Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και η Αριστερά

«Το πραξικόπημα ήταν δώρο του θεού», δήλωσε ο Ερντογάν κατά την επιστροφή του στο αεροδρόμιο της Ινσταμπούλ. Μια δήλωση εντελώς ενδεικτική όχι μόνο για το ποιο είναι το πραγματικό ενδιαφέρον των εξουσιαστών σε τέτοιου τύπου μάχες για την εξουσία, αλλά επίσης και για το πώς σκοπεύει να αξιοποιήσει την αποτυχία του πραξικοπήματος: για να ισχυροποιήσει τη δική του εξουσία, για να θωρακίσει το δικό του αυταρχικό κράτος «έκτακτης ανάγκης». Το γεγονός αυτό μας προσφέρει το νήμα και το θεμελιώδες κριτήριο για την καταρχήν τοποθέτηση στο ζήτημα: για την Αριστερά, το θεμελιώδες στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι οι διεθνοπολιτικές περιπλοκές και επιπτώσεις αλλά τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις του τουρκικού λαού καθώς και των εθνικών μειονοτήτων και των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.

Ως προς αυτό, λοι­πόν, δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμία αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση: η απο­τυ­χία του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος είναι ένα πολύ καλό νέο για το οποίο κάθε αρι­στε­ρός και προ­ο­δευ­τι­κός άν­θρω­πος πρέ­πει να πα­νη­γυ­ρί­σει! Πα­ρό­λο που το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν ήταν -και θα συ­νε­χί­σει να εί­ναι- σε μια πο­ρεία διαρ­κούς αυ­ταρ­χο­ποί­η­σης, μια στρα­τιω­τι­κή χού­ντα θα ήταν ένα βαρύ πλήγ­μα για τον τουρ­κι­κό λαό. Ανή­κου­με σε αυτή την Αρι­στε­ρά που έμαθε να ξε­χω­ρί­ζει τον Κορ­νί­λοφ απ’ τον Κε­ρέν­σκι, που ποτέ δεν θε­ώ­ρη­σε ότι ο φα­σι­σμός και η αυ­ταρ­χι­κή δη­μο­κρα­τία της Βαϊ­μά­ρης είναι το ίδιο πράγ­μα, που μπο­ρεί να αντι­λη­φθεί τη δια­φο­ρά ανά­με­σα στο αυ­ταρ­χι­κό κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν και μια στρα­τιω­τι­κή χού­ντα. 

Η ση­μα­σία της προη­γού­με­νης δια­πί­στω­σης υπο­γραμ­μί­ζε­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο από το γε­γο­νός ότι το «πε­ζο­δρό­μιο», η λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση, έπαι­ξε απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στην απο­τυ­χία του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Οι ει­κό­νες με Τούρ­κους πο­λί­τες πάνω σε «κα­τει­λημ­μέ­να» τανκς και με μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις σε δρό­μους και πλα­τεί­ες είναι ένα με­γά­λο «κρα­τού­με­νο» για τις εξε­λί­ξεις στην ίδια την Τουρ­κία και ταυ­τό­χρο­να στέλ­νουν ένα δυ­να­τό μή­νυ­μα σε όλο τον κόσμο, για τη δυ­να­τό­τη­τα μια μα­ζι­κή λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση να στα­μα­τή­σει ένα πρα­ξι­κό­πη­μα, να στα­μα­τή­σει τα τανκς. Το γε­γο­νός ότι αυτή η «μάχη εξου­σί­ας» ξέ­φυ­γε από τα όρια μιας μάχης μη­χα­νι­σμών του κρά­τους (τμή­μα­τα του στρα­τού που τά­χθη­καν με τη μία ή την άλλη πλευ­ρά, αστυ­νο­μία, μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες κ.λπ.), το γε­γο­νός ότι η λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση έπαι­ξε κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο, είναι μια με­γά­λη υπο­θή­κη για το μέλ­λον.

Η λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση

και οι προ­ο­πτι­κές

Ασφα­λώς δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση προ­κά­λε­σαν με δη­λώ­σεις τους και εκ­κλή­σεις τους από τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης ο ίδιος ο Ερ­ντο­γάν, αλλά και άλλα ση­μαί­νο­ντα στε­λέ­χη του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος: ο πρώην πρω­θυ­πουρ­γός Αχμέτ Ντα­βού­το­γλου, ο πρώην πρό­ε­δρος Αμπ­ντου­λάχ Γκιουλ, ο πρό­ε­δρος της τουρ­κι­κής εθνο­συ­νέ­λευ­σης κ.λπ. Το γε­γο­νός όμως ότι δεν ήταν μια εντε­λώς «πρω­το­γε­νής» και αυ­θόρ­μη­τη αντί­δρα­ση (άλ­λω­στε τέ­τοιες, εντε­λώς «πρω­το­γε­νείς» και αυ­θόρ­μη­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις δεν υπάρ­χουν παρά στη φα­ντα­σία ή είναι πολύ σπά­νιες και μι­κρής κλί­μα­κας) δεν μειώ­νει την αξία του γε­γο­νό­τος ότι αυτή η λαϊκή εμπει­ρία είναι μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη για το μέλ­λον και αυ­ξά­νει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του τουρ­κι­κού λαού να αγω­νι­στεί για δη­μο­κρα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Εξάλ­λου, η έως τώρα θη­τεία του Ερ­ντο­γάν είναι γε­μά­τη από αγώ­νες ενά­ντια στο αυ­ταρ­χι­κό του κα­θε­στώς, της τουρ­κι­κής νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά και των Κούρ­δων για εθνι­κή αυ­το­διά­θε­ση.

Ύστε­ρα από την εμπει­ρία της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης ενά­ντια στο πρα­ξι­κό­πη­μα, είναι βέ­βαιο ότι το λαϊκό «πε­ζο­δρό­μιο» στην Τουρ­κία θα έχει μέλ­λον. Άλ­λω­στε, δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ούτε να υπο­τι­μά­με το γε­γο­νός ότι οι εκ­κλή­σεις του Ερ­ντο­γάν, του Γκιουλ κ.λπ. για λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση έγι­ναν από τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης και σε συν­θή­κες που ο Ερ­ντο­γάν ήξερε πολύ καλά ότι ήταν χα­μέ­νος χωρίς τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση - οι πε­ρι­βό­η­τοι μη­χα­νι­σμοί του δεν του πρό­σφε­ραν επαρ­κή προ­στα­σία… 

Έχο­ντας πει αυτά, πρέ­πει ταυ­τό­χρο­να να προ­σθέ­σου­με και κάτι ακόμη: ότι, όπως έδει­ξε η εμπει­ρία της «αρα­βι­κής άνοι­ξης», του αρα­βι­κού «πε­ζο­δρο­μί­ου», η λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση δεν θα έχει κα­νέ­να μέλ­λον, θα κερ­μα­τι­στεί και θα εκ­φυ­λι­στεί, αν η Αρι­στε­ρά δεν δώσει μάχη ώστε να απο­φευ­χθεί η στοί­χι­ση πίσω από με­ρί­δες και πτέ­ρυ­γες του κα­θε­στώ­τος ή και τον ίδιο τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Μόνο η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να δια­σφα­λί­σει τέ­τοιους όρους ανε­ξάρ­τη­της έκ­φρα­σης της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης. Και στο ζή­τη­μα αυτό δεν ανα­λαμ­βά­νει τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες μόνο η τουρ­κι­κή Αρι­στε­ρά αλλά και η Αρι­στε­ρά στις χώρες της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, της Ευ­ρώ­πης κ.λπ. Η ανά­πτυ­ξη δε­σμών, σχέ­σε­ων, δι­κτύ­ων διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης πρέ­πει να τεθεί στην πρώτη γραμ­μή των προ­τε­ραιο­τή­των.

Η κρίση και αστά­θεια

αγ­γί­ζει τους «προ­μα­χώ­νες»

της ιμπε­ρια­λι­στι­κής Δύσης

Η από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος στην Τουρ­κία δεν είναι ασφα­λώς τυ­χαία, αλλά από­δει­ξη κρί­σης του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος. Κρί­σης οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής, κρί­σης εξαι­τί­ας της κα­τάρ­ρευ­σης του σχε­δί­ου για ηγε­μο­νι­κό ρόλο του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος στη Μ. Ανα­το­λή και υπο­βάθ­μι­σης του ρόλου του, κυ­ρί­ως όμως κρί­σης εξαι­τί­ας των συ­νε­πειών του πο­λέ­μου στο Ιράκ και τη Συρία. Η κρίση και ο πό­λε­μος στη Μ. Ανα­το­λή έχει δη­μιουρ­γή­σει αυτό που στη γλώσ­σα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κυ­νι­σμού λέ­γε­ται «απο­τυ­χη­μέ­να κράτη»: δια­λυ­μέ­νες κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές, δια­λυ­μέ­νες οι­κο­νο­μί­ες, κρά­τη-πε­δία βολής κάθε λογής ιμπε­ρια­λι­σμού και μι­λι­τα­ρι­σμού. Σε μια πο­ρεία «επι­στρο­φής» της κρί­σης από την πε­ρι­φέ­ρεια προς το κέ­ντρο του πα­γκό­σμιου συ­στή­μα­τος, ο κό­μπος έχει φτά­σει στο χτένι και για το τουρ­κι­κό κα­θε­στώς, που δέ­χε­ται τρο­μα­κτι­κές πιέ­σεις.

Όσον αφορά το ίδιο το κα­θε­στώς, δεν θα πρέ­πει να υπάρ­χει καμία αυ­τα­πά­τη: θα αντι­με­τω­πί­σει αυτές τις πιέ­σεις σκλη­ραί­νο­ντας τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κα­θε­στώ­τος «έκτα­κτης ανά­γκης» - χωρίς να απο­κλεί­ε­ται και μια νέα από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Όμως οι πιέ­σεις και πε­ρι­πλο­κές είναι τέ­τοιες, ώστε το τουρ­κι­κό κα­θε­στώς δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει τη μοίρα του «αδύ­να­μου κρί­κου». Το αν θα σπά­σει και με ποιους όρους θα σπά­σει, εξαρ­τά­ται από εξε­λί­ξεις που έχουν όχι απλώς πε­ρι­φε­ρεια­κό αλλά και πα­γκό­σμιο χα­ρα­κτή­ρα. 

Το σί­γου­ρο είναι ότι έχου­με μια νέα συν­θή­κη, όπου τόσο η Ελ­λά­δα όσο και η Τουρ­κία απο­κτούν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «αδύ­να­μων κρί­κων» ενώ ταυ­τό­χρο­να και ο με­τα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμός είναι πάντα «ενερ­γός». Και δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι η Ελ­λά­δα είναι μέλος της Ευ­ρω­ζώ­νης, του ευ­ρω­παϊ­κού ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­στι­κού πυ­ρή­να, η δε Τουρ­κία μέλος των G-20. Το γε­γο­νός ότι τέ­τοιου εί­δους αστά­θειες αγ­γί­ζουν για τα καλά χώρες του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού που έχουν και ένα ρόλο «προ­μα­χώ­νων» της ανα­πτυγ­μέ­νης κα­πι­τα­λι­στι­κής Δύσης, είναι εν­δει­κτι­κό της τε­ρά­στιας απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κής δυ­να­μι­κής που έχει ενερ­γο­ποι­ή­σει η διπλή - δο­μι­κή κρίση, οι­κο­νο­μι­κή και (γεω)πο­λι­τι­κή, του κα­πι­τα­λι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού.

Από αυτή την άποψη, η από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος είναι ένα συ­γκλο­νι­στι­κό γε­γο­νός και προει­δο­ποι­η­τι­κό σήμα για το ποιες και πόσο ακραί­ες μορ­φές μπο­ρεί να προ­σλά­βει η αστά­θεια στην πε­ριο­χή της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Όταν ο πό­λε­μος έχει πάψει προ πολ­λού να είναι αδια­νό­η­τος κι όταν το πρα­ξι­κό­πη­μα είναι ένα ρε­α­λι­στι­κό εν­δε­χό­με­νο για μια χώρα του G-20, τότε κα­νείς δεν δι­καιού­ται να είναι αμέ­ρι­μνος ή να μι­λά­ει για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και τους αντα­γω­νι­σμούς την πε­ριο­χή με ελα­φρό­τη­τα, σαν να πρό­κει­ται για γε­ω­πο­λι­τι­κά παί­γνια προ­σο­μοί­ω­σης… 

Διε­θνι­σμός ή «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα»;

Το γε­γο­νός αυτό θέτει ιδιαί­τε­ρα κα­θή­κο­ντα τόσο στην ελ­λη­νι­κή όσο και στην τουρ­κι­κή Αρι­στε­ρά και στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης στις δύο χώρες. Που πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σουν όχι σαν πα­θη­τι­κοί ανα­λυ­τές της πε­ρι­φε­ρεια­κής γε­ω­πο­λι­τι­κής ούτε σαν αρι­στε­ροί ατζέ­ντη­δες των «εθνι­κών» στό­χων, αλλά σαν ορ­γα­νω­τές της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και του διε­θνι­σμού.

Ο διε­θνι­σμός δεν (πρέ­πει να) είναι ένα «αξια­κό σύ­στη­μα» που το απο­κα­λύ­πτου­με όταν μας κά­νουν τον ορό της αλή­θειας, αλλά «κι­νού­σα αρχή» της πο­λι­τι­κής της Αρι­στε­ράς. Αν η τουρ­κι­κή Αρι­στε­ρά μά­χε­ται για τα τουρ­κι­κά «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» και η ελ­λη­νι­κή για τα ελ­λη­νι­κά «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα», τότε κά­ποια στιγ­μή θα έρθει η ώρα της αλ­λη­λο­σφα­γής των δύο λαών στο όνομα των «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων». Αντί για τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα», κι ακόμη χει­ρό­τε­ρα για τα «κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα», η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να ανα­δεί­ξει άλλα προ­τάγ­μα­τα: τα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις του «έθνους των ερ­γα­ζο­μέ­νων» και στις δύο χώρες. Τα δη­μο­κρα­τι­κά, κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και στις δύο χώρες. Την ει­ρή­νη, ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο και τους άδι­κους πο­λέ­μους. Την αλ­λη­λεγ­γύη και το διε­θνι­σμό. 

Η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά πρέ­πει να χαι­ρε­τί­σει χωρίς «ναι μεν αλλά» την κι­νη­το­ποί­η­ση του τουρ­κι­κού λαού και να δη­λώ­σει την αμέ­ρι­στη αλ­λη­λεγ­γύη της στους αγώ­νες του να διευ­ρύ­νει απο­φα­σι­στι­κά τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές του κα­τα­κτή­σεις ενά­ντια στο κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν. Και να δου­λέ­ψει συ­στη­μα­τι­κά πάνω στους «κοι­νούς πα­ρο­νο­μα­στές» που μπο­ρούν να χτί­σουν αγώ­νες και δί­κτυα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στις δύο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου.

Η υπο­κρι­σία των ιμπε­ρια­λι­στών

Οι πρώ­τες ώρες του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος ήταν εντε­λώς απο­κα­λυ­πτι­κές για τον κυ­νι­σμό των με­γά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών χωρών. Οι ΗΠΑ, η Μ. Βρε­τα­νία με τη νέα της πο­λι­τι­κή ηγε­σία απο­τε­λού­με­νη από υπο­στη­ρι­κτές του Brexit, η Γαλ­λία που βομ­βαρ­δί­ζει στη Συρία και το Ιράκ με στόχο την «εξα­γω­γή δη­μο­κρα­τί­ας» (!) όπως και οι άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, η Γερ­μα­νία κ.λπ. κρά­τη­σαν στάση ανα­μο­νής, με προ­φα­νή σκο­πι­μό­τη­τα να δουν προς τα πού θα γεί­ρει η πλά­στιγ­γα. Στις πρώ­τες κρί­σι­μες ώρες, όλες οι επί­ση­μες ανα­κοι­νώ­σεις και δη­λώ­σεις αφο­ρού­σαν οδη­γί­ες για την ασφά­λεια των υπη­κό­ων τους, ενώ η λέξη πρα­ξι­κό­πη­μα δεν υπήρ­χε…

Μα­θη­μέ­νοι να ορ­γα­νώ­νουν οι ίδιοι πρα­ξι­κο­πή­μα­τα για να προ­ω­θή­σουν τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, μα­θη­μέ­νοι να έχουν αγα­στή συ­νερ­γα­σία με χού­ντες, μη έχο­ντας κα­νέ­να εν­δοια­σμό να κι­νη­θούν με άνεση σε όλο το φάσμα ανά­με­σα στην αστι­κή δη­μο­κρα­τία, το αυ­ταρ­χι­κό κρά­τος «έκτα­κτης ανά­γκης» (που βα­σι­λεύ­ει στο Πα­ρί­σι) και τη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία, απο­κά­λυ­ψαν ότι θα συ­νερ­γά­ζο­νταν μια χαρά και με τη νέα τουρ­κι­κή χού­ντα αν το πρα­ξι­κό­πη­μα απο­δει­κνυό­ταν πε­τυ­χη­μέ­νο.

Το γε­γο­νός αυτό πρέ­πει να δι­δά­ξει κάτι και τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς που θε­ω­ρούν μο­νί­μως το τουρ­κι­κό κα­θε­στώς «μα­ντρό­σκυ­λο» του ιμπε­ρια­λι­σμού, ακόμη και όταν ο Ερ­ντο­γάν τα «σπάει» με το Ισ­ρα­ήλ, ακόμη και όταν ο Ερ­ντο­γάν είναι ανε­πι­θύ­μη­τος στις ΗΠΑ, ακόμη και αν το χθε­σι­νό πρα­ξι­κό­πη­μα ήταν η 4η από­πει­ρα ανα­τρο­πής του τα τε­λευ­ταία χρό­νια, ακόμη και όταν τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια στην πε­ριο­χή προ­βλέ­πουν και τη δη­μιουρ­γία κουρ­δι­κού κρά­τους - προ­ο­πτι­κή που ξε­περ­νά τα όρια αντο­χής του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος. Δεν θέ­λου­με με αυτό να χρί­σου­με τον Ερ­ντο­γάν «αντι­μπε­ρια­λι­στή», αλλά απλώς να υπο­γραμ­μί­σου­με ότι η μόνη πηγή έμπνευ­σης και χρη­σι­μό­τη­τα των ανα­λύ­σε­ων που βλέ­πουν την Τουρ­κία «μα­ντρό­σκυ­λο του ιμπε­ρια­λι­σμού» που επι­βου­λεύ­ε­ται με τις πλά­τες του ιμπε­ρια­λι­σμού τα «κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα» της Ελ­λά­δας (και μι­λά­με για τα κα­θε­στώ­τα των δύο χωρών) είναι να στη­ρί­ξουν μια πο­λι­τι­κή ουράς της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στην ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη στο όνομα των «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων». 

Επει­δή τα πράγ­μα­τα έχουν πλέον εξε­λι­χθεί σε επι­κίν­δυ­να αν όχι «εκρη­κτι­κά» στην πε­ριο­χή της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, επει­δή τόσο η Ελ­λά­δα όσο και η Τουρ­κία είναι πυ­λώ­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή, επει­δή η Ελ­λά­δα πε­ρισ­σό­τε­ρο και από την Τουρ­κία είναι πο­λύ­τι­μος «κρί­κος» στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, επει­δή τα τε­λευ­ταία του­λά­χι­στον χρό­νια οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις έχουν ξε­πε­ρά­σει κατά πολύ το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν σε φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό οί­στρο («άξο­νας» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου, «ναι σε όλα» στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές απαι­τή­σεις κ.λπ.), αυτού του τύπου ο αντι­τουρ­κι­σμός τμη­μά­των της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να πα­ρα­με­ρι­στεί απο­φα­σι­στι­κά όχι μόνο στο όνομα της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, όχι μόνο στο όνομα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και του διε­θνι­σμού αλλά και στο όνομα μιας ανά­γνω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας χωρίς «εθνι­κούς» πα­ρα­μορ­φω­τι­κούς φα­κούς. 

Οι πρό­σφυ­γες και αθλιό­τη­τα

της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ

Μόλις άρ­χι­σαν να έρ­χο­νται οι πρώ­τες ει­δή­σεις για το πρα­ξι­κό­πη­μα, στή­θη­κε το γνω­στό σκη­νι­κό της «εθνι­κής ετοι­μό­τη­τας»: συ­σκέ­ψεις στο υπουρ­γείο Άμυ­νας, στην Κα­τε­χά­κη κ.λπ., επι­φυ­λα­κή όλων των αρ­μό­διων πα­ρα­γό­ντων, εντο­λές του πρω­θυ­πουρ­γού στους αρ­μό­διους πα­ρά­γο­ντες. Έπρε­πε όμως να εφευ­ρε­θεί ένας κίν­δυ­νος, ένας εχθρός, μια απει­λή για να έχει κά­ποιο νόημα όλο αυτό. Και βρέ­θη­κε: ήταν η απει­λή μήπως, μέσα στην ανα­μπου­μπού­λα του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, ξε­κι­νή­σουν από τα τουρ­κι­κά πα­ρά­λια οι βαρ­κού­λες με τους πρό­σφυ­γες! Ιδού λοι­πόν η «εθνι­κή απει­λή»: όταν το τουρ­κι­κό κα­θε­στώς απο­στα­θε­ρο­ποιεί­ται -έστω και προ­σω­ρι­νά- τότε αδρα­νο­ποιού­νται και οι μη­χα­νι­σμοί που κρα­τά­νε 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια πρό­σφυ­γες μέσα στην Τουρ­κία.

Σε αυτή τη βάση, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση εξέ­φρα­σε την αλ­λη­λεγ­γύη της στην «εκλεγ­μέ­νη τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση». Είναι οι δύο κυ­βερ­νή­σεις που ανέ­λα­βαν, σαν «μα­ντρό­σκυ­λα» του ευ­ρω­παϊ­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, να κρα­τή­σουν τους πρό­σφυ­γες έξω από την «πο­λι­τι­σμέ­νη» Ευ­ρώ­πη. 

Το γε­γο­νός πρέ­πει να μας θυ­μί­σει ότι οι πρό­σφυ­γες, τα με­γά­λα θύ­μα­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων και επεμ­βά­σε­ων, αλλά και των εγ­χώ­ριων στρα­το­κρα­τι­κών κα­θε­στώ­των, είναι η «ζω­ντα­νή ύλη» που απο­στα­θε­ρο­ποιεί «από τα κάτω» την ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, ανα­δει­κνύ­ο­ντας όλες τις αντι­φά­σεις και τις πλη­γές της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής. Ότι οι κυ­ρί­αρ­χες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες και τα κα­θε­στώ­τα Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας συμ­με­τέ­χουν σε μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­χεί­ρη­ση για την «ανα­χαί­τι­σή» τους, ότι αυτή η επι­χεί­ρη­ση ανα­δει­κνύ­ει με τον πιο εύ­γλωτ­το τρόπο το πε­ριε­χό­με­νο της κα­πι­τα­λι­στι­κής και ιμπε­ρια­λι­στι­κής συ­νερ­γα­σί­ας ενά­ντια στα ίδια τους τα θύ­μα­τα. Ανα­δει­κνύ­ει την «αλ­λη­λεγ­γύη» των «από πάνω» ενά­ντια στους «από κάτω» και υπο­γραμ­μί­ζει μια κρί­σι­μη πλευ­ρά της διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης: αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες, αλ­λη­λεγ­γύη των «από κάτω» - μια ανα­ντι­κα­τά­στα­τη πτυχή των κα­θη­κό­ντων της Αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα στην Ελ­λά­δα και την Τουρ­κία...του Π.Κοσμά

πηγη:rproject