Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Εργοδοτικό δίκαιο


Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις. Ή αλλιώς, (αστικός) νόμος είναι πάντα το δίκιο του εργοδότη, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να φροντίζουν ώστε αυτό το καθεστώς να ενισχύεται και να εμπλουτίζεται διαρκώς. Ειδικά δε σε περιόδους μνημονίων και γενικότερων αναδιαρθρώσεων, όταν οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν όχι μόνο το φαγοπότι των αφεντικών τους τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ακόμη και τα «κερατιάτικα» που συνεπάγεται το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στις τάξεις τους. Αναμφίβολα, το γεγονός ότι οι νόμοι εξυπηρετούν εκείνους που τους έφτιαξαν είναι γνωστό εδώ και πολλές γενιές, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Τι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να αναζητήσει, άλλωστε, κανείς από τη σχεδόν σίγουρη κήρυξη των απεργιακών κινητοποιήσεων ως «παράνομων και καταχρηστικών» κάθε φορά που κάποιος εργοδότης αποφασίζει να προσφύγει στα δικαστήρια;
Κι όμως, αν παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι καχύποπτοι που θεωρούν ότι πρόκειται για …υπερβολές, ας κοιτάξουν τι γίνεται σήμερα στον χώρο των ΜΜΕ, για να καταλάβουν τι θα συμβεί σε δεκάδες άλλες «προβληματικές» επιχειρήσεις, από όλους τους κλάδους. Η εικόνα δεν θα μπορούσε να είναι πιο καθαρή. Η ραχοκοκαλιά της «παλιάς διαπλοκής» –που αποτελούνταν από τα συγκροτήματα του ΔΟΛ και του Πήγασου, τα οποία με τη σειρά τους κατείχαν και την πλειοψηφία των μετοχών στο Μέγκα– αλλάζει «κηδεμόνα» με συνοπτικές όσο και σκανδαλώδεις διαδικασίες. Κάνοντας χρήση αλλαγών που έχουν γίνει από το 2014 στο πτωχευτικό δίκαιο και τη διαδικασία του λεγόμενου εξωδικαστικού συμβιβασμού (κυρίως Νόμος Δένδια και νέα ρύθμιση πριν μερικές εβδομάδες), το «αμαρτωλό τρίγωνο» επιχειρηματιών-κυβέρνησης-τραπεζών οδηγεί πρακτικά στα παρακάτω δύο αποτελέσματα, τα οποία είναι καταστρεπτικά για τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία τους, που μετατρέπονται σε «δωρητές σώματος» για να σωθεί το κεφάλαιο.
Πρώτον, λοιπόν, με τον τρόπο αυτό διαγράφεται το σύνολο των χρεών που είχαν σωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια, με ευθύνη του «τριγώνου», ενώ ο απερχόμενος ιδιοκτήτης απαλλάσσεται ουσιαστικά χωρίς …γρατζουνιά και με μοναδικό τίμημα τη μη (επίσημη και φανερή, βεβαίως…) ενασχόλησή του με τα ΜΜΕ για το επόμενο διάστημα. Έτσι, κάπου μισό δις ευρώ που αφορά τα τρία παραπάνω «μαγαζιά» μετατρέπονται αυτομάτως σε «τοξικά» για τις τράπεζες. Κι αυτές, προφανώς, κάποια στιγμή μελλοντικά (και όχι πολύ μακριά) θα ζητήσουν νέο πακέτο διάσωσης από τον κρατικό προϋπολογισμό — δηλαδή από την κοινωνία, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι της (παραλίγο) χρεοκοπημένης εταιρίας. Κι όλα αυτά, χωρίς να ανοίξει μύτη, έχοντας και τη σύμφωνη γνώμη των γραφειοκρατικών σωματείων.
Δεύτερον, ο αγοραστής-επενδυτής αποκτά «καθαρούς» τους τίτλους, όπως και την κινητή και την ακίνητη περιουσία της εταιρίας, χωρίς δανειακό βάρος ή άλλη υποχρέωση που θα αφορά την τσέπη του ή κάποιου είδους νομικές συνέπειες. Επειδή δε είναι προφανές ότι ως περιττό βάρος αντιμετωπίζονται και οι εργαζόμενοι, ο νόμος προβλέπει ότι με τη συγκεκριμένη διαδικασία, ο νέος ιδιοκτήτης δεν «κληρονομεί» τους παλιούς μισθωτούς και έχει τη δυνατότητα να τους πετάξει από το πλοίο κυριολεκτικά ως «έρμα». Χωρίς ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης, με τα δεδουλευμένα του παρελθόντος να μην βαρύνουν ούτε τον ίδιο, ούτε όμως και τον προηγούμενο, στον οποίο το πολύ να επιβληθεί μια ποινή αντίστοιχη εκείνης που αφορά την …παράνομη στάθμευση! Στη θέση τους, βεβαίως, θα φέρει λιγότερους, πιο έμπιστους, χειρότερα πληρωμένους και έτοιμους να εργαστούν σε συνθήκες γαλέρας χωρίς να βγάζουν άχνα. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μπροστά σε όλα αυτά, οι πρωταγωνιστές της «παλιάς» και της «νέας» διαπλοκής μοιάζουν να έχουν εξαιρετικά επιλεκτικές… ευαισθησίες. Έτσι, ενώ στην περίπτωση του προστίμου της ΣΕΚΑΠ, οι αντίπαλοι και ανταγωνιστές του νέου ιδιοκτήτη φρύαξαν για το σκάνδαλο και τις χάρες της κυβέρνησης προς τον ευνοούμενό της, σήμερα δεν λένε κουβέντα για το γεγονός ότι οι ίδιοι γλιτώνουν πολύ περισσότερα με τις δικές τους εξαγορές και τη διαγραφή των χρεών. Όταν δε αισθανθούν ότι στριμώχνονται λίγο παραπάνω, οι πάντες επικαλούνται το παράδειγμα της εξαγοράς του Μαρινόπουλου από τον Σκλαβενίτη το οποίο δημιουργεί μια «μαγική εικόνα», από πολλές απόψεις.
Δεν θα περίμενε φυσικά κανείς κουβέντα από την πλευρά τους. Διότι γνωρίζουν ότι είμαστε ακόμη στην αρχή και οφείλουν να στηρίξουν το οικοδόμημα που τους προσφέρουν σστο πιάτο ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ και λοιπές μικρότερες δυνάμεις. Όχι με το αζημίωτο, βεβαίως, μιας και είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ υπάρχει και ευημερεί, πρωτίστως σε περιόδους κρίσης, ειδικός κλάδος με στελέχη που ειδικεύονται στην εξαγορά, τη διάλυση και την ανασύνθεση επιχειρήσεων που έχουν χρεοκοπήσει ή βρίσκονται στα πρόθυρα του «κανονιού». Μην εκπλαγείτε, λοιπόν, εάν κάποια στιγμή δούμε κάποιους από τους νέους ομίλους που προκύπτουν από τις παραπάνω διαδικασίες να κάνουν πανηγυρική είσοδο στο χρηματιστήριο και να σαρώνουν την μπάνκα…του Γιώργου Παυλόπουλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου