοσιακό δυτικοκεντρικό σύστημα των εθνών-κρατών. Ωστόσο, καμία Μεγάλη Δύναμη δεν είναι ικανή να επιβάλλει κάτι τέτοιο. Αν δεν ληφθεί υπόψη αυτό, είναι ανεξήγητη η αρχική «νίκη» και η τελική «ήττα» των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, καθώς για τον κλασικό ιμπεριαλισμό και τη στρατιωτικά ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη, οι συγκεκριμένοι εχθροί θα έπρεπε να αποτελούν εύκολη υπόθεση 
3. Το διαφαινόμενο αδιέξοδο «ηγεμονικής μετάβασης» από τις ΗΠΑ και τον δυτικοκεντρικό κόσμο στην Κίνα και άλλες δυνάμεις, μετατρέπει την οικονομική κρίση σε γεωπολιτική κρίση της παγκόσμιας σταθερότητας και ασφάλειας. Η οικονομική και γεωπολιτική αυτή αστάθεια εντείνει τις πιέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού και τις μεταφέρει στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, αντιδραστικοποιώντας όλες τις κυβερνήσεις και ωθώντας σε νέα κύματα κοινωνικών εξεγέρσεων και σε νέα «αντιτρομοκρατική», διακρατική συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής καταστολής τους. Αυτός είναι ο νέος κοινωνικός πόλεμος. 

Αυτές οι τάσεις συμπυκνώνονται στην «Ευρύτερη Μέση Ανατολή». Η κατάσταση εκεί έχει λάβει ολοφάνερα αρνητική τροπή για τα συμφέροντα του δυτικού στρατοπέδου και πλέον το μόνο που απομένει είναι η προσπάθεια να παραμείνει το πεδίο στην περιοχή ασταθές, ώστε να αναδιοργανωθεί σε έναν νέο γύρο ένοπλων διαπραγματεύσεων. Μια αστάθεια η οποία δεν είναι καθόλου επιθυμητή από τον άμεσο ανταγωνιστή, την Κίνα[12]. Η Κίνα από την πλευρά της έχει κάνει στροφή προς την Σαουδική Αραβία από την στιγμή που η Αμερική επανέφερε τις κυρώσεις στο Ιράν, αυξάνοντας τις εισαγωγές πετρελαίου απ την μεγάλη σύμμαχο των Αμερικανών και ταυτόχρονα περιορίζοντας αυτές απ’το Ιράν, ενώ ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να πιέσει το Ιράν να μην κάνει πράξη την διακηρυχθείσα αποχώρηση από την συμφωνία για τα πυρηνικά, κάτι που φυσικά αποκρύπτουν οι θιασώτες του αφηγήματος ενός άξονα της αντίστασης. Την ώρα που η Κίνα δηλαδή πιέζει το Ιράν να κάνει υποχωρήσεις προς την Αμερική, οι αμερικανοί χτυπούν κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη μια τέτοια πορεία επιδιώκοντας το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Είναι δεδομένο επίσης, ότι η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ έχουν ήδη κάνει αίτηση παρατηρητή των διεργασιών του συμφώνου της Σαγκάης, κάτι που κάνει ακόμα πιο περίπλοκο το οικονομικό και γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή αλλά και παγκόσμια και ακόμα πιο γελοίες τις μανιχαϊστικές αναλύσεις του συρμού που κατέκλεισαν τα μπλοκ και τα προφίλ στα ΜΜΔ των εκπροσώπων μιας μεγάλης μερίδας της εγχώριας αριστεράς.

Στο γιατί της επιλογής τόπου και χρόνου για την δολοφονία του υποστράτηγου Σολειμανί, έρχεται να απαντήσει ρεπορτάζ του Independent[13], στο οποίο ο ίδιος ο Ιρακινός πρωθυπουργός Αμπτούλ Μαχντί, δήλωσε πως σκοπός της επίσκεψης στην Βαγδάτη ήταν η συμμετοχή σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για ειρήνευση με τη Σαουδική Αραβία με μεσάζοντα τον ίδιο τον Ιρακινό πρωθυπουργό. Εκφράζει δε την απορία για την σκοπιμότητα της κίνησης του Τράμπ να πράξει αυτό που δεν τόλμησαν να πράξουν οι προκάτοχοι του, να δολοφονήσουν δηλαδή τον Ιρανό υποστράτηγο. Δεν έχουμε καμία απορία από την πλευρά μας για το γιατί της δολοφονίας. 

Όσον αφορά το Ιράν, αξίζει να κάνουμε μερικές βασικές παρατηρήσεις. Ο δολοφονημένος Σουλεϊμανί δεν ήταν μόνο ο αρχιτέκτονας στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στις αμερικανικές εξωτερικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει τη συνεργασία ΗΠΑ-Ιράν στην αρχική φάση του πολέμου στο Αφγανιστάν το 2001 ([14]), την ανταλλαγή τεχνογνωσίας για την καταστολή και ενσωμάτωση του μεγάλου κοινωνικού κινήματος στο Λίβανο από μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει η Χεζμπολά, τον σχεδιασμό της καταστολής και ενσωμάτωσης της πρόσφατης εξέγερσης στο Ιράκ[15]. Στο Ιράκ της πρόσφατης κοινωνικής εξέγερσης, των τουλάχιστον 511 νεκρών και των 21.000 τραυματιών, οι διαδηλωτές και διαδηλώτριες καταδικάζουν κάθε ξένη παρέμβαση, και αμερικανική και ιρανική, αφού η χώρα τους έχει γίνει πεδίο πολεμικής σύγκρουσης και ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν, που έχει ως αποτέλεσμα ο ιρακινός λαός να πληρώνει βαρύ το τίμημα. 
Το Ιρανικό κράτος άμυνας/ασφάλειας, εκτός από την απόκρουση του αμερικανικού επιθετικού επεκτατισμού και των συμμάχων του, κινήθηκε όλες τις τελευταίες δεκαετίες κυνικά και πατώντας επί πτωμάτων για τη δική του συσσώρευση κεφαλαίου, στήνοντας στην περιοχή τις δικές του, συχνά αντικινηματικές και κατασταλτικές, πολεμικές μηχανές. Γιατί το σημερινό θεοκρατικό σύστημα του Ιράν προέκυψε από την ήττα των χειραφετητικών τάσεων της αντιιμπεριαλιστικής Ιρανικής Επανάστασης. Ένα θεοκρατικό σύστημα που εξόντωσε τους κομμουνιστές κατά την αντιδραστική στροφή της ιρανικής επανάστασης και βασάνισε τον τότε ΓΓ του Τουντέχ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράν), Ισμαήλ Κιανούρι, οργάνωση που καταγγέλλει σε πρόσφατη ανακοίνωσή της το ιρανικό πολιτικό σύστημα και τις αμερικανικές εξωτερικές επεμβάσεις[16]. Σε όλα αυτά τα εγκλήματα βέβαια έχει παραδώσει μαθήματα και πρωταγωνιστήσει εδώ και αιώνες η ευρωπαϊκή και αμερικανική αποικιοκρατία, και για τα οποία δεν δικαιούνται να μιλούν η Αμερική του Γκουαντάναμο και των ατιμώρητων ομολογημένων ή αποδεδειγμένων μαζικών ανθρωποκτονιών στη Μέση Ανατολή, ούτε η Ελλάδα των βασανιστών νικητών του εμφυλίου. Δικαιούνται όμως για όλα αυτά να μιλούν οι εκμεταλλευόμενοι και αγωνιζόμενοι/ες στην Αμερική, την Ελλάδα, και το Ιράν. 
Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι η Ιρανική κοινωνία χαρακτηρίζει, εκτός από τις υψηλές τιμές κοινωνικο-οικονομικής ανισότητας, που οδήγησαν άλλωστε και στις πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις για τις τιμές βασικών αγαθών, και μεγάλη πατριαρχική καταπίεση, με εξοντωτικές ποινές απέναντι σε γυναίκες και καταπιεσμένες έμφυλες/σεξουαλικές ταυτότητες - χαρακτηριστικά που διακρίνουν και τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, όπως τις ΗΠΑ, και που δείχνουν ότι σε καμία περίπτωση το ιρανικό σύστημα δεν βρίσκεται εσωτερικά σε κατεύθυνση κοινωνικής χειραφέτησης. 

Συνεργασία και ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ιράν στο Ιράκ
Ίσως αξίζει να θυμηθούμε, με αφορμή την πολύνεκρη καταστολή της εξέγερσης στο Ιράκ τους τελευταίους μήνες, ένα συνοπτικό ιστορικό, ατελές αλλά χαρακτηριστικό, της αμερικανο-ιρανικής ανταγωνιστικής συνεργασίας στην περιοχή. 
Η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, ενίσχυσε το Σιιτικό Ισλάμ σε μια προσπάθεια εργαλειοποίησης και δημιουργίας ισχυρών συμμαχιών στη «ανα-κατασκευή κράτους» (State Rebuilding, όπως το αποκαλούν τα δυτικά think tanks). Η επιρροή του Ιράν στο Ιράκ, μέσω των σιιτικών πληθυσμών, διευκολύνθηκε από την αδυναμία του αμερικανικού στρατού και κράτους να κατασκευάσει μια κοσμική πολιτική εξουσία με συναίνεση σε ευρεία κομμάτια του πληθυσμού[17]. Η σχέση του Ιράν με τις ΗΠΑ στο έδαφος του Ιράκ, ειδικά πριν τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, τον proxy-war που τον ακολούθησε και την εμφάνιση του ISIS (ή IS ή ISIL) και ακόμα πιο ειδικά τα πρώτα χρόνια της κατοχής, ήταν μια σχέση βαθέως ανταγωνισμού για τον καθορισμό της πολιτικής φύσης του κράτους, τον έλεγχο εδαφών και της οικονομικής φύσης των παραγωγικών σχέσεων, πίσω από την οποία καλυπτόταν μια δευτερεύουσα (αλλά καθοριστική) σχέση συνεργασίας στην καταστολή των απείθαρχων ντόπιων πληθυσμών και των πολλαπλών εξεγέρσεών τους (Fallujah, Najaf και αλλού). Αυτοί οι πληθυσμοί ήταν κυρίως σουνιτικοί· οι ΗΠΑ είχαν ανατρέψει την πολιτική τους εξουσία μέσω του καθεστώτος Σαντάμ και τώρα χρειαζόταν η συνεργασία με τη σιιτική πλειοψηφία, που διαμόρφωνε πλέον την κυβερνητική πλειοψηφία και τις δυνάμεις ασφαλείας, για να ελεγχθούν. Αυτό ήταν και ένα μεγάλο πρόβλημα του αμερικάνικου στρατού στη χώρα[18].

Όμως εδώ είναι λάθος να μείνουμε στο θρησκευτικό κριτήριο καθορισμού των ειδοποιών στοιχείων τους. Κυρίως ήταν πάμφτωχοι πληθυσμοί, με τρομερά νούμερα ανεργίας και εξαθλίωσης, αποκλεισμένοι από την «κανονικότητα» του νέου κράτους που συνέχιζε αλλά και διεύρυνε τρομερά -σε συνθήκες πολέμου- παίρνοντας τη θέση των εξαθλιωμένων πληθυσμών, διαφορετικής σύνθεσης, και της «εξαίρεσης» που εκείνοι βίωναν στο μπααθικό καθεστώς[19]. Αυτοί οι πληθυσμοί στρέφονταν εναντίον τόσο των αμερικάνικων και των βρετανικών δυνάμεων κατοχής, όσο και όλων των μορφών της αναδυόμενης και δοτής κυβερνητικής εξουσίας που οικοδομούνταν[20].

Η συνεργασία των σιιτικών δυνάμεων και του πολύπλοκου δικτύου πολιτοφυλακών και αστυνομίας (της σχέσης και της αντιπαράθεσης μεταξύ τους) με τους «δυτικούς εισβολείς» δεν ήταν τόσο εμφανής στον «αμερικάνικο» βορρά όσο στον «βρετανικό» νότο[21] αλλά συχνά έπαιρνε και ανοιχτές μορφές ακραίας βίας με την ανοχή των αμερικανικών δυνάμεων[22].

Αυτή η συγκεκαλυμμένη ή/και ανοιχτή συνεργασία ετερόκλητων δυνάμεων στο έδαφος του Ιράκ, υποστηριζόμενη από ανταγωνιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ/Ηνωμένο Βασίλειο και Ιράν), μπορεί σήμερα να φαίνεται αδιανόητη, απωθημένη από μια αφήγηση «μεγάλων γεωπολιτικών παιχνιδιών» (που συγκαλύπτουν τη δολοφονική δράση των μηχανισμών ασφαλείας του ιρακινού κράτους απέναντι στην εξεγερμένη κοινωνική πλειοψηφία των ιρακινών φτωχών). Όμως, στη μακρινή δεκαετία του 2000 ήταν δυνατή και υπαρκτή μέσα από μια «οξύμωρη» σύγκλιση. Όταν ο Αχμαντινετζάντ πήρε την προεδρία στο Ιράν το 2005, από τους προκατόχους του Χαταμί και Ραφσανζανί, υπό την πνευματική καθοδήγηση του ίδιου Ανώτατου Ηγέτη (Αλί Καμενεί, από το 1989 έως σήμερα), παρά τις υποσχέσεις για «ανατροπή» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να τις διευρύνει, ιδιωτικοποιώντας -για παράδειγμα- κρατική περιουσία τουλάχιστον 63 δις δολαρίων, οξύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και την κρατική καταστολή[23]. Στο πλαίσιο ενός «ακμάζοντος» καπιταλιστικού κόσμου, που έτρεχε μεθυσμένος προς την ολοκλήρωσή του σε μια ενιαία αγορά (ή, μάλλον, νόμιζε πως το κάνει με όρους «Μικρού Σπιτιού στο Λιβάδι» αντί για «Blade Runner»), οι γεω-πολιτικές συγκλίσεις μπορούσαν να διευθετηθούν σχετικά «ομαλά» υπό την κοινή οπτική της «αγοράς». Μοναδικό εμπόδιο φάνταζε η επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ.

Η παγκόσμια έκρηξη της κρίσης του 2009, όμως, η κατάρρευση των σχεδίων καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της Μέσης Ανατολής, το δευρυνόμενο σχίσμα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και η ελεγχόμενη ρήξη μεταξύ ΝΑΤΟ-Ρωσίας, η μετατροπή του ονείρου της ενιαίας Ευρώπης σε αποκρουστικό φάντασμα μιας ενιαίας φυλακής που καταστέλλει εργάτ(ρι)ες και αποκλεισμένες/ους στο εσωτερικό της και πνίγει μετανάστ(ρι)ες στα σύνορά της, αλλά κυρίως ο κύκλος των εξεγέρσεων από το Δεκέμβρη του 2008 και το Ιράν του 2009, στην Αραβική Άνοιξη και πάλι πίσω στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, που διαρκώς καταστέλλεται και ενσωματώνεται αλλά επιστρέφει διαρκώς πιο ξένος για τα επιχειρηματικά κράτη άμυνας/ασφάλειας και τους μηχανισμούς τους, έφερε το τέλος μιας τέτοιας «ειρηνικής προοπτικής».

Έτσι κι αλλιώς, αυτή ήταν μια εξόφθαλμα ψευδής εικόνα που σκέπαζε την πραγματική και διευρυμένη αθλιότητα της παγκόσμια κοινωνικής πλειοψηφίας (πλέον εμφανής και μέσα στα μητροπολιτικά κέντρα της παρακμάζουσας δύσης), κάτω από τις ονειρώξεις και την εικονική αφθονία των όλο και πιο μειοψηφικών ελίτ και του μικροαστικού χυλού που αποτελούσε το κοινωνικό αμορτισέρ τους. Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη κοινωνική κατάρρευση σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, ξεκινώντας από τη σαπισμένη δύση και φτάνοντας στα μέρη της ανατολής και του νότου που συνεχίζει να μολύνει με τις επιχειρηματικές, στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της, το βιο-πολιτικό άρχισε να διαπλέκεται όλο και πιο σφιχτά, και να καθορίζεται στο επίπεδο της συνείδησης, από το γεω-πολιτικό. 

Πάνω στους καταρρέοντες κοινωνικούς και κρατικούς σχηματισμούς του τριγώνου μεταξύ Καυκάσου, Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, άρχισαν να στήνονται οι οριστικά εχθρικές μεταξύ τους πολιτισμικές και γεωπολιτικές αφηγήσεις. Πάνω σε αυτές τις αφηγήσεις (εθνικιστικές, ρατσιστικές, θεοκρατικές και πατριαρχικές) εφαρμόστηκε το σχέδιο στοίχισης πληθυσμών και οι υλικοί όροι των επεμβάσεων. Πάνω σε τρομακτικούς εμφυλίους πολέμους στήθηκαν και δοκιμάστηκαν τα μοντέλα άμυνας ασφάλειας που επέστρεψαν στα εσωτερικά των κρατών για να δοκιμαστούν πάνω στις εργατικές τους τάξεις και τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Αυτές οι προσμίξεις επαναλήφθηκαν τόσες φορές ώσπου οι μορφές της κοινωνικής καταστολής εφοδίασαν τις ένοπλες διαπραγματεύσεις μεταξύ κρατών. Όπως ο συριακός εμφύλιος έγινε το πεδίο ενός πολύπλοκου διακρατικού "πολέμου δι' αντιπροσώπων, έτσι και οι κοινές πρακτικές της καταστολής της ιρακινής εξέγερσης τόσο από τις πολιτικές δυνάμεις που πρόσκεινται στις ΗΠΑ όσο και από αυτές που πρόσκεινται στο Ιράν, έχουν αποτελέσει ήδη το πρώτο επεισόδιο της "πολεμικής διαπραγμάτευσης" μεταξύ των δύο κρατών (κάτι που φάνηκε και από τις επιθετικές βλέψεις του διαγγέλματος του Τραμπ).

Έχοντας ανοίξει πρώτο το χορό, το αμερικάνικο κράτος, ακολουθεί μια ξέφρενη πορεία σύγκρουσης, προσπαθώντας να απεμπλακεί από τη Μέση Ανατολή (έχοντας διασφαλίσει ήδη τις αμερικανικές επενδύσεις) κάνοντάς την μη-αξιοποιήσιμη για οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο στην κούρσα της περιφερειακής ή παγκόσμιας ηγεμονίας. Κυρίως, όμως, τις πρακτικές όλων των εμπλεκόμενων καθοδηγούν οι -δύσκολα πια ελέγξιμες- μορφές κοινωνικού πολέμου που μαίνεται στο εσωτερικό τους, τροφοδοτούμενες από τεράστιες ανισότητες και μια ανοιχτή απειθαρχία -πλέον- μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, ακόμα και χωρίς «πρόγραμμα».

Αν θέλει κανείς/καμία, από τη σκοπιά μιας προλεταριακής ειρήνης, να ταχθεί με κάποιο μέρος σε αυτό τον ήδη συγκεκαλυμμένο πόλεμο αλλά και την απειλή ανοιχτής εκδήλωσής του, τότε αυτό είναι οι εξεγερμένοι στο Ιράκ και τις γύρω περιοχές. Μόνο η ήττα των σχεδίων καταστολής της ''ιρακινής ιντιφάντα", θα μπορούσε άμεσα να βάλει φρένο καταρχάς στην επιθετικότητα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή και -μαζί- στις πολεμικές ιαχές του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν. Εξάλλου, αυτός ο βαθιά ταξικός αγώνας που δίνεται και ακόμα στέκεται όρθιος παρά το κόστος των νεκρών των τραυματισμένων και των φυλακισμένων, δεν είναι φαντασίωση κάποιας "καθαρής προλεταριακής επανάστασης" αλλά η μόνη πραγματική κίνηση ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και τους κρατικούς ανταγωνιστές της.

Η νέα «μεγάλη Ιδέα» του ελληνικού καπιταλισμού στις σημερινές συνθήκες
Ο ελληνικός καπιταλισμός, έχοντας κυνική, πραγματιστική αντιμετώπιση, δεν συμμετέχει απλά στις πολεμικές εχθροπραξίες στη Μέση Ανατολή. Οι ελληνικές επιχειρήσεις και το ελληνικό πολιτικό σύστημα ανοίγουν τα φτερά τους εκτός συνόρων, υλοποιώντας μια γεωστρατηγική που έχει διαμορφωθεί σε βάθος δεκαετιών. 

Στα Βαλκάνια των σφοδρών και αιματηρών κοινωνικο-ταξικών συγκρούσεων και των εθνικιστικών αντιπαραθέσεων, τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα πετούν πλέον πάνω από τη «Βόρεια Μακεδονία» μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, αποκτώντας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ τον στρατιωτικό έλεγχο του εναέριου χώρου, όπως κάνουν ήδη πάνω από την Αλβανία, το Μαυροβούνιο, και εν μέρει τη Βουλγαρία. Την ίδια στιγμή, στην Αλβανία, ακριβώς κάτω από τα ελληνικά αεροπλάνα που εγγυώνται την ασφάλεια των ροών του κεφαλαίου στην περιοχή, ξεσπούν τεράστιοι κοινωνικοί αγώνες, με επίκεντρο τον αγώνα των μεταλλωρύχων ενάντια τον πιο πλούσιο άνθρωπο της Αλβανίας, Σαμίρ Μάνε[24].

Στο Αιγαίο, η Ελλάδα κλείνει μια συμφωνία για τον αγωγό EASTMED, αποκλείοντας τα δικαιώματα επί της Α.Ο.Ζ της Παλαιστινιακής Αρχής[25] και της Τουρκίας[26], και συνεχίζει την οικοδόμηση του πολεμικού και οικονομικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου. Την ίδια στιγμή, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ελλάδα συνεργάζονται στο ενεργειακό πέρασμα από τον αγωγό TANAP στον αγωγό TAP προς την Ευρώπη. Και ενώ στο Αιγαίο οι ελληνο-τουρκικές αερομαχίες εντείνονται, ακριβώς κάτω από τα πολεμικά αεροπλάνα κείτονται τα χιλιάδες θύματα, μετανάστες και πρόσφυγες ,της ελληνοτουρκικής συνεργασίας του πολέμου κατά των μεταναστών/στριων και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με διαμεσολαβητή την Ε.Ε. Ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριων, με διαφορά ο πιο θανατηφόρος πόλεμος των τελευταίων δεκαετιών στον οποίο εμπλέκεται η Ελλάδα, δεν εξαντλείται εκεί: το «προσφυγικό» στρατιωτικοποιήθηκε με νέο νόμο, ο φράχτης του Έβρου ενισχύθηκε, συγκροτήθηκαν κοινές περιπολίες αστυνομίας-στρατού, χτίζονται νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι καταγγελίες για τους πνιγμούς, το θάνατο έγκλειστών μέσα στα hot spot, τις παράνομες επαναπροωθήσεις στον Έβρο, πληθαίνουν καθημερινά[27]

Στην Αφρική, εκτός από την ελληνική οικονομική και πολεμική συνεργασία με τη στρατιωτική δικτατορία της Αιγύπτου, η Ελλάδα αναπτύσσει πλούσια δραστηριότητα και εξωτερική παρέμβαση σε λιβυκό έδαφος. Από τη μια πλευρά, στηρίζει την παράνομη κυβέρνηση της ανατολικής Λιβύης του στρατηγού Χαφτάρ, απέναντι στη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης που στηρίζει η Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη το χάος στη Λιβύη, για το οποίο φταίει σε μεγάλο βαθμό η δυτική στρατιωτική επέμβαση του 2011 στην οποία το ελληνικό κράτος συμμετείχε, προχωρά μονομερώς την οριοθέτηση ΑΟΖ και το κλείσιμο συμφωνιών με ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες για την αξιοποίηση υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης, χωρίς διμερή διαπραγμάτευση με το λιβυκό κράτος, το οποίο προχώρησε σε συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Τουρκία, με τον ελληνικό καπιταλισμό επί ΣΥΡΙΖΑ να προωθεί σημαντικά αυτή την ενεργειακή επιθετική πολιτική[28] . Ας θυμίσουμε απλώς ότι η οριοθέτηση ΑΟΖ είναι αμοιβαία, διμερής ή πολυμερής υπόθεση, μολονότι Ελλάδα και Τουρκία δρουν συχνά τα τελευταία χρόνια επιθετικά και μονομερώς[29]. Και όλα αυτά, την ώρα που τόσο η αναγνωρισμένη όσο και η παράνομη λιβυκή κυβέρνηση οργανώνουν αποδεδειγμένα βασανιστήρια και δουλεμπόριο μεταναστών[30], με την Ελλάδα μάλιστα να εκπαιδεύει επί ΣΥΡΙΖΑ και Κοτζιά το λιβυκό λιμενικό στην καταστολή μεταναστών, με την Ιταλία και την Ε.Ε να έχουν τη γενική διεύθυνση του πολέμου κατά των μεταναστών σε λιβυκό έδαφος[31]. 

Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν βρίσκουν λέξη να πουν για όλα αυτά, ενώ και κομμάτια του αντιπολεμικού κινήματος αναλώνονται σε μια δημοσιογραφικού τύπου ανάλυση για τις ΗΠΑ και το Ιράν, συνήθως από την απόσταση της οθόνης τους. 

Η νέα «μεγάλη Ιδέα» του ελληνικού καπιταλισμού στις σημερινές συνθήκες, είναι η εξής: ελληνική επιθετικότητα και πάλη για την ηγεμονία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, βαθύτερη συνεργασία με τις ΗΠΑ και Ε.Ε με σκοπό τη γεωπολιτική αναβάθμιση και τις ελληνικές εξωτερικές επενδύσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ανάπτυξη διμερών σχέσεων με Κίνα και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης και άμυνα/ασφάλεια/καταστολή στο εσωτερικό, ενόψει των νέων γύρων οικονομικών αναμετρήσεων και των εμπόλεμων διαπραγματεύσεων.

Το συγκεκριμένο «τακτικό» σχέδιο του πιο επιθετικού τμήματος του ελληνικού κεφαλαίου, που απαιτεί νέους βαρείς εξοπλισμούς με αμερικανικά F-35, γαλλικές φρεγάτες και γερμανικά υποβρύχια, είναι κυριολεκτικά αιμοσταγές[32]. Πάνω στα συντρίμμια της κεντρικής Μέσης Ανατολής, όπως ελπίζουν ότι θα την αφήσει το δυτικό καπιταλιστικό κέντρο, θέλουν να κερδοσκοπήσουν επί της φαντασίωσης των ΗΠΑ για «ενεργειακή αυτονόμηση» της Ευρώπης από Ρωσία και Ιράν, αποτελώντας τον κεντρικό κόμβο των εμπορικών ροών της Κίνας και του αερίου των BP και SHELL, ανοίγοντας το δρόμο για τη συμμετοχή στην «ανοικοδόμηση» Αφρικής και αραβικού κόσμου. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του άξονα Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ, που θα «εξευγενίσει τη Μεσόγειο» με τις κοινωνικές συμμαχίες εξαγορασμένων μορφωμένων μικροαστών και τα τσακισμένα κορμιά των μεταναστ(ρι)ών που θα επιβιώσουν από τα υδάτινα τείχη που χτίζονται. Αυτή είναι η αληθινή «πολυμερής εξωτερική πολιτική» που ονειρευόταν ακόμα και τμήμα της αριστεράς το 2010. Αυτή την πολιτική έκανε πράξη ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015, με αρχιτέκτονες τον Κοτζιά και λαμπρούς dealers τον Ήσυχο και τον Καμμένο, αυτούς που άνοιξαν το δρόμο για τις νέες αγορές όπλων και τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ.

Διαλέγοντας μεριά
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που αποκρύπτει ο τρόπος που έχουμε μάθει να αντικρίζουμε τη διεθνή πραγματικότητα, και αυτό είναι η, εντυπωσιακή για τα δεδομένα της εποχής, αυθόρμητη αντίδραση μιας υπαρκτής μάζας πολιτών στις Ηνωμένες πολιτείες Αμερικής ΕΝΑΝΤΙΑ στην πολεμική πράξη της κυβέρνησής τους[33]. Ταυτόχρονα σε πολλές μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ είχαμε διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο, κάτι που ακυρώνει στην πράξη τα ιδεολογήματα περί πλήρους ιδεολογικής ενσωμάτωσης των πολιτών των δυτικών ισχυρών κρατών στην πολιτική του ιμπεριαλισμού. Μάλιστα η αντίδραση αυτή δεν περιορίστηκε στις ΗΠΑ αλλά χτύπησε και την πόρτα του κράτους που αποτελεί τον «μακρύ βραχίονα του ιμπεριαλισμού» στην ίδια την Μέση Ανατολή. Λίγες μέρες πριν, εκατοντάδες Ισραηλινοί διαδήλωσαν κατά του πολέμου στο κέντρο του Τελ Αβίβ προς μεγάλη αμηχανία όσων επιμένουν να ταυτίζουν τάξη λαό και κυβέρνηση, ένθεν κακείθεν προς περαίωση χρεωκοπημένων προ πολλού αφηγήσεων[34]. Άραγε θα αποτυπωθεί αυτή η αυθόρμητη αντίδραση στις πορείες και τις διαδηλώσεις, τα κείμενα και τις μπροσούρες της εγχώριας αριστεράς, ή θα εξαφανιστεί από τα συνθήματα μας, όπως εξαφανίζονται οι νεκροί και τραυματίες διαδηλωτές στο Ιράν αντίστοιχα με το στίγμα των προδοτών και των ενεργούμενων της CIA.

Για μας, η ιστορία γράφεται πρώτα από τις κοινωνικές αντιστάσεις και τα καταπιεσμένα υποκείμενα, και μετά από τις επιχειρήσεις και τα καπιταλιστικά Κράτη. 
Για μας δεν υπάρχει ένας «άξονας αντίστασης» απέναντι στην αμερικανική και ελληνική επιθετικότητα που να αποτελείται από το ιρανικό κράτος, το συριακό κράτος, τη ΧΑΜΑΣ, τη Χεζμπολά. Υπάρχει μόνο ένας κοινωνικός άξονας αντίστασης που χτίζεται στους κοινωνικούς αγώνες των εργαζομένων και των καταπιεσμένων σε αντιπολεμική, διεθνιστική κατεύθυνση, χτίζεται στις απεργίες και στις κοινωνικές εξεγέρσεις μπλοκάροντας την ομαλή διεξαγωγή του καπιταλιστικού κοινωνικού πολέμου, μπλοκάροντας τη λειτουργία των μεγαλύτερων δολοφονικών του μηχανών, και τελικά όλων των καπιταλιστικών πολεμικών μηχανών, αποδεικνύοντας στη πράξη πως μια άλλη μορφή κοινωνικής ζωής είναι εφικτή. 

Από τη μία, στηρίζουμε άνευ όρων τους αγώνες ανθρώπων που δίνουν μάχη για τη ζωή τους και τη χειραφέτησή τους, πληθυσμούς ή κοινωνικές/(ακόμα και) εθνοτικές ομάδες, όταν περικυκλωμένοι ή στριμωγμένοι κάνουν τακτικούς ελιγμούς «μη-επαναστατικούς». Όχι γιατί «έτσι πρέπει» (ή «έτσι θα έκανε ο Λένιν»). Αλλά γιατί υποστηρίζουμε κάθε αγώνα χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης, ως δίκαιο, ακόμα και αυτούς που ηττώνται από τις συνθήκες και τα βάρη των ορίων τους.

Από την άλλη, δε στηρίζουμε πολιτικά καμιά κρατική πολεμική προετοιμασία, άρα και κανένα διακρατικό «άξονα αντίστασης», ακόμα περισσότερο αυτές που γίνονται στο όνομα του «λαού». Είναι θέμα πολιτικής προτίμησης, όπως ήταν κάποτε θέμα «προτίμησης» το «(κρατική) μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Διαλέγουμε να επενδύσουμε τις δυνάμεις μας στην πρακτική συμμετοχή μας στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου και όχι στην αφηρημένη προπαγάνδα του διακρατικού πολέμου. Αυτό το νόημα έχει σήμερα το να διακρίνουμε «τον εχθρό στην ίδια μας τη χώρα». Επιτέλους, ας μιλήσουμε για τη δική μας ανάληψη ευθύνης: ενάντια στους δικούς μας μηχανισμούς ασφαλείας, στο δικό μας κράτος, το δικό μας κεφάλαιο. Για τη δική μας ζωή και για των αγώνα των άλλων λαών. Περιμένοντας να καταφέρουν το αντίστοιχο κι αυτοί – και μάλιστα με την συναίσθηση ότι συχνά τα καταφέρνουν καλύτερα. Κάθε ήττα κάθε κινήματος είναι ήττα της κοινής μας υπόθεσης χειραφέτησης.

Αυτή είναι η μάχη που μας αναλογεί και η μόνη που μπορούμε να δώσουμε με αξιοπρέπεια. Είναι η μόνη μάχη που πραγματικά θα δώσουμε με τους Ιρακινούς, τους Γάλλους, τους Χιλιανούς εξεγερμένους, τους Ιρανούς διωκόμενους, τους Σύριους βομβαρδισμένους, τους παλαιστίνιους δολοφονημένους, τους διαδηλωτές στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ. Όποιος καλεί σε κάτι διαφορετικό ή αποφεύγει αυτό το ερώτημα, έστω και για να πει πως είναι ένα καθήκον μακρινό ή δυσβάσταχτο, θα καταλήξει σίγουρα στην πλευρά (κάποιου) κράτους.

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ για Eλληνική Oλιγαρχία-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.
Καμία επέμβαση του ελληνικού και αμερικανικού κράτους στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Μπλοκάρισμα της συμμετοχής και των επιχειρήσεων υποστήριξης του ελληνικού στρατού. Να γίνει αδύνατη η χρήση των βάσεων της Σούδας, της Λάρισας, του Ακτίου και του Άραξου.

Μπλοκάρισμα του πολέμου κατά των μεταναστών/στριών. Άνοιγμα των συνόρων προς και από την Ελλάδα, ίσα πολιτικά, εργασιακά και θρησκευτικά δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους σε ελληνικό έδαφος.

Να σταματήσουν ΟΛΟΙ οι πολεμικοί εξοπλισμοί. Να αποτύχουν ΟΛΑ τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Αλληλεγγύη στους ιρανούς/ες εργαζομένους/ες, άνεργους/ες, μετανάστες και μετανάστριες, καταπιεσμένους και καταπιεσμένες. 

Καμία πολιτική στήριξη στην ιρανική κυβέρνηση, όχι στην πολιτική εκπροσώπηση του αντιπολεμικού-διεθνιστικού κινήματος από δυνάμεις όπως το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα.

antipolemiki.kinisi@gmail.com




[1] . Για περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις στρατιωτικές υποδομές για εξωτερικές επεμβάσεις σε ελληνικό έδαφος, βλ. και εδώ http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/03/blog-post_79.html

[2] . https://www.kathimerini.gr/1058776/article/epikairothta/politikh/sth-soyda-e3i-amerikanika-elikofora . 





[7] . «Νέο ιστορικό ρεκόρ κατέγραψαν οι Ελληνικές εξαγωγές το 2018, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική που έχει αναπτύξει ο κλάδος τα τελευταία χρόνια, ενώ θετικές είναι και οι πρώτες ενδείξεις για το 2019» (https://www.dianeosis.org/…/uploa…/2018/12/exports_final.pdf). Εντυπωσιακή αύξηση των ελληνικών εξαγωγών σε τρίτες χώρες - Ανεβαίνει δυναμικά η Ασία.https://www.iefimerida.gr/…/entyposiaki-ayxisi-ton-elliniko… , http://www.b2green.gr/el/post/12468/https://www.liberal.gr/…/sti-mekka-tis-asiatikis-ago…/119145. Πάνω από 300 οι ελληνικές επιχειρήσεις στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα http://www.epixeiro.gr/article/90375 , https://www.euro2day.gr/…/sto-ntoympai-38-ellhnikes-epiheir…





Ελληνική συμμετοχή στην ανοικοδόμηση του Ιρακ



[10] . Σε αυτά τα καταστατικά κείμενα της ΕΕ, στα οποία έχει πρωτοστατήσει το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό, βρίσκονται οι ιδρυτικές πράξεις των συνεχών πολεμικών επεμβάσεων, του πολέμου κατά των προσφύγων και της στρατιωτικής προετοιμασίας για την καταστολή στο εσωτερικό του κοινωνικού πολέμου, του συνόλου των πολέμων δηλαδή που διεξάγει το ελληνικό κράτος αυτοτελώς ή από κοινού με ΕΕ και ΝΑΤΟ: http://www.europarl.europa.eu/ftu/pdf/el/FTU_5.1.2.pdf και https://eeas.europa.eu/sites/eeas/files/eugs_implementation_plan_st14392.en16_0.pdf









[19] Αυτό εξάλλου ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των καθεστώτων της περιοχής που πέρασαν από τον «παν-αραβικό σοσιαλισμό» και τον παραγόμενο εθνικισμό του. Οι σουνίτες συχνά ήταν οι πιο καταπιεσμένοι πληθυσμοί και αυτό συνέβαινε, όχι μόνο εξαιτίας των θρησκευτικών διαφορών που παρήγαγαν μειοψηφικές ελίτ στην εξουσία με πιο δυτικόμορφα κοσμικά χαρακτηριστικά, αλλά και του γεγονότος ότι οι σουνίτες στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν δημογραφικές πλειοψηφίες (στη Συρία πχ τα νούμερα είναι συντριπτικά). Γνώμη μας είναι ότι θα έπρεπε η παγκόσμια, αλλά και εγχώρια (που μας ενδιαφέρει περισσότερο γιατί την έχουμε δίπλα μας καθημερινά), αριστερά αντί να ξεκινάει από το θρησκευτικό χαρακτήρα των συγκρούσεων σε μια περιοχή κατάρρευσης κάθε κυβερνητικού μοντέλου διαχείρισης και εμφυλίων πολέμων για να καταλήξει σε «πολέμους θέσεων» υπέρ της μιας ή της άλλης κρατικής οντότητας, να ξεκινάει από τον ταξικό χαρακτήρα του κοινωνικού πολέμου που μαίνεται πριν πάρει την ανοιχτή μορφή ένοπλων συρράξεων για να καταλήξει στις θρησκευτικές υπαρξιακές διαμάχες ως σύμπτωμα της ήττας της προλεταριακής υπόθεσης από τους διακρατικούς υπολογισμούς. Θα έπρεπε, δηλαδή, να ξεκινάει απ’τον Καρλ Μαρξ και να χρησιμοποιεί ενίοτε τον Καρλ Σμιτ· και όχι το αντίστροφο….


[21] Ανοιχτή παραδοχή των αμερικανικών think tanks, εδώ, διάσπαρτα αλλά ειδικά στη σελίδα 125, όπου περιγράφεται «αρκετά ψύχραιμα» η συμβολή των σιιτικών δυνάμεων στην ασφάλεια: https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/monographs/2008/RAND_MG642.pdf











[32] . Δείτε το άρθρο και προσπαθήστε να ενώσετε τα κόκκινα χρώματα στο χάρτη που εμφανίζεται: https://corporatewatch.org/energean-israeli-backed-greek-oil-company-hungry-for-mediterranean-gas/?fbclid=IwAR08QY8bqtDsiohtooPk8zIc3GRcu9YHvStdM7Qg5xOX94OQ7NlkEybLp80. Έπειτα κάντε μια αναζήτηση για να δείτε να ξεδιπλώνονται, ξεκινώντας από μια εταιρεία, οι σχέσεις των πιο βρώμικων και προβεβλημένων εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου που κατέχουν, εκτός από εταιρείες, ομάδες, τράπεζες, κανάλια, ακόμα και ολόκληρες πόλεις. Μετά θυμηθείτε από την ειδησεογραφία τα «καυτά» θέματα της επικαιρότητας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τα τελευταία τουλάχιστον 5 χρόνια…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου