Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Η 30η Μάη δεν είναι απεργία αλλά συμμαχία με την εργοδοσία


Ανάγκη για ένα διαφορετικό αγωνιστικό σχέδιο με επίκεντρο τις εργατικές διεκδικήσεις

Η «πανεθνική ημέρα δράσης» που από καιρό είχε ανακοινωθεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μεταμφιέστηκε σε «απεργία» στις 30 Μαΐου σε ένα κακέκτυπο «κοινωνικής συμμαχίας» με τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους και τα ανώτερα στρώματα της διανόησης, με συνθήματα περί «μιας άλλης Ελλάδας», της… υγιούς επιχειρηματικότητας και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης». Είναι σαφές ότι η επιλογή αυτή που κυοφορείται μεθοδικά και από καιρό από τους συνδικαλιστικούς υπαλλήλους του κεφαλαίου, δεν είναι μια συνήθης παρέμβαση, όπως αυτές που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες και που έχουν οδηγήσει το εργατικό κίνημα στον εκφυλισμό και την ήττα. Αποτελεί μια ποιοτική, αντιδραστική τομή που στοχεύει σε στρατηγικές ανατροπές και επιχειρεί να ενσωματώσει τον κόσμο της εργασίας στη «μεταμνημονιακή» κανονικότητα των ματωμένων πλεονασμάτων, τη δημοσιονομική δικτατορία της ΕΕ και του ΔΝΤ, την εθνική συναίνεση για την ισχυρή Ελλάδα. Ξεκίνησε από τη διαμόρφωση ενός επιθετικού, απεργοσπαστικού μπλοκ, με συμμαχία των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, απέναντι στην μαχητική και «από τα κάτω» οργανωμένη απεργία της 12ης Γενάρη για την τρίτη αξιολόγηση. Και εξελίσσεται με τη διαμόρφωση του μπλοκ των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες των ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, δικηγορικών συλλόγων, ΤΕΕ και ΟΕΕ.

Τι είναι όμως η 30η Μάη; Είναι απλώς μια «απεργιακή τουφεκιά»; Μια μορφή εκτόνωσης της εργατικής αγανάκτησης; «Είναι μια ’’πολύχρωμη’’ διαμαρτυρία με σκοπό την παλινόρθωση της ελληνικής κοινωνίας», λένε οι διοργανωτές της. «Αναζητούμε και άλλους τρόπους δράσεις πλην των απεργιών (..) μας έχει καταπνίξει η υπερφορολόγηση», κραυγάζει ο Παναγόπουλος, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι εργάτες και βιομηχάνους. Για τους πλειστηριασμούς, αντί για αγώνες ενάντια στις κατασχέσεις της λαϊκής περιουσίας, ο πρόεδρος του ΟΕΕ, Κόλλιας, παρακαλάει για… «προθεσμία 45 ημερών» ώστε οι δανειολήπτες να μαζέψουν χρήματα και να… ξαναγοράσουν τα σπίτια τους! Θεωρούν «θύματα» της μνημονιακής λαίλαπας τις «πιο υγιείς, παραγωγικές δυνάμεις του τόπου» (!), ενώ αντιπαλεύουν όχι τις πολιτικές των δανειστών, αλλά τον «λαϊκισμό» και την «πόλωση» και θέτουν στην «πρώτη γραμμή» την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και την «ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», με «Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο»!

Οι επιλογές των Παναγόπουλου και Σία συνδυάζονται με τις προσπάθειες για ακόμα πιο αντιδραστική αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι σε «επικοινωνία» με τους οργανωτές και τα μηνύματα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων («στην πρώτη γραμμή η πατρίδα μας», λένε), συμμαχούν με τον ΣΕΒ, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη ΝΔ. Επιδιώκουν το μόνιμο ξερίζωμα των πραγματικών εργατικών διεκδικήσεων, του εργατικού αγώνα, της αντίθεσης σε κεφάλαιο, ΕΕ και κυβερνήσεις, την πλήρη παράλυση του λαϊκού κινήματος με τις φιέστες αυτού του τύπου.

Απέναντι σε αυτή την αντιδραστική ανατροπή του αστικοποιημένου συνδικαλισμού απαιτείται αντίστοιχη τομή και στη δράση του μαχόμενου ταξικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Με καταγγελία παντού – σε σωματεία, συλλόγους, συνελεύσεις, λέσχες – και απονομιμοποίηση της «κοινωνικής συμμαχίας» και της «απεργίας» τους. Ήδη, αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία από διάφορους κλάδους καταγγέλλουν την «πανεθνική ημέρα δράσης». Ζητούμενο να πολλαπλασιαστούν οι αποφάσεις σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων καταδίκης της αντιδραστικής προσπάθειας.

Η συνέλευση αγώνα που καλείται από την πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων (Πέμπτη 17 Μάη, ΕΚΑ, 6 μμ), φιλοδοξεί να διαμορφώσει ένα μαζικό αντίπαλο δέος, με αγωνιστικό και απεργιακό σχέδιο που να εκφράζει τα εργατικά συμφέροντα. Όπως τονίζεται στο σχετικό κάλεσμα, το εργατικό κίνημα δεν έχει καμιά σχέση με αυτές τις «πρωτοβουλίες», και πρέπει να κινηθεί ενάντια στη συμμετοχή σε φιέστες στήριξης του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της επιχειρηματικής ανάπτυξης.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους οι Παρεμβάσεις Δημοσίου και σχήματα του ιδιωτικού τομέα, που τονίζουν ότι «η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν είμαστε κομμάτι του «εθνικού κορμού». Καλούν δε το ταξικό εργατικό κίνημα, «να διαμορφώσει ένα διαφορετικό αγωνιστικό σχέδιο με επίκεντρο τις εργατικές διεκδικήσεις, με εργατική απεργία «από τα κάτω», ενόψει και της 4ης αξιολόγησης, με ανεξάρτητη ταξική πάλη, με συνδικάτα και απεργίες στα χέρια των εργαζόμενων». Όπως λένε χαρακτηριστικά, «να μην αφήσουμε σε χλωρό κλαρί τον αντεργατικό τους σχεδιασμό»! Οι ταξικές δυνάμεις δεν πρόκειται να υπερψηφίσουν την απεργία στις 30/5 και θα καταθέσουν δική τους πρόταση αγώνα που θα περιλαμβάνει ένα ριζικά διαφορετικό πλαίσιο αιτημάτων με αιχμές τα μέτωπα των συμβασιούχων και μόνιμων διορισμών, της αξιολόγησης, της ανατροπής των ιδιωτικοποιήσεων, των μεταρρυθμίσεων σε Παιδεία, της αύξησης των μισθών με ΣΣΕ, την κατάργηση της κυριακάτικης εργασίας, την πάλη για αποτροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου κ.α. Θα κατατεθεί επίσης συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσεων με αιχμές τη φιέστα (21/5, Μέγαρο Μουσικής) για τα 100χρονα της ΓΣΕΕ, και πρόταση για απεργία τον Ιούνιο ενόψει του Γιούρογκρουπ για την 4η αξιολόγηση (21/6).

Αντιφατική είναι η στάση που κρατούν δυνάμεις όπως το ΠΑΜΕ και το ΜΕΤΑ, που περιορίζονται στην καταγγελία μεν της «κοινωνικής συμμαχίας», της συμμετοχής δε στην απεργία με «άλλο πλαίσιο», σε «άλλο χώρο». Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ μπορεί να δήλωσε ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση οι δυνάμεις του να υπογράψουν αυτό το πλαίσιο, ωστόσο καλούν σύσκεψη με «εργατικά συνδικάτα και ενώσεις αυτοαπασχολουμένων και μικρών ΕΒΕ» με στόχο την «οργάνωση της απεργιακής κινητοποίησης στις 30 Μάη». Και οι δύο δυνάμεις δεν επιλέγουν προς το παρόν άλλο αγωνιστικό, ταξικό σχέδιο σε ενότητα περιεχομένου, μορφών και οργάνωσης, αλλά κινούνται στα όρια του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού και την ταξική διαφοροποίηση εντός των πρωτοβουλιών του. Όποιο πλαίσιο όμως και να τεθεί, η ηγεμονία του αστικοποιημένου συνδικαλισμού και της «κοινωνικής συμμαχίας» είναι δεδομένη, και εν τέλει, η αντιφατική και αμήχανη γραμμή των ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ στην πράξη θολώνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην “πανεθνική” και την ταξική, πανεργατική δράση. Δ. Σταμούλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου