Οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που απολύθηκαν κανένα απολύτως δικαίωμα δεν έχουν, ούτε καν αυτό της έφεσης. Στους περισσότερους ούτε ο λόγος απολύσεώς τους δεν τους ανακοινώθηκε. Τρομοκράτησαν όλο τον κόσμο. Πρώτα απ’ όλα σκόπευσαν στην καταστροφή της ελπίδας των ανθρώπων, για να χάσουν το θάρρος τους, για να μη διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Τα συνδικάτα σιώπησαν. Οι άνθρωποι απελπισμένοι γύρισαν στα σπίτια τους. 37 απ’ αυτούς αυτοκτόνησαν.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μια καθηγήτρια η NURİYE GÜLMEN κράτησε στο χέρι της ένα χαρτόνι με το σύνθημα «θέλω την δουλειά μου». Κάθε μέρα τη συλλάμβαναν, αλλά αυτή συνέχισε να πηγαίνει στην πλατεία YUKSEL της Άγκυρας. Στις δηλώσεις της έλεγε: «Μπορεί να φανεί σαν μια ατομική δράση αλλά δεν είναι. Εκτός από έμενα τρέχουν και άλλοι για να δυναμώσουμε αυτόν τον αγώνα, χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω μονή μου. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μια ατομική δράση». Μετά ήρθαν και άλλοι τρεις. Οι καθημερινές συλλήψεις συνεχίστηκαν, αλλά και ο αγώνας συνεχίστηκε με αποφασιστικότητα. Τους απειλούσαν συνεχώς. Μαζευόταν οι φασίστες για να τους τρομοκρατήσουν. Με την ίδια μορφή αγώνα ξεκίνησαν διαμαρτυρίες κι άλλοι απολυμένοι εκπαιδευτικοί και σε άλλες πόλεις, στην MALATYA 4 εκπαιδευτικοί, στην DÜZCE μια αρχιτεκτόνισσα, στην BODRUM, στην AYDIN και στην İSTANBUL. Στην Malatya μέσα σε 93 ήμερες τους συνέλαβαν 88 φορές. Τους χτυπούσαν και τους βασάνιζαν καθημερινά. Και οι χρηματικές ποινές επίσης ήταν καθημερινές.
Στην Άγκυρα η καθηγήτρια Nuriye Gülmen και ο δάσκαλος Semih Özakça μετά από καθημερινές διαμαρτυρίες 120 ημερών αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας, επειδή μέχρι τότε δεν είδαν κανένα αποτέλεσμα. Ο αγώνας πρέπει να συμπεριλάβει και τους άλλους που σιωπούν και που τους αφορά άμεσα. Θα ήταν και ένα κάλεσμα γι’ αυτούς στον αγώνα.
Αυτή η απεργία πείνας είναι κραυγή και κάλεσμα προς όλους στον αγώνα, μέχρι να δοθεί τέλος σ’ αυτές τις αδικίες.
Η αποφασιστικότητά τους, έδωσε θάρρος και σε άλλους. Κάθε μέρα η φωνή τους ακούγονταν πιο δυνατά. Κάθε μέρα η συμμετοχή στον αγώνα τους δυνάμωνε. Τώρα είναι στην 63η μέρα. Το κλίμα άλλαξε, ο φόβος έσπασε. Απ’ όλα τα λαϊκά στρώματα υπάρχει συμπαράσταση προς αυτούς.
Τους συμπαραστέκονται απολυμένοι καθηγητές, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες, φοιτητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες…έχει απλωθεί η συμπαράσταση ακόμα και στο εξωτερικό. Έχουν γίνει σύμβολα αντίστασης κατά των μέτρων έκτακτης ανάγκης. Η σκέψη «σ’ αυτή την περίοδο τίποτε δεν μπορεί να γίνει» άλλαξε.
Τώρα εκτός από την Τουρκία, γίνονται δράσεις αλληλεγγύης και στο εξωτερικό. Η υγεία τους καθημερινά επιδεινώνεται, αλλ’ αυτοί συνεχίζουν τον αγώνα τους. Σε ένα φασιστικό καθεστώς δεν μπορούν να κατακτηθούν δικαιώματα χωρίς αγώνα και δυστυχώς χωρίς θυσίες.
Είμαστε μαζί τους μέχρι την νίκη. Πρέπει να δοθεί τέλος στα μέτρα έκτακτης ανάγκης...
περισσότερα: Περιοδικό "ο αγώνας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου