«Τα Παιδιά του Φεγγαριού» της Manuela Stacke
(Mondscheinkinder / Children of the Moon, Γερμανία, 87′, 2006, έγχρωμο, μυθοπλασία / κινούμενο σχέδιο)
Ο 6χρονος Paul είναι ένας φοβερός πιτσιρικάς, που πάσχει από καρκίνο του δέρματος. Πρέπει να αποφεύγει τον ήλιο, αφού κάθε επαφή με τις αχτίνες του μπορεί να βλάψει όχι μόνο το δέρμα του, αλλά και την ίδια του την ζωή. Έτσι μένει συνεχώς μέσα στο σπίτι και βγαίνει μόνο την νύχτα. Μόνη του συντροφιά η 12χρονη αδελφή του Lisa, που σκαρφίζεται ένα παραμύθι για να εξηγήσει στον αδελφό της την δύσκολη κατάστασή του. Το «Παιδί του Φεγγαριού», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδος είναι γλυκιά σαν τον μικρό Παύλο και πικρή σαν τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Πάνω απ΄όλα, όμως, είναι γενναία σαν όλους τους κοσμοναύτες, που δεν φοβήθηκαν το μεγάλο ταξίδι.
Δευτέρα 25/7 Νότιο Πάρκο
«Brooklyn» του Pascal Tessaud
(Γαλλία / 83’ / 2014 / έγχρωμο / μυθοπλασία)
Η Coralie, εικοσιδιάχρονο ελβετίδα ράπερ, που εμφανίζεται με το όνομα «Brooklyn», αφήνει πίσω την χώρα της κι έναν πατέρα, που δεν την καταλαβαίνει για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Μένει στο σπίτι μιας συνταξιούχου, της Odette, βρίσκει δουλειά σε έναν μουσικό σύλλογο στα παρισινά προάστια, στο Saint-Denis. Στην διάρκεια μιας βραδιάς slam, ένας από τους παρουσιαστές την σπρώχνει στη σκηνή. Διστακτική στην αρχή, κατακτά το κοινό της και γοητεύει τον ράπερ Issa, τον νεαρό ανερχόμενο αστέρα της πόλης…
Η Coralie, εικοσιδιάχρονο ελβετίδα ράπερ, που εμφανίζεται με το όνομα «Brooklyn», αφήνει πίσω την χώρα της κι έναν πατέρα, που δεν την καταλαβαίνει για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Μένει στο σπίτι μιας συνταξιούχου, της Odette, βρίσκει δουλειά σε έναν μουσικό σύλλογο στα παρισινά προάστια, στο Saint-Denis. Στην διάρκεια μιας βραδιάς slam, ένας από τους παρουσιαστές την σπρώχνει στη σκηνή. Διστακτική στην αρχή, κατακτά το κοινό της και γοητεύει τον ράπερ Issa, τον νεαρό ανερχόμενο αστέρα της πόλης…
Σάββατο 30/7 Πλαζ
«Το Αρνάκι» του Kutluğ Ataman
( Kuzu/ The Lamb, Tουρκία /Γερμανία, 87′, 2014, έγχρωμο, μυθοπλασία)
Δευτέρα 1/8 Πλατεία Κρήνης
«Θύλακας» του Goran Radovanovic
(Enklava /Enclave, Σερβία-Γερμανία, 92′, 2015, έγχρωμο, μυθοπλασία)
O Νέναντ είναι ένας πιτσιρικάς, που ζει με τον πατέρα του και τον άρρωστο παππού του σ’ ένα «θύλακα», μια μικρή σερβική κοινότητα στο μουσουλμανικό Κοσσυφοπέδιο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα της ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε τον πηγαίνει κάθε μέρα στο Σχολείο, στο οποίο είναι ο μοναδικός μαθητής. Προσπαθεί να κάνει φίλους, αλλά πέφτει πάνω στο μίσος ενός συνομηλίκου Αλβανόφωνου βοσκού, που έχασε στον πόλεμο τον πατέρα του και μισεί θανάσιμα τους Σέρβους. Η Οδύσσεια του μικρού θ’ αρχίσει, όταν θα πρέπει να μπει στην περιοχή του «εχθρού», για να ειδοποιήσει τον Ορθόδοξο παπά, ότι ο παππούς του είναι στα τελευταία του…
O Νέναντ είναι ένας πιτσιρικάς, που ζει με τον πατέρα του και τον άρρωστο παππού του σ’ ένα «θύλακα», μια μικρή σερβική κοινότητα στο μουσουλμανικό Κοσσυφοπέδιο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα της ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε τον πηγαίνει κάθε μέρα στο Σχολείο, στο οποίο είναι ο μοναδικός μαθητής. Προσπαθεί να κάνει φίλους, αλλά πέφτει πάνω στο μίσος ενός συνομηλίκου Αλβανόφωνου βοσκού, που έχασε στον πόλεμο τον πατέρα του και μισεί θανάσιμα τους Σέρβους. Η Οδύσσεια του μικρού θ’ αρχίσει, όταν θα πρέπει να μπει στην περιοχή του «εχθρού», για να ειδοποιήσει τον Ορθόδοξο παπά, ότι ο παππούς του είναι στα τελευταία του…
Παρασκευή 19/8 Πλαζ
«Αριστερά Δεξιά» των Σταύρου Ράπτη – Αργύρη Γερμανίδη
(Ελλάδα/ 14′ / 2009 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
Δυο άγνωστοι αναγκάζονται να περάσουν μια νύχτα μαζί. 37 συμμετοχές, 6 βραβεύσεις σε διεθνή φεστιβάλ.
Δυο άγνωστοι αναγκάζονται να περάσουν μια νύχτα μαζί. 37 συμμετοχές, 6 βραβεύσεις σε διεθνή φεστιβάλ.
«Ποδήλατα εναντίον αυτοκινήτων» του Fredrick Gertten
(Bikes vs Cars /Σουηδία /91′ /2015/ έγχρωμο /ντοκιμαντέρ)
Κλιματική αλλαγή, μείωση των φυσικών πόρων, πόλεις «πνιγμένες» στα αυτοκίνητα και κάτοικοι, που ζουν σε ένα περιβάλλον με επικίνδυνη ρύπανση και αφόρητο θόρυβο. Το ποδήλατο και η χρήση του μπορούν να αποτελέσουν μια πρόταση απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο. Όμως, τα ισχυρά συμφέροντα των αυτοκινητιστικών και πετρελαϊκών βιομηχανιών, οι οποίες βρίσκονται στο κέντρο του οικονομικού μας συστήματος, έρχονται σε σύγκρουση με την εξάπλωση της χρήσης του ποδηλάτου. Η ταινία ακολουθεί ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, που αγωνίζονται για την δημιουργία πιο ανθρώπινων πόλεων και αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να κάνουν ποδήλατο παρά τις δυσκολίες. Ο 60χρονος Σουηδός σκηνοθέτης σημειώνει: «έχοντας γεννηθεί σε μια πόλη σαν το Μάλμε, όπου το ποδήλατο είναι η φυσική επιλογή να μετακινηθείς από το ένα μέρος στο άλλο, ταξίδεψα τον κόσμο αναρωτώμενος, γιατί τα ποδήλατα είναι τόσο λίγα».
Κλιματική αλλαγή, μείωση των φυσικών πόρων, πόλεις «πνιγμένες» στα αυτοκίνητα και κάτοικοι, που ζουν σε ένα περιβάλλον με επικίνδυνη ρύπανση και αφόρητο θόρυβο. Το ποδήλατο και η χρήση του μπορούν να αποτελέσουν μια πρόταση απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο. Όμως, τα ισχυρά συμφέροντα των αυτοκινητιστικών και πετρελαϊκών βιομηχανιών, οι οποίες βρίσκονται στο κέντρο του οικονομικού μας συστήματος, έρχονται σε σύγκρουση με την εξάπλωση της χρήσης του ποδηλάτου. Η ταινία ακολουθεί ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, που αγωνίζονται για την δημιουργία πιο ανθρώπινων πόλεων και αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να κάνουν ποδήλατο παρά τις δυσκολίες. Ο 60χρονος Σουηδός σκηνοθέτης σημειώνει: «έχοντας γεννηθεί σε μια πόλη σαν το Μάλμε, όπου το ποδήλατο είναι η φυσική επιλογή να μετακινηθείς από το ένα μέρος στο άλλο, ταξίδεψα τον κόσμο αναρωτώμενος, γιατί τα ποδήλατα είναι τόσο λίγα».
Δευτέρα 22/8 Κάστρο Ρίου
«Θύλακας» του Goran Radovanovic
(Enklava /Enclave, Σερβία-Γερμανία, 92′, 2015, έγχρωμο, μυθοπλασία)
(Enklava /Enclave, Σερβία-Γερμανία, 92′, 2015, έγχρωμο, μυθοπλασία)
Παρασκευή 26/8 Πλαζ
«Τα αγρίμια» της Patricia Ferreira
(Los niños salvajes / Els Nens Salvatges / The Wild Children / Ισπανία / 2012 / 100′ / έγχρωμο / μυθοπλασία)
Ο Άλεξ, ο Γκάμπι και η Όκι, τρεις έφηβοι που ζουν σε μια μεγαλούπολη, είναι τελείως άγνωστοι για τους γονείς τους, για τους δασκάλους τους, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η συναισθηματική τους απομόνωση φτάνει στα όριά της και έχει απρόσμενες και τρομερές συνέπειες που θα συνταράξουν την κοινωνία. Μιά ταινία τρυφερή μαζί και άγρια σαν τους υπέροχους εφήβους πρωταγωνιστές της.
Ο Άλεξ, ο Γκάμπι και η Όκι, τρεις έφηβοι που ζουν σε μια μεγαλούπολη, είναι τελείως άγνωστοι για τους γονείς τους, για τους δασκάλους τους, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η συναισθηματική τους απομόνωση φτάνει στα όριά της και έχει απρόσμενες και τρομερές συνέπειες που θα συνταράξουν την κοινωνία. Μιά ταινία τρυφερή μαζί και άγρια σαν τους υπέροχους εφήβους πρωταγωνιστές της.
Δευτέρα 29/8 Σκαγιοπούλειο
«Χρώμα Δέρματος: Mελί» του Laurent Boileau, Jung Henin
(Couleur de peau: Miel / Approved for adoption / Bέλγιο / 2012/ 75′ / έγχρωμο / κινούμενο σχέδιο, ντοκιμαντέρ)
Μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας, 200.000 παιδιά διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Είτε από μόδα, είτε από πραγματική αγάπη πολλά ζευγάρια αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα ορφανό από την Κορέα. Ένα από τα μικρά, που «Εγκρίθηκαν για Υιοθεσία» είναι και ο Jung (-sik Jun στα Κορεάτικα και Henin στα Βέγικα). Ο μικρός Jung βρίσκει καταφύγιο στο σχέδιο στην προσπάθειά του για προσαρμογή. Το 2007, αναγνωρισμένος, πια, καλλιτέχνης, αλλά πάντα διχασμένος, θα δημιουργήσει το κόμικ «Xρώμα Δέρματος: Mελί”». Πέντε χρόνια μετά, το 2012, μαζί με τον Laurent Boileau θα μεταφέρει το κόμικ στην μεγάλη οθόνη και, μέσα από τις κινούμενες εικόνες, θα επιστρέψει για πρώτη φορά σε μέρη και καταστάσεις, που ακόμα τον στοιχειώνουν: το ορφανοτροφείο, την άφιξή του στο Βέλγιο, την οικογενειακή ζωή, την δύσκολη εφηβεία… Για πρώτη φορά θα επιστρέψει και στην γενέθλια πόλη την Σεούλ…
Μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας, 200.000 παιδιά διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Είτε από μόδα, είτε από πραγματική αγάπη πολλά ζευγάρια αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα ορφανό από την Κορέα. Ένα από τα μικρά, που «Εγκρίθηκαν για Υιοθεσία» είναι και ο Jung (-sik Jun στα Κορεάτικα και Henin στα Βέγικα). Ο μικρός Jung βρίσκει καταφύγιο στο σχέδιο στην προσπάθειά του για προσαρμογή. Το 2007, αναγνωρισμένος, πια, καλλιτέχνης, αλλά πάντα διχασμένος, θα δημιουργήσει το κόμικ «Xρώμα Δέρματος: Mελί”». Πέντε χρόνια μετά, το 2012, μαζί με τον Laurent Boileau θα μεταφέρει το κόμικ στην μεγάλη οθόνη και, μέσα από τις κινούμενες εικόνες, θα επιστρέψει για πρώτη φορά σε μέρη και καταστάσεις, που ακόμα τον στοιχειώνουν: το ορφανοτροφείο, την άφιξή του στο Βέλγιο, την οικογενειακή ζωή, την δύσκολη εφηβεία… Για πρώτη φορά θα επιστρέψει και στην γενέθλια πόλη την Σεούλ…
Πέμπτη 8/9 Πλαζ
«Όταν αρχίζει το τραγούδι» του Γιάννη Πόθου
(Ελλάδα / 2014 / 8′ / έγχρωμο / μουσικό ντοκιμαντέρ)
Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Όταν αρχίζει το τραγούδι» αποτελεί το κινηματογραφικό πορτραίτο της Μαρίας, μίας νεαρής τυφλής κοπέλας με αυτισμό, που προσπαθεί να βρει εσωτερική γαλήνη μέσα από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής. Με οδηγό το ταλέντο της, μας καλεί να μοιραστούμε το δικό της τραγούδι πάνω στη σκηνή.
Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Όταν αρχίζει το τραγούδι» αποτελεί το κινηματογραφικό πορτραίτο της Μαρίας, μίας νεαρής τυφλής κοπέλας με αυτισμό, που προσπαθεί να βρει εσωτερική γαλήνη μέσα από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής. Με οδηγό το ταλέντο της, μας καλεί να μοιραστούμε το δικό της τραγούδι πάνω στη σκηνή.
«Η Βιολέτα Πήγε στον Ουρανό» του Andres Wood
(Violeta se fue a los cielos / Violeta Went to Heaven / Xιλή, Αργεντινή, Βραζιλία / 110′ / 2011 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
Τον 51χρονο Χιλιάνο σκηνοθέτη Αντρες Γουντ τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με την τρυφερή ταινία του «Ματσούκα» (Machuca). Πολιτικοποιημένος και συνάμα τρυφερός με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν προξενεί, λοιπόν, καμιά εντύπωση, που ένας Χιλιάνος σκηνοθέτης διαλέγει να αφηγηθεί το ταξίδι μιας θρυλικής συμπατριώτισσας του στον Ουρανό. Η Βιολέτα Πάρρα είναι ένας Θρύλος. ‘Εζησε στην Χιλή την περίοδο των μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων, που οδήγησαν στη δυσαρέσκεια του λαού λόγω πανύψηλου πληθωρισμού, ανεργίας και φτώχειας. Γεγονότα που είχαν μετατρέψει κυρίως την ύπαιθρο σε παραγκουπόλεις. Σε μία από αυτές γεννήθηκε και μεγάλωσε και η ίδια.
Η Σαβίνα Ακουμιανάκη γράφει μεταξύ άλλων στο www.jazzbluesrock.gr «…Η ταινία παρόλο που διαδραματίζεται σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μένει εκεί. Δεν είναι μια πολιτική ταινία. Δεν είναι καν μια αντικειμενική ταινία, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος. Κι αυτό είναι το ωραίο αυτής της ταινίας. Είναι μια ανάμνηση, μια αφήγηση του ονείρου ενός παιδιού που παρέμεινε παιδί μέχρι το τέλος. Ακολουθεί την αφήγηση της ζωής της Βιολέτα Πάρρα, όπως η ίδια την εξιστορεί σε μια συνέντευξη, που έδωσε το 1962, πέντε χρόνια πριν δώσει τέλος στην ζωή της. Χωρίς να γίνονται παρατεταμένες αναφορές σε πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, η ταινία προσφέρει στοιχεία και εικόνες για ακονισμένα μυαλά. Η έξυπνη σκηνοθεσία του Αντρές Γούντ, που χρησιμοποιεί συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις, μπρος πίσω στην ζωή της ηρωίδας, δίνει την αίσθηση ενός μαγικού ρεαλισμού. Έτσι πολύ ρεαλιστικές καθημερινές στιγμές από την ζωή της συνδέονται με εικόνες και τραγούδια, με “θύμησες” και “συμβολικά όνειρα”…»
Τον 51χρονο Χιλιάνο σκηνοθέτη Αντρες Γουντ τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με την τρυφερή ταινία του «Ματσούκα» (Machuca). Πολιτικοποιημένος και συνάμα τρυφερός με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν προξενεί, λοιπόν, καμιά εντύπωση, που ένας Χιλιάνος σκηνοθέτης διαλέγει να αφηγηθεί το ταξίδι μιας θρυλικής συμπατριώτισσας του στον Ουρανό. Η Βιολέτα Πάρρα είναι ένας Θρύλος. ‘Εζησε στην Χιλή την περίοδο των μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων, που οδήγησαν στη δυσαρέσκεια του λαού λόγω πανύψηλου πληθωρισμού, ανεργίας και φτώχειας. Γεγονότα που είχαν μετατρέψει κυρίως την ύπαιθρο σε παραγκουπόλεις. Σε μία από αυτές γεννήθηκε και μεγάλωσε και η ίδια.
Η Σαβίνα Ακουμιανάκη γράφει μεταξύ άλλων στο www.jazzbluesrock.gr «…Η ταινία παρόλο που διαδραματίζεται σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μένει εκεί. Δεν είναι μια πολιτική ταινία. Δεν είναι καν μια αντικειμενική ταινία, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος. Κι αυτό είναι το ωραίο αυτής της ταινίας. Είναι μια ανάμνηση, μια αφήγηση του ονείρου ενός παιδιού που παρέμεινε παιδί μέχρι το τέλος. Ακολουθεί την αφήγηση της ζωής της Βιολέτα Πάρρα, όπως η ίδια την εξιστορεί σε μια συνέντευξη, που έδωσε το 1962, πέντε χρόνια πριν δώσει τέλος στην ζωή της. Χωρίς να γίνονται παρατεταμένες αναφορές σε πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, η ταινία προσφέρει στοιχεία και εικόνες για ακονισμένα μυαλά. Η έξυπνη σκηνοθεσία του Αντρές Γούντ, που χρησιμοποιεί συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις, μπρος πίσω στην ζωή της ηρωίδας, δίνει την αίσθηση ενός μαγικού ρεαλισμού. Έτσι πολύ ρεαλιστικές καθημερινές στιγμές από την ζωή της συνδέονται με εικόνες και τραγούδια, με “θύμησες” και “συμβολικά όνειρα”…»
Πέμπτη 15/9 ΟΣΕ Βραχναϊικα
«Διώνη» του Θάνου Ψυχογυιού
(Ελλάδα / 16′ / 2014 / έγχρωμο / μουσικό ντοκυμανταίρ)
Ένα μουσικό ντοκυμανταίρ για την παράδοση και την σχέση μας με αυτή. Η Διώνη, ένα νέο γυναικείο πολυφωνικό φωνητικό σχήμα, προσπαθεί, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα πολυφωνικά ηπειρώτικα ακούσματα, που απέκτησε βιωματικά και να δημιουργήσει έναν πιο σύγχρονο και προσωπικό τρόπο έκφρασης
Ένα μουσικό ντοκυμανταίρ για την παράδοση και την σχέση μας με αυτή. Η Διώνη, ένα νέο γυναικείο πολυφωνικό φωνητικό σχήμα, προσπαθεί, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα πολυφωνικά ηπειρώτικα ακούσματα, που απέκτησε βιωματικά και να δημιουργήσει έναν πιο σύγχρονο και προσωπικό τρόπο έκφρασης
«Η Βιολέτα Πήγε στον Ουρανό» του Andres Wood
(Violeta se fue a los cielos / Violeta Went to Heaven / Xιλή, Αργεντινή, Βραζιλία / 110′ / 2011 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
(Violeta se fue a los cielos / Violeta Went to Heaven / Xιλή, Αργεντινή, Βραζιλία / 110′ / 2011 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
πηγη: tetartopress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου