Εφιαλτικές συνεχίζουν να είναι οι συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στην Πάτρα, στη Μόρια και σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη τη χώρα. Οι πόλεμοι δικοί τους, δικοί μας οι νεκροί και οι κατατρεγμένοι.
Σχεδόν κάθε «παραβίαση» του λιμανιού από τους πρόσφυγες συνοδεύεται από ανθρωποκυνηγητό και όργιο βίας
Φέτος συμπληρώνονται τρία χρόνια ακραίας όξυνσης του προσφυγικού φαινομένου. Θαλασσοδαρμένοι πρόσφυγες, πνιγμένα παιδιά, μετανάστες σε χιονισμένες σκηνές να πεθαίνουν από το κρύο έγιναν καθημερινές εικόνες στις ειδήσεις. Την ασχήμια υπερδιόγκωνε η καθοριστική συμβολή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που, αφού πρώτα τροφοδοτούσαν το φαινόμενο αυτό με τις πολεμικές επεμβάσεις τους, στη συνέχεια πάσχιζαν να βρουν τρόπους «ξεζουμίσματος» των απομειναριών τους.
Στην Πάτρα, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι η γκετοποίηση των προσφύγων στον Λαδόπουλο και στην ΑΒΕΞ, δύο εργοστάσια λίγο έξω από την πόλη με πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης. Σημαντικό παράγοντα για τη διαβίωση αυτών των ανθρώπων έχει αποτελέσει το κίνημα αλληλεγγύης και η ζωτική βοήθεια που τους έχει προσφέρει.
Η επιβίωσή τους γίνεται ακόμα δυσκολότερη, καθώς η αδυναμία εύρεσης εργασίας (για νομικούς λόγους κυρίαρχα), σε συνδυασμό με την απουσία κρατικής μέριμνας και οικονομικής εξασφάλισής, τους οδηγεί στο μονόδρομο των κυκλωμάτων διακίνησης –για τους «τυχερούς» που μπορούν να το αντέξουν οικονομικά– ή στην καθημερινή περιπετειώδη προσπάθεια να μπουν σε κάποιο φορτηγό χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, μπας και καταφέρουν να προχωρήσουν προς την Ευρώπη.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η δημοτική αρχή της Πάτρας, έχει κάνει κάποιες κινήσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητας των προσφύγων (π.χ. ντουζιέρες), ωστόσο, όντας τοπικό κράτος, αδυνατεί να έρθει σε σύγκρουση με κεντρικές επιταγές του ντόπιου κεφαλαίου. Πράγμα που έχει μεγάλη σημασία καθώς δεν είναι λίγα τα δημοσιεύματα από μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο λιμάνι της Πάτρας, οι οποίες στοχοποιούν τους πρόσφυγες και απειλούν πως θα σπρώξουν σε άλλη κατεύθυνση τα κεφάλαιά τους, αν δεν δοθεί άμεση λύση στο «πρόβλημα».
Το συνοθύλευμα όλων αυτών των παραγόντων μας έχει φέρει αντιμέτωπους με μια πολύ σκληρή κατάσταση. Για τους πρόσφυγες, κάθε μεσημέρι είναι και μια νέα ευκαιρία. Μια ευκαιρία, αφού πηδήξουν τον φράχτη του λιμανιού και αποφύγουν τις περιπολίες της αστυνομίας, να «τρυπώσουν» σε κάποιο φορτηγό-εισιτήριο για τη κεντρική Ευρώπη. Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, έχει προστεθεί ένα ακόμα εμπόδιο. Οι δυνάμεις καταστολής του λιμανιού. Σχεδόν κάθε «παραβίαση» του λιμανιού από τους πρόσφυγες συνοδεύεται από ανθρωποκυνηγητό και όργιο βίας, με χαρακτηριστικό το τελευταίο και πιο σκληρό περιστατικό, το μαχαίρωμα ενός 14χρονου παιδιού.
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ο αγώνας που πρέπει να δοθεί είναι κοινός με τον αγώνα των προσφύγων. Δεν μας διαχωρίζει τίποτα. Αντιθέτως, μας ενοποιεί η πάλη για αξιοπρεπή ζωή, εργασία και τη δυνατότητα να αποφασίζουμε για τις ζωές μας. Κόμβο σε αυτό τον αγώνα αποτέλεσε και για την Πάτρα το χθεσινό συλλαλητήριο (17/3), ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, το πόλεμο και τη φτώχεια. Ενάντια στη ακροδεξιά που βρήκε έδαφος στην εξαθλίωση του κόσμου για να ανθίσει και να συνεχίσει το μαρτύριό του.
Τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω έχουν ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ καθώς, όπως πασχίζουν διαρκώς να μας αποδεικνύουν, δεν διστάζουν να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές στο βωμό του κέρδους και της ανάτασης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τεράστιες ευθύνες έχει σαφώς και η κυβέρνηση, μαζί με την ΕΕ, για το πλαίσιο εκμετάλλευσης των προσφύγων που έχουν δημιουργήσει. Σε αυτό το έδαφος, εντοπίζεται πεδίο ανάπτυξης για τις ΜΚΟ και τη κρατική «αλληλεγγύη» που, καλούμενοι να διαχειριστούν τις προσφυγικές ροές, δημιουργούν κέρδος για το κεφάλαιο από τον πόνο και τα δεινά που βιώνουν καθημερινά.
Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να ωραιοποιήσει τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και αυτό δεν κρύβεται. Την ίδια στιγμή που παλεύει να «βγάλει» το προσφυγικό από την επικαιρότητα και να κρύψει τους πρόσφυγες σε ξεχασμένα μέρη στις άκρες διάφορων πόλεων, υπάρχει δυνατότητα να εγκατασταθούν μέσα στις πόλεις, στις γειτονιές μας, δίπλα μας. Απαιτούμε κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων για στέγαση, υγεία, παιδεία, εργασία. Είναι δυνατό και θέλουμε να ζούμε, να δουλεύουμε, να σπουδάζουμε μαζί. Παλεύουμε για ειρήνη, συνεργασία και αδελφοσύνη των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου