Την ύπαρξη μιας επιπλέον παραμέτρου στην πολιτική κρίση που ταλανίζει την Ισπανία, τουλάχιστον από τον Δεκέμβρη του 2015, με αφορμή τις πρώτες «άγονες» εκλογές, ήρθε να υπενθυμίσει η κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν τα δύο μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα της Ισπανίας την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου. Οι ηγέτες των μαζικών εργατικών ενώσεων UGT και CCOO διεκδίκησαν αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 764 ευρώ στα 933 ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών Λουίς ντε Γκίντος, ο οποίος πριν αναλάβει υπουργός Οικονομικών του Ραχόι εργαζόταν στην Λίμαν Μπράδερς, υπενθυμίζοντας μέσα από την προσωπική του διαδρομή ότι η άγρια λιτότητα είναι η άλλη όψη της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας.
Η δυναμική και ελπιδοφόρα εμφάνιση των εργατικών συνδικάτων στην πολιτική ζωή της Ισπανίας σηματοδοτεί ένα νέο επεισόδιο στην πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα κι η οποία φάνηκε προσωρινά να επιλύεται στο τέλος Οκτώβρη με την απόφαση των σοσιαλιστών να στηρίξουν την μειοψηφική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, για να αποφευχθεί μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση. Επρόκειτο, ωστόσο, για μια απόφαση που κάθε άλλο παρά αναίμακτη ήταν πολιτικά, καθώς προηγήθηκε η εκδίωξη του γενικού γραμματέα του κόμματος που πρόβαλε αντίσταση, η μαχητική αντίδραση μελών του κόμματος κι η επίσημη διαφωνία βουλευτών που δεν εφάρμοσαν τη «γραμμή». Μέσα από τις ρωγμές που άνοιξε ο «ματωμένος γάμος» μεταξύ σοσιαλιστών και Δεξιάς ανθίζουν οι εργατικές διεκδικήσεις.
Μεγάλη σημασία έχει ότι τα εργατικά συνδικάτα δεν προβάλλουν τα αιτήματα τους σε ένα οικονομικό περιβάλλον πλήρους απασχόλησης. Δεν αξιοποιούν δηλαδή μια ευνοϊκή συγκυρία που οι ουρές των ανέργων έχουν μειωθεί κι οι εργοδότες αναζητούν προσωπικό και δε βρίσκουν, οπότε η υπερβάλλουσα ζήτηση οδηγεί μισθούς και ημερομίσθια σε υψηλότερα επίπεδα, όπως περιγράφουν τα εγχειρίδια και συχνότατα συμβαίνει. Με βάση επίσημα στοιχεία η Ισπανία κρατάει στην ΕΕ το αργυρό μετάλλιο στην ανεργία, μετά την Ελλάδα, που παραμένει στο επίπεδο του 18,9%. Επομένως, τα ισπανικά συνδικάτα δεν σηκώνουν το γάντι εκ τους ασφαλούς.
Η επιθετική πολιτική διεκδικήσεων των ισπανικών συνδικάτων, που ακόμη κι αν δεν καταφέρει να πετύχει αυξήσεις βάζει ένα φρένο στις μειώσεις, πρέπει να αποτελέσει μάθημα πρώτης τάξης και για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα. Όσοι δε, επικαλούνται την ύφεση της οικονομίας ας ρίξουν μια ματιά στα αποτελέσματα των 500 κερδοφόρων ελληνικών επιχειρήσεων που σύμφωνα με την ICAP (9/1/2016) ακόμη και το 2015 που επιβλήθηκαν τα capital controls «βελτίωσαν θεαματικά την κερδοφορία τους». Κατάφεραν μάλιστα με μια οριακή μείωση του κύκλου εργασιών (2,4%) να αυξήσουν το σύνολο κερδών προ φόρων κατά 98,2%! Σχεδόν τα διπλασίασαν! Γιατί επομένως και τα ελληνικά συνδικάτα να μην ακολουθήσουν την ισπανική αντεπίθεση του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η δυναμική και ελπιδοφόρα εμφάνιση των εργατικών συνδικάτων στην πολιτική ζωή της Ισπανίας σηματοδοτεί ένα νέο επεισόδιο στην πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα κι η οποία φάνηκε προσωρινά να επιλύεται στο τέλος Οκτώβρη με την απόφαση των σοσιαλιστών να στηρίξουν την μειοψηφική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, για να αποφευχθεί μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση. Επρόκειτο, ωστόσο, για μια απόφαση που κάθε άλλο παρά αναίμακτη ήταν πολιτικά, καθώς προηγήθηκε η εκδίωξη του γενικού γραμματέα του κόμματος που πρόβαλε αντίσταση, η μαχητική αντίδραση μελών του κόμματος κι η επίσημη διαφωνία βουλευτών που δεν εφάρμοσαν τη «γραμμή». Μέσα από τις ρωγμές που άνοιξε ο «ματωμένος γάμος» μεταξύ σοσιαλιστών και Δεξιάς ανθίζουν οι εργατικές διεκδικήσεις.
Μεγάλη σημασία έχει ότι τα εργατικά συνδικάτα δεν προβάλλουν τα αιτήματα τους σε ένα οικονομικό περιβάλλον πλήρους απασχόλησης. Δεν αξιοποιούν δηλαδή μια ευνοϊκή συγκυρία που οι ουρές των ανέργων έχουν μειωθεί κι οι εργοδότες αναζητούν προσωπικό και δε βρίσκουν, οπότε η υπερβάλλουσα ζήτηση οδηγεί μισθούς και ημερομίσθια σε υψηλότερα επίπεδα, όπως περιγράφουν τα εγχειρίδια και συχνότατα συμβαίνει. Με βάση επίσημα στοιχεία η Ισπανία κρατάει στην ΕΕ το αργυρό μετάλλιο στην ανεργία, μετά την Ελλάδα, που παραμένει στο επίπεδο του 18,9%. Επομένως, τα ισπανικά συνδικάτα δεν σηκώνουν το γάντι εκ τους ασφαλούς.
Η επιθετική πολιτική διεκδικήσεων των ισπανικών συνδικάτων, που ακόμη κι αν δεν καταφέρει να πετύχει αυξήσεις βάζει ένα φρένο στις μειώσεις, πρέπει να αποτελέσει μάθημα πρώτης τάξης και για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα. Όσοι δε, επικαλούνται την ύφεση της οικονομίας ας ρίξουν μια ματιά στα αποτελέσματα των 500 κερδοφόρων ελληνικών επιχειρήσεων που σύμφωνα με την ICAP (9/1/2016) ακόμη και το 2015 που επιβλήθηκαν τα capital controls «βελτίωσαν θεαματικά την κερδοφορία τους». Κατάφεραν μάλιστα με μια οριακή μείωση του κύκλου εργασιών (2,4%) να αυξήσουν το σύνολο κερδών προ φόρων κατά 98,2%! Σχεδόν τα διπλασίασαν! Γιατί επομένως και τα ελληνικά συνδικάτα να μην ακολουθήσουν την ισπανική αντεπίθεση του Λεωνίδα Βατικιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου