Δεν συνδιαλεγόμαστε – δεν συνδιαχειριζόμαστε την αντιεκπαιδευτική πολιτική

H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμισμένη απόλυτα με τις επιταγές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αναδεικνύεται η συνεπέστερη στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Συνεχίζοντας την εξαπάτηση των εργαζόμενων δείχνει την «έξοδο» για να κρύψει την είσοδο στη λιτότητα διαρκείας μέχρι το 2060, με τα 88 νέα προαπαιτούμενα τα οποία θα έρθουν να προστεθούν στα 720 μνημονιακά μέτρα που έχουν μέχρι τώρα εφαρμοστεί.

Οι πλειστηριασμοί, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, η μείωση των συντάξεων και των οικογενειακών επιδομάτων, η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, είναι το δώρο της κυβέρνησης στους «θεσμούς» και σε αυτούς που κατέχουν τον πλούτο.

Ταυτόχρονα μετατρέπει τη χώρα μας σε βασικό ορμητήριο σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζοντας τη βάση της Σούδας, του Αράξου και τις άλλες, παραδίδοντας το Αιγαίο στους στόλους του εμπλέκει τη χώρα και το λαό στα νέα πολεμικά σχέδιά του.

Η κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση πλήρως συμμορφωμένη με τις απαιτήσεις του ΟΟΣΑ, Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε όχι μόνο συνεχίζει να χτυπά το χώρο της εκπαίδευσης αλλά φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο. Υπονομεύει τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, καταπατά τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, εντείνει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

«Αποκέντρωση» - «αποτίμηση» - υποταγή

Με το νομοσχέδιο για την «αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», στο όνομα της «αποκέντρωσης και παιδαγωγικής αυτονομίας της σχολικής μονάδας», θεσμοθετείται ο απόλυτος έλεγχος του κράτους και η μεταφορά των λειτουργικών, χρηματοδοτικών υποχρεώσεων του στα σχολεία, στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς. Με την ενσωμάτωση των αρμοδιότητων των Π.Ε.Κ., των Προϊσταμένων Παιδαγωγικής Καθοδήγησης και των Σχολικών Συμβούλων στα ΠΕΚΕΣ στην ουσία δημιουργούνται «μικρά υπουργεία παιδείας» με πλήθος αρμοδιοτήτων και με καθοριστικό ρόλο στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Η «αποτίμηση» (sic!) ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ που αναφέρεται σε όλες τις αρμοδιότητες, σε όλες τις διαδικασίες ως το τελικό στάδιο των λειτουργιών τους θα αποτελεί και το αρχικό στάδιο κάθε νέου προγραμματισμού.

Η «παιδαγωγική αυτονομία και ο αποφασιστικός ρόλος του συλλόγου διδασκόντων» περιορίζεται σε νομιμοποιητικό και εκτελεστικό όργανο αποφάσεων που λαμβάνονται έξω και πάνω από αυτόν, εξαντλείται στη λειτουργία εντός των πλαισίων «της εκπαιδευτικής νομοθεσίας και των κείμενων διατάξεων» με «ενδεικτικούς θεματικούς άξονες», με κατάθεση εκθέσεων στην ηλεκτρονική πλατφόρμα και λογοδοσία για τα αποτελέσματα, «εστιάζοντας στην επίλυση προβλημάτων που προέκυψαν, αναδιατυπώνοντας ή και αναπλαισιώνοντας τους στόχους του αρχικού εκπαιδευτικού προγραμματισμού».

Με τη «συνδιαμορφωση», «σύνδεση», «διασύνδεση», «συλλογικά», «συμμετοχικά», «συνεργατικά», δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό εποπτείας, ελέγχου και συμμόρφωσης με στόχο την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

Η συγχώνευση Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας, Πολιτιστικών Θεμάτων και Δραστηριοτήτων στοχεύει όχι μόνο στη μείωση του κόστους και τη συγκέντρωση της εποπτείας, αλλά και την υποταγή τους στην «ορθολογική διαχείριση του περιβάλλοντος», την «αξιοποίηση» και την «ανάπτυξη».

Η δημοσιοποίηση του καταλόγου των 184 δήμων που θα εφαρμόσουν τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή αποτελεί προκλητικό εμπαιγμό καθώς η κυβέρνηση αξιοποιώντας ως πρόσχημα την αντίθετη γνώμη κάποιων δημάρχων περιορίζει την εφαρμογή της στις περιοχές που σχεδόν όλα τα προνήπια ήδη φοιτούν στο νηπιαγωγείο!

Στο αίτημα για μαζικούς μόνιμους διορισμούς απαντούν ότι για μία ακόμα χρονιά δεν θα γίνει κανένας.

Δεν συνδιαλεγόμαστε – δεν συνδιαχειριζόμαστε την αντιεκπαιδευτική πολιτική.

Συνεχίζουμε στο δρόμο των μεγάλων πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων του Μάρτη. 

Να δυναμώσουμε τον αγώνα για το σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το δυνάμωμα των Συλλόγων αφορά την αλλαγή των συσχετισμών στο νέο Δ.Σ., τη μαζικοποίηση των Γεν. Συνελεύσεων και των συλλογικών διαδικασιών ενάντια στις λογικές της ανάθεσης.

Αποφασίζουμε να πάμε αλλιώς και να κλιμακώσουμε τη σύγκρουση από τη μεριά των εργαζόμενων. Δεν περιμένουμε την ψήφιση νέων μέτρων για να απεργήσουμε συμβολικά, αλλά οργανώνουμε τον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής δραματικής κατάστασης.

Στη μνημονιακή οχταετία, μόνο η λαϊκή κινητοποίηση έφερε απονομιμοποίηση, ρωγμές, φραγμούς, καθυστερήσεις κι έστω κάποιες μικρές νίκες απέναντι στην επίθεση κυβερνήσεων, ΕΕ και ΔΝΤ.

Στην εκπαίδευση το ξέρουμε καλά, με το μπλοκάρισμα της εφαρμογής της αξιολόγησης, τη νίκη του αγώνα των απολυμένων εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, την αποτροπή των υποχρεωτικών μετακινήσεων, την προσμέτρηση της ώρας σίτισης ως διδακτικής κι αυτά κόντρα στην υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΟΕ και της ΑΔΕΔΥ και τη συνδρομή των εκπροσώπων τους της ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ στο τοπικό Δ.Σ..

Αφοσιωμένοι στις κομματικές γραμμές και τις πελατειακές σχέσεις, απόντες από κάθε κινητοποίηση, καταδίκασαν το σύλλογο σε τυπικό διαχειριστικό γραφείο, κατάφεραν οι περισσότεροι συνάδελφοι να γυρίσουν την πλάτη στο σωματείο και η συμμετοχή στις συνελεύσεις να φτάσει στα 20 άτομα.

Το εκπαιδευτικό κίνημα, κομμάτι του εργατικού κινήματος ήταν αποδέκτης της ήττας λογικών που κυριάρχησαν. Των λογικών της «παναριστεράς» για την επίτευξη του στόχου «αριστερής κυβέρνησης»,

των «επιμέρους ρήξεων με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές», της «δίκαιης εθνικής ανάπτυξης». Οι τοπικοί φορείς των λογικών αντί να αναλάβουν κάποια έστω ευθύνη, επανέρχονται σηκώνοντας εποχιακά διάφορες σημαίες το χειμώνα του ΜΕΤΑ, το καλοκαίρι των Παρεμβάσεων και την άνοιξη του ΠΑΜΕ.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ συνεχίζουν την αδιέξοδη τακτικής τους, της προσαρμογής στο καλεντάρι του εργοδοτικού συνδικαλισμού, με άλλοθι το «διαφορετικό πλαίσιο» ακόμα και στις 30 Μάη. Αρνούνται πεισματικά την κοινή δράση για την πραγματική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την προώθηση διαφορετικού αγωνιστικού, ταξικού σχεδίου με ενότητα περιεχομένου, μορφών και οργάνωσης. 

Αρνούνται στο όνομα της πρωτοπορίας, της μοναδικότητας και της ορθοδοξίας την πάλη για την ρήξη και αντικαπιταλιστική ανατροπή αναβάλλοντάς την για μετά τη λαϊκή εξουσία…

Μπορούμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, να συγκροτήσουμε ένα πλατύ, ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο με άλλο περιεχόμενο ξεκάθαρους στόχους και πρόγραμμα ανατροπής.

• Με οργάνωση «από τα κάτω» κόντρα στη λογική της ανάθεσης, της εκπροσώπησης και του εργατοπατερισμού. 

• Με συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς

• Με πρωτοβουλίες συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπών αγώνα εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων.

Για να ξεδιπλωθεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που θα ανοίξει το δρόμο για ένα δυνατό αγωνιστικό και απεργιακό κίνημα με συνέχεια και προοπτική. Με επίκεντρο τις εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις, για τη δουλειά, το ψωμί και τις ελευθερίες του σήμερα. Για την αποτροπή του πολέμου, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών. Ενάντια σε κυβέρνηση, κεφαλαίο, ΕΕ και ΔΝΤ, εργοδοσία, σε σύγκρουση με τα σχέδια και τις επιδιώξεις της εργοδοτικής «Κοινωνικής Συμμαχίας» και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.