Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

To φασιστικό σκοτάδι της Λατ. Αμερικής

Ήταν 3 Νοέμβριου του 1970.
Η μέρα άρχιζε το «πείραμα» της ειρηνικής σοσιαλιστικής αλλαγής στην Χιλή.
Ηγέτης αυτού του πειράματος ήταν ο μαρξιστής Σαλβαδόρ Αλιέντε, επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας», όπου συμμετέχουν σοσιαλιστές (είχε έννοια αυτή η λέξη τότε), κομμουνιστές μα και ριζοσπάστες καθολικοί.
Η σύνθεση της κυβέρνησης της είναι δεκαπενταμελής, στην οποία συμμετέχουν και τρεις κομμουνιστές. Τρεις υπουργοί είναι εργάτες.
Μια Σοσιαλκομμουνιστική κυβέρνηση που προέκυψε με εκλογές σε μια περιοχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ως την «πίσω αυλή» τους. Όπως και πολλές άλλες χώρες μπατανίας της Λατινικής Αμερικής.
Ο Αλιέντε έδωσε αμέσως το στίγμα της κυβέρνησης: «Αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση», την χαρακτήρισε και αντικαθιστά αμέσως την Βουλή, ως θεσμό, με την Λαϊκή Εθνοσυνέλευση, δηλώνοντας ότι ενδεχόμενη απόπειρα ανατροπής του με τη βία των όπλων, θα «τσακιστεί» από την επαναστατική βία των λαϊκών μαζών.

Προχωρά αμέσως σε αγροτική μεταρρύθμιση εις βάρος της μεγάλης ιδιοκτησίας και εθνικοποιεί όλες τις πολυεθνικές και τραπεζικές επιχειρήσεις ταυτόχρονα με την εθνικοποίηση των τεράστιων, αμερικανικών συμφερόντων, ορυχεία χαλκού.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν άμεσα.
Η ανεργία έπεσε από το 8,8% στο 3%. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατά 20,1%. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας δημιουργήθηκε καθολικό υγειονομικό σύστημα. Θεαματικές πρόοδοι σημειώθηκαν στον τομέα του αναλφαβητισμού και της δημόσιας εκπαίδευσης. Άρχισαν να συγκροτούνται συνεταιρισμοί, και η κατάσταση των ιθαγενών ινδιάνων βελτιώθηκε αισθητά.
Και τότε δρουν οι ΗΠΑ με έναν αόρατο αποκλεισμό
Απαγορεύουν την παράδοση ακόμη εμπορευμάτων και ειδών πρώτης ανάγκης από τρίτες χώρες ακόμα και αν αυτά είχαν πληρωθεί . Στέρησαν τη Χιλή από το μεγαλύτερο μέρος των πιστώσεων γεγονός που επέφερε τη σημαντική μείωση των εισαγωγικών δυνατοτήτων της Χιλής σε προϊόντα που παραδοσιακά αγόραζε από το εξωτερικό. Παρόμοιες πιέσεις ασκούνταν και από τρίτες χώρες τις οποίες επηρέαζαν οι ΗΠΑ και με τις οποίες η Χιλή είχε παραδοσιακά οικονομικές συναλλαγές.Επιβάλουν ένα είδος εμπάργκο. Σταματούν τις εισαγωγές ανταλλακτικών για τη βιομηχανία της Χιλής που τεχνολογικά ως μπανανία των ΗΠΑ, εξαρτιόταν από αυτήν.

Ταυτόχρονα η CIA ξόδεψε ένα ποταμό αμερικανικών δολαρίων για την προσβλέποντας στην εσωτερική αποσταθεροποίηση της χώρας, μα και για την οργάνωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος του φασίστα Πινοσέτ.

Το πραξικόπημα

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 το στρατιωτικό πραξικόπημα του Αουγούστο Πινοσέτ ξεσπα. Η Μονέδα, το προεδρικό μέγαρο στο Σαντιάγο της Χιλής, σφυροκοπείτε από τα πυρά των αεροπλάνων και των αρμάτων μάχης του στρατηγού Πινοσέτ.
Ο Αλιέντε λίγες ώρες μετά το πραξικόπημα έκανεδιάγγελμα προς τον χιλιανό λαό λέγοντας:
«Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω.
Η Αεροπορία βομβάρδισε τους πύργους αναμετάδοσης του Ράδιο Πορτάλες και του Ράδιο Κορπορασιόν. Τα λόγια μου δεν εκφράζουν πίκρα αλλά απογοήτευση. Ας αποτελέσουν την ηθική καταδίκη για αυτούς που καταπάτησαν τον όρκο τους. Είναι στρατιώτες της Χιλής. Ηγήτορες. Ο Ναύαρχος Μερίνο, αυτοδιορισμένος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων και ο κύριος Μεντόζα,αυτοδιορισμένος Γενικός Διευθυντής της Αστυνομίας, ένας κόλακας ο οποίος μέχρι χθες υποκρινόταν πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση.
Αντιμετωπίζοντας αυτά τα γεγονότα, δηλώνω στους εργάτες. Δεν θα παραιτηθώ!
Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου για την αφοσίωση του λαού μου. Είμαι βέβαιος πως οι σπόροι που φυτεύθηκαν στις αξίες συνείδησης εκατομμυρίων Χιλιανών, θα καρπίσουν. Αυτοί έχουν την εξουσία, αυτοί είναι οι κατακτητές.
Όμως ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η ιστορία είναι δική μας, η ιστορία γράφεται από τους λαούς. Εργάτες της πατρίδας μου, επιθυμώ να σας ευχαριστήσω για την διαρκή σας αφοσίωση για την εμπιστοσύνη σας σε έναν άνθρωπο που απλώς εξέφρασε τη μακρόχρονη αναμονή σας για δικαιοσύνη.
Που υποσχέθηκε να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους και έτσι έπραξε.
Αυτήν την καθοριστική στιγμή, με αυτά τα τελευταία μου λόγια, σας καλώ να διδαχθείτε από αυτό το μάθημα. Το ξένο κεφάλαιο, η ιμπεριαλιστική εξουσία, μαζί με τη ντόπια αντίδραση, καλλιέργησαν το κατάλληλο κλίμα που επέτρεψε στις Ένοπλες Δυνάμεις να διαρρήξουν την παράδοση που δίδαξε ο Στρατηγός Σνάιτερ και συνέχισε ο διοικητής Αράγια, θύματα και οι δύο του ίδιου τμήματος της κοινωνίας που σήμερα περιμένει την ξένη χείρα βοηθείας να το οδηγήσει στην εξουσία και στην υπεράσπιση του πλούτου και των προνομίων του.
Απευθύνομαι ξεχωριστά στις ταπεινές γυναίκες της πατρίδας μας, στους αγρότες που μας πίστεψαν. Στους εργάτες που δούλεψαν παραπάνω, στις μητέρες που αισθάνθηκαν το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά τους.
Στους επαγγελματίες πατριώτες, αυτούς που παρανομούσαν με την υποστήριξη των επαγγελματικών ενώσεων, των ταξικών ενώσεων, για να επωφεληθούν από τα προνόμια που παρέχει η καπιταλιστική κοινωνία.
Απευθύνομαι στους νέους της Χιλής, σε αυτούς που τραγουδούσαν, που μετέφεραν την χαρά τους και το αγωνιστικό πνεύμα. Μιλάω στους ανθρώπους, στους εργάτες, στους αγρότες, στους διανοούμενους.
Σε αυτούς που πρόκειται να διωχθούν, γιατί ο φασισμός εδώ και λίγες ώρες είναι παρών με τρομοκρατικές επιθέσεις, ανατινάζοντας γέφυρες, κόβοντας τις σιδηροδρομικές γραμμές, καταστρέφοντας αγωγούς πετρελαίου και αερίου, μπροστά στα μάτια αυτών που είχαν το καθήκον να επέμβουν, αλλά αποδείχθηκαν συνεργοί σιωπώντας.
Η ιστορία θα τους κρίνει. Ο Ραδιοσταθμός του Ράδιο Μαγκαλιάες θα σιγήσει, η ήρεμη φωνή μου δεν θα φτάνει στα αυτιά σας.
Δεν πειράζει, θα εξακολουθείτε να με ακούτε. Θα εξακολουθώ να βρίσκομαι κοντά σας, τουλάχιστον η ανάμνηση μου. Θα με θυμάστε ως έναν άξιο άνδρα, αφοσιωμένο στο έθνος του. Ο λαός πρέπει να αμυνθεί όχι να θυσιαστεί. Να αρνηθεί την υποταγή, την ταπείνωση, την απώλεια των ηθικών αξιών. 
Εργάτες της πατρίδας μου. Πιστεύω στην Χιλή και το πεπρωμένο της. Ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Ότι όπως γνωρίζετε, αργά η γρήγορα οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία.
Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο Λαός! Ζήτω οι εργάτες!»
Αμέσως μετά αυτοκτόνησε. Η Χιλή μπήκε σε ένα βαθύ αμερικανοκινούμενο -Επιχείρηση Κόνδωρ-φασιστικό σκοτάδι που κράτησε πάνω από 17 χρόνια, και που συνεχίζει με άλλη μορφή σήμερα.

«Πεδίο μελέτης»

Με την άνοδο του φασίστα Πινοσέτ στην εξουσία καταφθάνει στην Χιλή το ΔΝΤ και ο γκουρού των απανταχού νεοφιλελευθέρων Μίλτον Φρίντμαν, παρέα με το πρωτοπαλίκαρο του, νούμερο δυο σήμερα στο ΔΝΤ, Τζον Λίπσκι.
Η Χιλή του δικού τους Δικτάτορα είναι το πεδίο μελέτης του Δόγματος Φρίντμαν
Σύμφωνα με τη θεωρία του Φρίντμαν: Οι Κυβερνήσεις πρέπει να καταργούν όλους τους φορολογικούς και εργασιακούς κανόνες και ρυθμίσεις προς όφελος των ιδιωτικών επιχειρήσεων, χωρίς να επιχειρούν και να εγείρουν ζητήματα μονοπώλησης της αγοράς μέσα από κρατικές εταιρίες κοινής ωφελείας (π.χ. ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ) , δηλαδή πρέπει να ιδιωτικοποιούν την δημόσια περιουσία. Πρέπει να προβούν σε περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων όπως π.χ. τα ταμεία ανεργίας και τα κοινωνικά επιδόματα σε ασθενείς οικονομικά ομάδες του πληθυσμού. Οι τιμές και οι μισθοί να καθορίζονται μόνο από την αγορά και όχι μέσα από συνδικαλιστικό διάλογο και εγγυήσεις του κράτους για τη διαφύλαξη τους. Δεν πρέπει να υπάρχουν εγγυημένοι κατώτατοι μισθοί. Επίσης πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και η δωρεάν παιδεία. Ακόμα να ιδιωτικοποιηθούν τα Εθνικά πάρκα, ακόμη και τα δάση και οι παραλίες. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις από ιδιωτικές εταιρίες με μοναδικό γνώμονα το κέρδος τους. Ειδικότερα η παιδείαγια τον Φρίντμαν και την έννοια του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος «βρομούσε» σοσιαλισμό.
Φρίντμαν, και Λίπσκι. αμέσως ξεκινούν το πρόγραμμα τους.
  • Καταργήθηκαν οι ελάχιστοι μισθοί.
  • Ιδιωτικοποιήθηκε ολόκληρο το σύστημα συνταξιοδότησης.
  • Καταργήθηκαν όλοι οι φόροι περιουσίας καθώς και οι φόροι επί των κερδών.
  • Μειώθηκε δραστικά, με απολύσεις, η απασχόληση στο Δημόσιο.

Αρπαγή κρατικής περιουσίας

Ιδιωτικοποιήθηκαν 219 κρατικές βιομηχανίες και 66 κρατικές τράπεζες που τις «άρπαξαν» αμέσως σε τιμές 40% χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας τα κερδοσκοπικά κυκλώματα των διεθνών Οίκων που είχαν στήσει ένα ξέφρενο πανηγύρι με τα καλόπαιδα του Πινοσέτ.
Το 1982-83 το ΑΕΠ στη Χιλή μειώθηκε κατά 19%. Κάτω από την απάνθρωπη αυτή συνταγή του ΔΝΤ οι βιομηχανίες έκλεισαν, οι συντάξεις δεν είχαν πια αξία και το νόμισμα λιποθύμησε.
Σήμερα ακόμα και το νερό της βροχής ανήκει σε πολυεθνικούς ομίλους.

Επιχείρηση Κόνδωρ

Τι ήταν όμως η Επιχείρηση Κόνδορας που άνοιγε το δρόμο στο ΔΝΤ και που στην Χιλή είχε την ευκαιρία την πρακτικής εφαρμογής με αποτέλεσμα νατελειοποιήσει τις μεθόδους του;
Ήταν ένα αμερικανικό σχέδιο που πατούσε πάνω σε ένα παλιότερο το οποίο είχε δημιουργηθεί για το κυνήγι Γερμανών νάζι στην Αμερικανική ήπειρο στην διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου.
Από την επανάσταση της Κούβας και μετά άλλαξε μορφή μια και η προτεραιότητα των ΗΠΑ ήταν η « άμυνα της ηπείρου απέναντι στον κομμουνισμό »
Το 1960, ο στρατηγός Τοντορ Φ. Μπόγκαρτ, διοικητής της Νότιας Διοίκησης του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών (US Southern Command), η οποία έχει τη βάση της στη ζώνη της διώρυγας, στον Παναμά, καλεί τους λατινοαμερικανούς συναδέλφους του σε μια « φιλική » συνάντηση για να συζητήσουν κοινά προβλήματα.
Έτσι, γεννιέται η Διάσκεψη των Αμερικανικών Στρατών (CEA). Οι συνεδριάσεις, που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στο Φορτ Αμαδόρ (Παναμάς) και στη συνέχεια στο Ουέστ Πόιντ το 1964, αραιώνουν μετά το 1965 και οργανώνονται κάθε δύο χρόνια. Εκεί, σ’ αυτό τον τόπο συνεδριάσεων που έχει γίνει λίγο ώς πολύ έμμονη ιδέα, ως χαρακτηριστικό του ψυχρού πολέμου και που σπάνια βγαίνουν στη δημοσιότητα όσα συζητιούνται εκεί, βρίσκεται η καρδιά αυτού που θα γίνει η « επιχείρηση Κόνδωρ ».
Εκτός από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ICM, συνηθισμένο αρκτικόλεξο για να υποδηλώνει όλους τους αντιπάλους), οι λατινοαμερικανοί στρατιωτικοί συμμερίζονται μια σοβαρή εμμονή: τη διασύνδεση των υπηρεσιών.
Από τη δεύτερη συνεδρίασή της, η διάσκεψη των αμερικανικών στρατών (CEA) εκφράζει την επιθυμία να εγκαταστήσει μια μόνιμη επιτροπή στη ζώνη της Διώρυγας του Παναμά « για να ανταλλάσσει πληροφορίες και ενημέρωση ». Αυτή η επιθυμία θα οδηγήσει στην καθιέρωση ενός δικτύου επικοινωνίας σε ηπειρωτική κλίμακα και σε άκρως μυστικές διμερείς συναντήσεις (Αργεντινή-Παραγουάη, Βραζιλία-Αργεντινή, Αργεντινή-Ουρουγουάη, Παραγουάη-Βολιβία κ.λπ.), για την ανταλλαγή πληροφοριών.
Ενημερωτικά δελτία, που εκδίδονται από μια χώρα σε μια άλλη ή σε περισσότερες, κυκλοφορούν μέσα από το δίκτυο « Agremil » -των αγρεγάδος μιλιτάρες (στρατιωτικών ακολούθων). Σε γενικές γραμμές, πηγάζουν από στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών (G-2), αλλά μπορούν επίσης να προέρχονται από πολιτικές αστυνομίες ή ακόμη από υπηρεσίες λιγότερο επίσημες όπως ο Οργανισμός Συντονισμού Αντιανατρεπτικών Επιχειρήσεων (OCOA), ένα τάγμα θανάτου που δημιουργήθηκε από την ουρουγουανή πολιτική αστυνομία, του οποίου τα μέλη συμμετέχουν στις ανακρίσεις, στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις, κυρίως στην Αργεντινή.
Κατά τη 10η συνεδρίαση της Διάσκεψης Αμερικανικών Στρατών (CEA) (Καράκας, 3 Σεπτεμβρίου 1973), ο στρατηγός Μπρένο Μπόρχες Φόρτες, αρχηγός του γενικού επιτελείου του βραζιλιάνικου στρατού, παραδέχεται ότι η στρατηγική του αγώνα ενάντια στον κομμουνισμό είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των ενόπλων δυνάμεων της κάθε χώρας αλλά, « όσον αφορά τη συλλογική άποψη, εκτιμούμε ότι μόνο η ανταλλαγή εμπειριών ή πληροφοριών και η τεχνική βοήθεια στο μέτρο που αυτή ζητείται, είναι αποτελεσματικά μέσα ». Επίσης, λαμβάνεται η απόφαση να « δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην ανταλλαγή πληροφοριών για να αντιταχθούμε στην τρομοκρατία και (…) να ελέγξουμε τα ανατρεπτικά στοιχεία σε κάθε χώρα ».
Ενώ το κομμάτι της ηπείρου πέφτει σταδιακά στα νύχια των στρατιωτικών καθεστώτων που εμπνέονται από το βραζιλιάνικο παράδειγμα, η Αργεντινή ζει μια περίεργη μετάβαση στο διάστημα ανάμεσα στην επιστροφή στην εξουσία του Χουάν Ντομίνγκο Περόν το 1973 και το πραξικόπημα του 1976.
Η αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις επιτρέπουν τη δημιουργία ταγμάτων θανάτου που προέρχονται από τις τάξεις τους, όπως η Αντικομμουνιστική Συμμαχία της Αργεντινής (ΑΑΑ). Ωστόσο, η Αργεντινή παραμένει εκείνη την εποχή η μοναδική χώρα της νότιας Αμερικής όπου μπορούν να βρουν άσυλο χιλιάδες φυγάδες, κυρίως Χιλιανοί και Ουρουγουανοί, θύματα της πολιτικής και κοινωνικής καταδίωξης.
Στις αρχές Μαρτίου 1974, εκπρόσωποι των αστυνομιών της Χιλής, της Ουρουγουάης και της Βολιβίας συναντιούνται με τον υπαρχηγό της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, τον αστυνομικό διευθυντή Αλμπέρτο Βίλαρ (συνιδρυτή της Αντικομμουνιστικής Συμμαχίας της Αργεντινής), για να μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να συνεργαστούν για να καταστρέψουν την « ανατρεπτική εστία » που συνιστά κατά την άποψή τους η παρουσία αυτών των χιλιάδων ξένων « ανατρεπτικών » στην Αργεντινή.
Ο εκπρόσωπος της Χιλής, ένας στρατηγός της χωροφυλακής, προτείνει « να διαπιστεύσουμε σε κάθε πρεσβεία έναν πράκτορα της ασφάλειας, που μπορεί να ανήκει είτε στις ένοπλες δυνάμεις είτε στην αστυνομία, και του οποίου το κύριο καθήκον θα είναι να εξασφαλίζει το συντονισμό με την αστυνομία ή τον εκπρόσωπο της ασφάλειας της κάθε χώρας ».
Ο στρατηγός προσθέτει : « Θα πρέπει επίσης να διαθέτουμε ένα κεντρικό όργανο ενημέρωσης από όπου θα μπορούμε να αντλούμε τις πληροφορίες που αφορούν τους μαρξιστές (…), να ανταλλάσσουμε προγράμματα και πληροφορίες για τα πολιτικά πρόσωπα (…). Θα πρέπει να μπορούμε να πηγαινοερχόμαστε στη Βολιβία, από τη Βολιβία να πηγαίνουμε στη Χιλή και από εκεί να ξαναγυρνάμε στην Αργεντινή, με λίγα λόγια να μετακινούμαστε σε οποιαδήποτε από αυτές τις χώρες χωρίς να υπάρχει ανάγκη για μια επίσημη έρευνα ».
Ο αστυνομικός διευθυντής Βίλαρ υπόσχεται ότι το Τμήμα εξωτερικών υποθέσεων της Διεύθυνσης ασφάλειας της Ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής θα ασχοληθεί με τους ξένους που ενδιαφέρουν τις γειτονικές χούντες.
Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, αρχίζουν πράγματι να εμφανίζονται, στις χωματερές του Μπουένος Άιρες, τα πρώτα πτώματα ξένων φυγάδων, κυρίως Βολιβιανών. Στις 30 Σεπτεμβρίου, στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, βόμβα που είχε τοποθετηθεί από χιλιανή ομάδα και έναν πράκτορα (ή πρώην πράκτορα) της CIA, τον Μάικλ Τάουνλι, σκοτώνει το στρατηγό Κάρλος Πρατς, πρώην αρχηγό του χιλιανού στρατού κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας και επίλεκτο στέλεχος της αντίστασης ενάντια στο στρατηγό Αουγκούστο Πινοτσέτ.
Αστυνομικές ή στρατιωτικές ομάδες διασχίζουν τα σύνορα. Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου και Απριλίου 1975, για παράδειγμα, περισσότεροι από είκοσι πέντε Ουρουγουανοί συλλαμβάνονται στο Μπουένος Αϊρες από αργεντινούς και ουρουγουανούς αστυνομικούς. Στα τμήματα της αργεντινής αστυνομίας, αυτοί οι αστυνομικοί διεξάγουν από κοινού της ανακρίσεις.
Ο Χόρχε Ισαάκ Φουέντες Αλαρκόν, αργεντινός αγωνιστής, συλλαμβάνεται στα σύνορα της Παραγουάης, από την αστυνομία αυτής της χώρας. Όπως θα αποδείξει η Επιτροπή Ρέτινγκ -εθνική επιτροπή για την αλήθεια και τη συμφιλίωση στη Χιλή- στην έκθεσή της η οποία υποβλήθηκε στον πρόεδρο Πατρίσιο Έλγουιν στις 8 Φεβρουαρίου 1991, η ανάκριση του κρατούμενου διεξάγεται από την παραγουανή αστυνομία, τις υπηρεσίες πληροφοριών της Αργεντινής και… αξιωματούχους της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Μπουένος Άιρες, οι οποίοι μεταφέρουν στη χιλιανή αστυνομία τις πληροφορίες που έχουν συλλέξει.

Στη συνέχεια, ο Αλαρκόν θα παραδοθεί στους πράκτορες της Διεύθυνσης της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Χιλής (DINA), οι οποίοι βρίσκονται στην Παραγουάη, και θα μεταφερθεί στη Χιλή.
Γιατί, στο μεταξύ, η Χιλή έχει τελειοποιήσει το σύστημα. Μετά το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 -για το οποίο ο αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον και ο υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ έχουν άμεση ευθύνη-, ο στρατηγός Πινοτσέτ ανέθεσε όλες τις εξουσίες στο συνταγματάρχη Μανουέλ Κοντρέρας για « να ξεριζώσει τον κομμουνιστικό καρκίνο » από τη χώρα. Αρκετά γρήγορα, η DINA μετατρέπεται σε κράτος εν κράτει.
Η μεγάλη παρουσία στο εξωτερικό ακατάβλητων αντιπάλων συνιστά ένα από τα κύρια προβλήματα της χιλιανής δικτατορίας. Η δικτατορία καταφέρνει να δολοφονήσει το στρατηγό Πρατς, αλλά οι κουβανοί αντικαστρικοί που έχουν στρατολογηθεί αποτυγχάνουν, το Φεβρουάριο του 1975, να εκτελέσουν τον Κάρλος Αλταμιράνο και τον Βολόδια Τετελμπόιμ, ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Χιλιανού Κομμουνιστικού Κόμματος αντίστοιχα, στην εξορία.
Στις αρχές Αυγούστου, ο συνταγματάρχης Κοντρέρας πραγματοποιεί ένα ταξίδι που έχει στόχο να πείσει τις υπηρεσίες ασφαλείας ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής να δημιουργήσουν μια ειδική δύναμη κατά των εξορίστων. Μπαίνει επίσης στον κόπο, στις 25 Αυγούστου, να πάει στην έδρα της CIA στην Ουάσιγκτον, όπου συναντά τον Βέρνον Ουόλτερς, υποδιευθυντή υπεύθυνο για τη Λατινική Αμερική.
Δύο μέρες αργότερα, επισκέπτεται, στο Καράκας, τον Ραφαέλ Ρίβα Βάσκες, αναπληρωτή διευθυντή της υπηρεσίας πληροφοριών της Βενεζουέλας, της DISIP : « Εξήγησε (…) ότι επιθυμούσε να διαθέσει πράκτορες στις χιλιανές πρεσβείες στο εξωτερικό, ότι εκπαίδευε ήδη υπαλλήλους πρεσβειών που ήταν έτοιμοι να υπηρετήσουν ως πράκτορες σε ενδεχόμενη περίπτωση. Είπε ότι είχε κάνει πολλά ταξίδια που είχαν στεφθεί με επιτυχία για να εξασφαλίσει τη στήριξη διάφορων λατινοαμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών. Ολα αυτά στη βάση προφορικών συμφωνιών ».
Σύμφωνα με τον Ρίβας, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας διατάσσει την DISIP να απορρίψει τις προτάσεις του συνταγματάρχη Κοντρέρας. Είναι η μοναδική άρνηση. Όλες οι άλλες χώρες (Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Βολιβία) δέχονται.
Παράλληλα, δίνεται η εντολή να δημιουργηθεί ένα δίκτυο στην Ευρώπη. Αυτό το δίκτυο οργανώνεται με ιταλούς τρομοκράτες της ακροδεξιάς. Μην μπορώντας να εξοντώσουν τον Κάρλος Αλταμιράνο -που ζει στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με ένοπλη συνοδεία-, οι εκτελεστές επιτίθενται στον Μπερνάρντο Λέιτον, πρώην αντιπρόεδρο της Χιλής και έναν από τους ιδρυτές του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.
Στις 6 Οκτωβρίου 1975, ο Λέιτον και η σύζυγός του δέχονται επίθεση στη Ρώμη από μια φασιστική ομάδα. Γλιτώνουν, αλλά η κυρία Λέιτον μένει παράλυτη για όλη της τη ζωή. Παρά την αποτυχία αυτή, ο στρατηγός Πινοτσέτ συναντά τον αρχηγό των ιταλικών ομάδων, κάποιον Στέφανο Ντέλε Κιάιε, ο οποίος δέχεται να παραμείνει στη διάθεση των Χιλιανών.
Στη συνεδρίασή της από τις 19 ώς τις 26 Οκτωβρίου 1975 στο Μοντεβιδέο, η Διάσκεψη Αμερικανικών Στρατών (CEA) εγκρίνει την οργάνωση μιας « πρώτης συνάντησης εργασίας των εθνικών υπηρεσιών πληροφοριών », η οποία προετοιμάζεται από το συνταγματάρχη Κοντρέρας και πραγματοποιείται στο Σαντιάγο της Χιλής, από τις 25 Νοεμβρίου ώς την 1η Δεκεμβρίου 1975. Έχει « χαρακτήρα αυστηρά μυστικό ». Η κύρια πρόταση του συνταγματάρχη Κοντρέρας αφορά τη δημιουργία ενός ηπειρωτικού αρχείου, « κάτι, σε γενικές γραμμές, ανάλογο με της Ιντερπόλ στο Παρίσι, αλλά ειδικευμένο στην ανατρεπτική δράση ». Η « επιχείρηση Κόνδωρ », στη χιλιανή εκδοχή της, έχει γεννηθεί.
Σύμφωνα με τη CIA -που διατείνεται ότι στην πραγματικότητα δεν άκουσε να μιλούν γι’ αυτή την επιχείρηση πριν το 1976 – τρεις χώρες-μέλη του « Κόνδορα », η Χιλή, η Αργεντινή και η Ουρουγουάη, « είχαν διευρύνει τις δραστηριότητές τους για την αντιανατρεπτική συνεργασία για να συμπεριλάβουν τη δολοφονία υψηλόβαθμων τρομοκρατών που ήταν εξόριστοι στην Ευρώπη ».
Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Τα αποτελέσματα

Τις δεκαετίες του ’60, ’70, ’80, στη Λατινική Αμερική, επικράτησαν με ωμή βία στυγνά και διορισμένα από τις ΗΠΑ δικτατορικά ή όχι καθεστώτα. Και σε όλα αυτά τα φασιστικά καθεστώτα κοινός παρονομαστής ήταν ο γκουρού των απανταχού νεοφιλελευθέρων Μίλτον Φρίντμαν «τα παιδιά απ’ το Σικάγο», και το ΔΝΤ. Τα δε παιδιά απ’ το Σικάγο ήταν μάλιστα τοποθετημένα σε υπουργεία σε δημόσιες υπηρεσίες σε έδρες πανεπιστημίων, σε εφημερίδες.
Το σχέδιο Κόνδορας δηλαδή δεν τσάκισε μόνο την αριστερά διορίζοντας δικτατορίες λόγο «κομμουνιστικού κινδύνου» αλλά τις διόρισε και για να εφαρμοστούν τα οικονομικά προγράμματα του Φρίντμαν.

«Banana Republic»

Ακόμα όμως και πριν από τον Φρίντμαν ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός έδειχνε τα δόντια του.
Η Γιουνάιτεντ Φρουτ Κόμπανι-η οποία και καθόρισε τη σημαίνει σύγχρονη πολυεθνική εταιρεία- εξουσίαζε, 14 κράτη έχοντας ως όπλο τα συνεχή πραξικοπήματα μα και διορισμένες «δημοκρατικά» κυβερνήσεις ,και συμπεριφερόταν στους λαούς ως υποτελείς της, σχεδιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ανταποδοτικοί ως προς τα συμφέροντα των μετόχων της.
Η Λατινική Αμερική υπήρξε προνομιακός χώρος οικονομικών επεμβάσεων και κρατικής διείσδυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης των ΗΠΑ. Το αμερικανικό κεφάλαιο έδρασε με τις χειρότερες μορφές κυριαρχίας στην οικονομία, των λατινικών κρατών. Την οικονομική τους υπερεκμετάλλευση, που επέφερε την καταστροφή, αναλάμβαναν και συνεχίζουν να σκεπάζουν κάθε λογής αμερικανικοί οργανισμοί κρατικές και υπερεθνικές εταιρίες μα και παρακρατικές υπηρεσίες.
Σήμερα πολλά τσιράκια αυτών των καθεστώτων δικάζονται και καταδικάζονται ακόμα και από διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Και όμως κανείς δεν αγγίζει τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων.
Πολυεθνικές εταιρίες, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα.
Όλους αυτούς που εργάστηκαν, όπως ο νεκρός Φρίντμαν ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ το 1976 για τα επιτεύγματά του στους τομείς καταναλωτικής ανάλυσης, νομισματικής θεωρίας και για την απόδειξη της πολυπλοκότητας της πολιτικής σταθεροποίησης. Στην Χιλή προφανώς.
Τον Τζον Λίπσκι, ο οποίος διέπρεψε στην Χιλή και γι αυτό σήμερα είναι το Νο 2 του ΔΝΤ.
Τους Νομπελίστες Οικονομολόγους της Σχολής του Σικάγο Τζέιµς Χέκµαν, Ρότζερ Μάιερσον, Γκάρι Μπέκερ και Ρόµπερτ Λούκας οι οποίοι απολαμβάνουν πέρα από το βραβείο και τον θαυμασμό του Μανδραβέλη. http://wp.me/p1pa1c-cp2
Η αστική «δημοκρατία» άλλωστε δεν θα ασχοληθεί με « εάν ένα θεώρημα είναι ή δεν είναι σωστό, αλλά εάν ταιριάζει ή όχι με τα συμφέροντα του κεφαλαίου».
πηγη:parallhlografos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου