Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Για τον Bahadar Chaudhary, εργάτη στα υφαντήρια της Ν. Ιωνίας

Ο Bahadar Chaudhary εργαζόταν στα υφαντήρια Παντελίδη στην οδό Σινιόσογλου της Ν. Ιωνίας κοντά στο σταθμό του ΗΣΑΠ. Στην ίδια περιοχή βρίσκονται πολλές κλωστοϋφαντουργικές βιοτεχνίες και εργοτάξια. Πολεοδομικά και χωροταξικά η γειτονιά με τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια μαρτυρά τη βιομηχανική της ιστορία – κι αυτή των αγώνων της. Γρανάζια αυτής της ιστορίας είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες – ντόπιοι και μετανάστες – που έζησαν και πάλεψαν στους δρόμους όπου σήμερα βρίσκονται τα υφαντήρια Παντελίδη.

Ένας από αυτούς ήταν κι ο Bahadar, ο οποίος πέθανε εν ώρα εργασίας στις 13 Μάη 2017 σε εξαντλητικές συνθήκες υπερκόπωσης. Κάπου εδώ θα μπορούσε να λήξει το κείμενο και να αναθέσουμε τις λεπτομέρειες (δηλαδή την ουσία) του θανάτου στις αρμόδιες αρχές, προσθέτοντας ένα σύντομο σχόλιο για τις συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα. Ακριβώς έτσι έπραξε το συνδικάτο του κλάδου, η ΟΕΚΙΔΕ (πρόσκειται στο ΠΑΜΕ).

Θεωρούμε όμως πως μια τέτοιου τύπου αμυντική και παθητική στάση απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος του είναι ταξικά ανεπαρκής και δεν προσφέρει καμία αγωνιστική εναλλακτική. Αντιθέτως, εναποθέτει μοιρολατρικά την αλλαγή των ζωών μας σε παράγοντες έξω από εμάς, σε παράγοντες τους οποίους δεν μπορούμε να καθορίσουμε.

Για εμάς η ζωή κι ο θάνατος του Bahadar Chaudhary, είναι η ιστορική και κοινωνική βιογραφία των μεταναστών εργατών στην Ελλάδα του 4ου μνημονίου και της καπιταλιστικής κρίσης.

Κι επειδή η ιστορία των μεταναστών δεν ξεκινά όταν φτάνουν στην Ευρώπη αλλά είναι η συνέχεια της πάλης των τάξεων στις χώρες καταγωγής τους έχει αξία έτσι ώστε κατανοήσουμε ολοκληρωτικά την αναγκαιότητα του διεθνισμού να επισημάνουμε το εξής: η παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού είναι τέτοια όπου τα μεγαλύτερα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας βρίσκονται σε χώρες όπως το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές όπου τα εργοδοτικά εγκλήματα σε συνεργασία με το κράτος έχουν οδηγήσει σε περιπτώσεις όπως αυτή στο εργοστάσιο της Rana Plaza, το οποίο κατέρρευσε με αποτέλεσμα το θάνατο πάνω από 1000 εργατών.

Φτάνοντας στα εγχώρια δεδομένα, οι εργάτες στα υφαντήρια βρίσκονται αντιμέτωποι με 10ωρες ως και 16ωρες βάρδιες, συχνά αδήλωτες και φυσικά με απλήρωτες υπερωρίες. Επιπλέον, οι περισσότερες βιοτεχνίες δεν τηρούν ούτε τους βασικούς κανονισμούς συνθηκών εργασίας – ένα από τα αποτελέσματα της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που επέφεραν τα μνημόνια. Όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν ένα πλαίσιο όπου στα σώματα των εργατών εγγράφεται (βιολογικά και ψυχικά) και τα φθείρει η βία που δέχονται καθημερινά στην παραγωγική διαδικασία. 


Οι μετανάστες εργάτες όμως έχουν να αντιμετωπίσουν κι άλλο ένα όπλο που στρέφει εναντίον τους η εργοδοσία: τον ρατσισμό.

Έναν ρατσισμό που έχει πολιτική αφετηρία την ανάγκη της εργοδοσίας να ασκεί περαιτέρω πίεση στους εργαζόμενους για να μπορεί να ελέγξει τη δυνατότητα τους να αντισταθούν. Έναν ρατσισμό που οργανωτική και νομική αφετηρία έχει τις επίσημες κρατικές ρατσιστικές πολιτικές που στοχοποιούν τους μετανάστες με πρώτο και κύριο εργαλείο πίεσης την άδεια διαμονής κι τη δυσκολία απόκτησης της – ειδικά για όσους εργάτες προέρχονται από την νοτιοανατολική Ασία και την Αφρική. 

Έναν ρατσισμό που όταν έρχεται η τελική πράξη της εφαρμογής του, δίπλα στην εργοδοσία που απειλεί με απολύσεις (και κλήσεις στο τμήμα αλλοδαπών) αν δεν συμμορφωθεί ο εργαζόμενος έρχονται κι οι φασιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής για να γίνουν κομμάτι του στρατιωτικού σώματος του κεφαλαίου όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις από τη Σκάλα Λακωνίας ως τον Ασπρόπυργο Αττικής.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη όψη (η πιο σημαντική μάλιστα) : αυτή της εργατικής αντίστασης όπως στις επιτροπές εργαζόμενων στο εργοστάσιο της Γενικής Ανακύκλωσης όπου εργάτες πολλών γλωσσών και θρησκειών οργανώθηκαν ταξικά και διεθνιστικά ενάντια στην εργοδοσία και τη στήριξη που αυτή είχε από την τοπική διοίκηση. 

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει με επιμονή να ακολουθήσουμε χωρίς ταλαντεύσεις. Οι ζωές, οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας ενάντια στα κέρδη τους. Το κίνημα των εργατών και των καταπιεσμένων ενάντια στην ακινησία του – προ πολλού – λιμνάζοντος και σάπιου κεφαλαίου. Με όλους τους Bahadar Chaudhary, εργάτες στα υφαντήρια της Ελλάδας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου