Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Γαλλία: Δυναμώνει το βουητό των μελλοντικών σεισμών


Οι ρωγμές που πολλαπλασιάζονται μπορούν να γεννήσουν ένα νέο κύμα αγώνων και ελπίδων!
Όταν ο Μάρξ έγραφε ότι η Γαλλία είναι χώρα της Ευρώπης που οι αντιθέσεις φτάνουν πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη στο απόγειό τους, ίσως δεν φανταζόταν την επιμονή της γαλλικής κοινωνίας να τον δικαιώνει..
Το Παρίσι και όλη η Γαλλία φλέγεται. Φλέγεται κυριολεκτικά από τις μάχες που μαίνονται στα οδοφράγματα, στις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις που εξαπλώνονται και μεταφορικά από μια πρωτοφανή πολιτική κρίση, που βγήκε «ξαφνικά» στο φως της ημέρα και μέσα σε τρεις βδομάδες έφερε τα πάνω κάτω.
Στην Γαλλία υποτίθεται πως η αστική τάξη είχε φτιάξει το ιδανικό πολιτικό σκηνικό.
Από την μια ο τραπεζίτης Μακρόν, ο ηγέτης της ΕΕ, με την άθλια νεοφιλελεύθερη πολιτική του να εμφανίζεται σαν ο εκπρόσωπος της «δημοκρατίας» και του «αντιφασισμού».
Από την άλλη η Λεπέν να θυμίζει διαρκώς ότι ο κεφάλαιο είναι έτοιμο για τις πιο μαύρες ¨λύσεις» μέσα στην κρίση του.
Η σοσιαλδημοκρατία, η ρεφορμιστική αριστερά και τα συνδικάτα που ελέγχουν αδύναμα ή και απρόθυμα να οργανώσουν πραγματική πάλη ενάντια στην πολιτική Μακρόν, με επιμονή και αποφασιστικότητα για την ανατροπή της..
Και ξαφνικά η είσοδος των «κίτρινων γιλέκων» φέρνει τα πάνω κάτω. Ένας αστάθμητος λαϊκός παράγοντας εισβάλλει με μαχητικότητα στο προσκήνιο. Πολλοί είπαν ότι το κίνημα είναι αντιφατικό και πράγματι είναι! Μέσα σ’ αυτό συμμετέχουν μεσαία και μικροαστικά στρώματα, τεράστιες πληβειακές μάζες, συντηρητικοί και με ακροδεξιές απόψεις και πρακτικές, η νεολαία, αλλά και μετανάστες, εργάτες, η φτωχολογιά του χωριού και της πόλης!
Μέσα στο κίνημα, όπως και σε κάθε πραγματικό κίνημα, διεξάγεται μάχη για την κατεύθυνση και την ηγεμονία και οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Γαλλία που δρουν μέσα σε αυτό την δίνουν με όλες τους τς δυνάμεις… Η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, η τροπή του προς εργατικά αιτήματα, η τάση να «μην σταματήσει» στον συμβιβασμό που πρόσφερε ο Μακρόν, ξεμπρόστιασε την Λεπέν που εμφανίστηκε σαν αυτό που είναι! Η δύναμη του «νόμου και της τάξης», το μακρύ χέρι των τραπεζιτών και της ΕΕ, που κάλεσε σε σταμάτημα των αγώνων!!
Μόνο με με την συμμετοχή και την μάχη αποκαλύπτεται ο ρόλος των πολιτικών δυνάμεων και όχι με την αποχή περιμένοντας τα «καθαρά» κινήματα, που δεν υπάρχουν ποτέ, όπως, για μια ακόμα φορά, φαντασιώνεται το ΚΚΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει τον σκληρό αγώνα της γαλλικής εργατικής τάξης, της νεολαίας και όλων των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, τον Μακρόν, την Λεπέν και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα! Όλα μέχρι τώρα δείχνουν πως η πάλη θα κλιμακωθεί, θα μπει στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σχολεία. Θα γίνει απεργία και διαδήλωση και όχι μόνο στην Γαλλία, καθώς ήδη υπάρχουν σημάδια εξάπλωσης σε Βέλγιο και Ολλανδία.
Χαιρετίζουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά που δίνει σκληρή μάχη και παλεύει να πάρει το κίνημα ανατρεπτικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Το οικοδόμημα τρίζει από παντού… η οικονομική και πολιτική κρίση βαθαίνει… είμαστε αισιόδοξοι ότι οι ρωγμές που πολλαπλασιάζονται μπορούν να γεννήσουν ένα νέο κύμα αγώνων και ελπίδων!   


Μπροστά σε ένα Δεκέμβρη της γαλλικής νεολαίας; Πάνω από 300 καταλήψεις σχολείων σε όλη τη χώρα από την αρχή της εβδομάδας, καθημερινές συγκρούσεις μαθητών με την αστυνομία. Οι φοιτητές ξεσπούν απέναντι στη δρομολογούμενη αύξηση διδάκτρων για τους προερχόμενους εκτός-ΕΕ. Ήδη 5 πανεπιστήμια του Παρισίου βρίσκονται υπό κατάληψη, ενώ φοιτητικές συνελεύσεις πραγματοποιήθηκαν στις πόλεις Rennes, Grenoble, Montpelier, Bordeaux, Toulouse. Στην τελευταία το πανεπιστήμιο Le Mirail, πραγματοποιεί πρωτοφανή συνέλευση με 3000 άτομα.
Τα «κίτρινα γιλέκα» κέρδισαν ήδη την οπισθοχώρηση της ανάλγητης κυβέρνησης στο μέτρο του πετρελαίου. Η σκυτάλη περνάει τώρα στη νεολαία. Με ένα αποφασιστικό βήμα εμπρός μπορεί να δώσει ένα αποφασιστικό πλήγμα στον Βοναπάρτη Μακρόν. Η καπιταλιστική κρίση κλονίζει τη 2η μεγαλύτερη δύναμη της Ε.Ε. και 5η παγκοσμίως, η κρίση πολιτικής ηγεμονίας σαρώνει το γαλλικό σύστημα εξουσίας και ιδιαίτερα το κυβερνών κόμμα. Είναι αναγκασμένοι να καταφύγουν στην άγρια καταστολή, και ήδη μετράμε 4 νεκρούς, εκατοντάδες σοβαρά τραυματισμένους, ενώ οι εικόνες με τη σύλληψη 146 μαθητών μαθητών σε συνθήκες που παραπέμπουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, παραπέμπουν σε ένα σύνθημα του -ιδιαίτερα επίκαιρου- Μάη 68: CRS=S.S.(CRS είναι τα γαλλικά ΜΑΤ) 
Το Σάββατο στο Παρίσι παλεύει ο αγώνας με τον φόβο. Από τη μία χιλιάδες διαδηλωτές, εργαζόμενοι, νεολαία, λαϊκά στρώματα, με πληθώρα αιτημάτων, των «γιλέκων», της πορείας για το κλίμα, τα αιτήματα φοιτητών και εργαζομένων. Μαζικό συντονιστικό αγώνα πραγματοποιήθηκε στο Σαν Ντενί του Παρισιού, για τη διοργάνωση μαχητικής ταξικής συγκέντρωσης. Στην άλλη πλευρά θα βρίσκονται οι 89000 αστυνομικοί σε όλη τη χώρα και 8000 στο Παρίσι που θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν δια ροπάλου τη σιωπή του λαού, τα μίντια του τρόμου, οι Μαρίες Αντουανέτες της κυβέρνησης της μπουρζουαζίας που ζητάνε οι φτωχοί να φάνε παντεσπάνι. 
Στους εργαζομένους βρίσκεται το κλειδί της νίκης: η οργάνωση μιας γενικής απεργίας σε πείσμα των ηγεσιών των μεγάλων συνδικάτων, μπορεί να αποτελέσει κόλαφο για την κυβέρνηση του Μακρόν. Η Γαλλία για μια ακόμα φορά ''διδάσκει'' πως έρχονται οι κατακτήσεις: με αποφασιστικούς λαϊκούς και εργατικούς αγώνες, μέσα από "δρόμους που καίνε" και όχι με ψοφοδεή συνδικαλισμό αλλά ΓΣΕΕ ή με κυβερνητικό εκλογικό σανό σαν κι αυτόν που μοίραζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με οργάνωση του εργατικού κινήματος «από τα κάτω», με την Αριστερά να βρίσκεται στο κέντρο των ξεσπασμάτων, για να μπορέσει η εργατική τάξη να ηγεμονεύσει στο μεγάλο λαϊκό ποτάμι. Δύναμη και αλληλεγγύη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) που παλεύουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Και έπειτα? Η Ελλάδα γνώρισε την πικρή γεύση της εναλλαγής των κυβερνήσεων και της παραμονής της ίδιας πολιτικής. Για να ξεφορτωθούν από τις πλάτες τους τη μπουρζουαζία, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις διαρκείς αλλαγές διαχειριστών, έχουν οι ίδιοι τη δύναμη να συγκροτήσουν μια πανεθνική συντακτική συνέλευση των αντιπροσώπων τους, ένα κοινοβούλιο των «από κάτω». Αυτή είναι και η μόνη πραγματική απάντηση, τόσο απέναντι στην ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μακρόν και στην αντιλαική Ε.Ε., όσο και απέναντι στην ακροδεξιά της Λε Πεν, που καραδοκεί πολιτικά οφέλη πάνω στο πτώμα ενός ηττημένου κινήματος.
Της γης οι κολασμένοι σηκώνονται όρθιοι. Εμπρός!     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου