Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

21 Μαρτίου διεθνής μέρα κατά του ρατσισμού, του φασισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού


Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους…
…κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου…
… πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι…
Απόσπασμα από το ποίημα Πατρίδα του Ουάρσαν Σαιρ

Σάββατο 17 Μάρτη και οι δρόμοι σε ολόκληρο τον πλανήτη γέμισαν με πολύχρωμα ποτάμια διαδηλωτών που με τα συνθήματα και τις σημαίες τους θέλησαν να βάλουν φρένο στις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων και των υπερεθνικών οργανισμών, να μπουν φραγμός στις επιθέσεις…

Στα Βίλια οι οικογένειες προσφύγων δέχτηκαν επίθεση μέσα στο ξενοδοχείο όπου είχαν μεταφερθεί για να μείνουν. Στην Κόνιτσα επιτέθηκαν σε ανήλικους πρόσφυγες αφγανικής καταγωγής την ώρα που έπαιζαν μπάσκετ…

Κι όμως οι μεγάλες διαδηλώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και στην Ελλάδα, διαδηλώσεις μαζικές και μαχητικές, είναι παρούσες για να δείξουν την αναγκαιότητα! Η δημιουργία ενός μεγάλου διεθνιστικού-αντιπολεμικού-αντιμπεριαλιστικού-αντιφασιστικού-δημοκρατικού κινήματος, με ισχυρό τον αντικαπιταλιστικό του προσανατολισμό, ικανού να σηκώσει φράχτη απέναντι στην επιθετικότητα κεφαλαίου, ιμπεριαλιστών και φασιστών.

Απέναντι στην ασύλληπτη βαρβαρότητα, αν πραγματικά έχουμε εργατική ανθρωπιά και θέλουμε να συμβάλλουμε, οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στους καταφρονεμένους όπου διώκονται, με το νερό και το ψωμί, με το κορμί ενάντια στον μπάτσο τρομοκράτη των μικρών παιδιών, με το αίτημα για ανοιχτά σύνορα για να βρίσκουν καταφύγιο «οι σύγχρονοι δραπέτες» από τα πολεμικά Άουσβιτς.

Να ορθώσουμε ένα γιγαντιαίο αντιπολεμικό κίνημα που να δυσκολέψει τα γεράκια των ιμπεριαλιστών Αμερικάνων, Ευρωενωσιακών να «παίζουν» πολεμικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών σαν να είναι παρτίδα σκάκι.

Να γίνουμε στον τόπο μας επικίνδυνος κι αστάθμητος κρίκος της αλυσίδας.

Και να κάνουμε τα απελευθερωτικά οράματα ξανά ελκτικά, όχι αναμασώντας τις λέξεις που ξεθώριασαν αλλά δίνοντας με τις ιδέες και τις πράξεις, πνοή και υπόσταση σήμερα, στην απελευθερωτική προοπτική.

Γιατί… όπως προλογίζει η Νίνα Γεωργιάδου στο βίντεο NO PASSPORT
Ο πόλεμος με οικονομικά μέσα και ο πόλεμος με όπλα διεξάγονται σε διαφορετικά πεδία μαχών, με τις ίδιες περίπου συνέπειες. Αυτός που ισοπεδώνει έναν ολόκληρο λαό, με όπλο ένα επαχθές χρέος, είναι ο ίδιος που υποδαυλίζει σε μια γειτονική χώρα έναν αιματηρό εμφύλιο, για να την κουρελιάσει και να τη διαμοιράσει. Αυτός που σπρώχνει τα παιδιά μας σ’ ένα νέο κύμα μετανάστευσης, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, είναι ο ίδιος που εξαναγκάζει στην προσφυγιά έναν ολόκληρο γειτονικό λαό. Αυτός που κρεμάει τη θηλιά για ν’ αυτοκτονήσουν από απόγνωση 6.500 Έλληνες μέσα σε 5 χρόνια, είναι ο ίδιος που στριμώχνει σε σαπιοκάραβα και πνίγει χιλιάδες ανθρώπους. Έχει ταυτότητα και ιστορική καταβολή. Ονομάζεται ιμπεριαλισμός κι έχει κάψει πολλές φορές την ανθρωπότητα. Είναι μια ύαινα που τρέφεται με σάρκες και χρήμα, ξεδιψάει με πετρέλαιο και μεθάει με αίμα. Εμείς είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίσαμε, μέσα σ’ αυτή τη μπανανία, να τιμήσουμε όσο μπορούμε τη μεταναστευτική και προσφυγική ιστορία αυτού που κάποτε ξέραμε ως τόπο μας. Στο όνομα των 3.500 Καλύμνιων που βρήκαν καταφύγιο στη Γάζα και τη Δαμασκό στο 2ο Παγκόσμιο, στο όνομα των 30 περίπου χιλιάδων Καλύμνιων που ζουν ως μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και στο όνομα των 5000 Καλύμνιων που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς μέσα στα τελευταία 4 χρόνια, είπαμε: θα εξασφαλίζουμε ό,τι καταφέρνουν οι λίγες μας δυνάμεις, ένα πιάτο ζεστό φαΐ, ένα ζεστό αποφόρι, ίσως μόνο μια φρυγανιά σε κάθε άνθρωπο που φτάνει στις ακτές μας, κυνηγημένος είτε από τον πόλεμο είτε από την πείνα. Για μας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν δικαίωμα στη ζωή. Είναι και οι δύο θύματα του ίδιου άθλιου συστήματος που ταΐζει με ανθρώπινο κρέας και τις μηχανές του και τις κάνες των όπλων του. της Ντίνας Ρέππα


selidodeiktis

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου