Η φτώχεια στη Βρετανία

Για τους πλέον φτωχούς μεταξύ των Βρετανών η επισιτιστική βοήθεια εξελίσσεται σε βασικό μέσο επιβίωσης, γράφει το euractiv.com σε σχετικό ρεπορτάζ, επισημαίνοντας ότι ο αυξανόμενος αριθμός των πολιτών που στρέφονται στις τράπεζες τροφίμων των φιλανθρωπικών οργανώσεων για την επιβίωσή τους είναι ένα θέμα που έχει ανέβει ψηλά στην πολιτική ατζέντα, εν όψει των εκλογών της 7ης Μαΐου.

Ένας από αυτούς είναι ο Ντέιβιντ Κλαρκ. Κρατώντας σφιχτά μια τσάντα με μακαρόνια, κομπόστες και κρέας, ο 54χρονος Ντέιβιντ επισκέφθηκε το κοινωνικό παντοπωλείο για έκτη φορά μέσα σε λίγες εβδομάδες. Η γυναίκα του, λέει, πάσχει από καρκίνο και ο ίδιος δεν μπορεί να δουλέψει αυτή την περίοδο.

Ο Κλαρκ ζει στο Κάμπορν: χερσόνησος στην Κορνουάλη που είναι περισσότερο γνωστή για τις παραλίες της, τα εξοχικά της και την πλούσια ιστορία της και λιγότερο ως μία από τις πιο φτωχές περιοχές της χώρας, με ετήσιες αποδοχές κατά μέσο όρο 20.000 ευρώ τον χρόνο - πέντε φορές χαμηλότερες απ' ό,τι στο Λονδίνο.

Στο κοινωνικό παντοπωλείο, πίσω από την εκκλησία, προσφεύγουν όλες οι ηλικίες. Όπως η 32χρονη Νίκολα Μπάκα που έχει τέσσερα παιδιά. «Μας έχουν αφήσει με πολύ λίγα χρήματα», είπε, αφού όλα τα επιδόματα κόπηκαν και όχι «από δικό μας φταίξιμο. Τα τρόφιμα είναι το τελευταίο πράγμα που μπορούμε να περικόψουμε. Και με τέσσερα παιδιά.... θα πρέπει να τα ταΐζουμε».

Η πρώτη τράπεζα τροφίμων στο Κάμπορν άνοιξε το 2009, όταν άρχισε να κλιμακώνεται η οικονομική κρίση. Αλλά αντί να μειώνεται η πελατεία της όσο ενδυναμώνει η οικονομία, συμβαίνει το αντίθετο. Οπως λέει ο ιδρυτής της 70χρονος Ντον Γκάρντνερ, από τα περίπου 150 γεύματα που μοίρασε τον πρώτο μήνα λειτουργίας, τώρα είναι κατά μέσο όρο 2.000 την εβδομάδα.

Η φτώχεια στη Βρετανία δεν αφορά πλέον μόνο τους πολύ λίγους του περιθωρίου. Υπάρχουν τουλάχιστον 850 τράπεζες τροφίμων σε όλη τη χώρα και ανοίγουν κι άλλες κάθε χρόνο, σύμφωνα με έρευνα επιτροπής της Βουλής για την πείνα στη Βρετανία που δόθηκε πέρυσι στη δημοσιότητα. Το φορολογικό έτος 2013-2014, η μη κυβερνητική φιλανθρωπική οργάνωση Trussell Trust, που διαχειρίζεται περίπου 400 κοινωνικά παντοπωλεία, πρόσφερε γεύματα σε 913.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με τους 61.000 που ήταν το 2010-2011. 

«Η κατάσταση είναι πολύ ανησυχητική», είπε η εκπρόσωπος του Trussell Trust, Άλισον Τζόουνς. «Υπάρχει συνεχής αύξηση και στον αριθμό των κέντρων αυτών διάθεσης τροφίμων και των ανθρώπων που τους εξυπηρετούν την τελευταία 10ετία ...και ξεπετάγονται σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο Λονδίνο», την πλούσια πρωτεύουσα.

Η κοινοβουλευτική έκθεση αναφέρει ως βασικούς λόγους την αύξηση κατά 47% των τιμών των τροφίμων από το 2003 μέχρι το 2013 και κατά 30,4% στο κόστος στέγασης, την ώρα που οι αντίστοιχες αυξήσεις των μισθών δεν ήταν ισάξιες. Και σε αυτό το δεδομένο ήρθε να προστεθεί και η πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η κυβέρνηση Κάμερον, κυρίως σε ό,τι αφορά τα επιδόματα και το κοινωνικό κράτος, προκειμένου να μειώσει το δημόσιο χρέος. 

«Υπάρχει μια αλλαγή στην πολιτική κουλτούρα στη Βρετανία από πολιτική κατά της φτώχειας σε πολιτική κατά των φτωχών» υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι Τζοάνα Μακ και Στιούαρτ Λάνσλεϊ. «Κι αυτή η σκληρή στάση απέναντι στους φτωχούς έχει χρησιμοποιηθεί για να συρρικνωθεί το κράτος και να δικαιολογηθούν οι βαθιές περικοπές στα επιδόματα».  

Ο ηγέτης των Εργατικών -που έπονται στην τελευταία δημοσκόπηση έναντι των κυβερνώντων Συντηρητικών- κατηγορεί τον Κάμερον ότι δημιουργεί «μια χώρα που βασίζεται στην αυξανόμενη ανισότητα». Και ο Κάμερον απαντά ότι η κυβέρνησή του «είναι αυτή που δίνει δουλειές στο κόσμο βγάζοντάς τον από τη φτώχεια».

Στο Κάμπορν της Κορνουάλης -και όχι μόνο- αυτή η πολιτική συζήτηση είναι εκτός πραγματικότητας. «Κανείς δεν νοιάζεται για μας. Είμαστε ένας ξεχασμένος κόσμος», λέει ο Γκάρντνερ. «Η οικονομική κρίση ήταν σαν τα καρφιά στο φέρετρό μας. Εμείς ήμασταν ήδη μέσα».  

«Εκκαθαρίζεται» το Λονδίνο από τους φτωχούς του

Περισσότερες από 50.000 οικογένειες έχουν εξαναγκαστεί «αθόρυβα» να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο Λονδίνο μέσα σε μια τριετία, αναφέρει ο Independent, με βάση έγγραφα που αποκαλύπτουν την πραγματική κλίμακα των «κοινωνικών εκκαθαρίσεων», αποτέλεσμα ενός συνδυασμού περικοπών των εισοδημάτων και ραγδαίας αύξησης των ενοικίων και του κόστους ζωής.   

Τα στοιχεία δείχνουν, δηλαδή, ότι ένας χωρίς προηγούμενο αριθμός οικογενειών δεν μπορούν πλέον να βρουν σπίτι να νοικιάσουν στις συνοικίες της πρωτεύουσας, αναγκάζονται να ξεριζωθούν, να αποκοπούν από τους συγγενείς, τις δουλειές τους, τα σχολεία των παιδιών τους και τα δίκτυα κοινωνικής υποστήριξης και να καταλήξουν σε ακόμα πιο υποβαθμισμένες περιοχές, μακριά από το Λονδίνο.  

Ο Ντέιβιντ Κάμερον (δεξιά) με τον δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, σε προεκλογική εξόρμηση στα νηπιαγωγεία! | Chris Radburn, PA via AP

Η «έξοδος» αυτή συμπίπτει με την υιοθέτηση από τη συγκυβέρνηση Συντηρητικών-Φιλελευθέρων περικοπών στα επιδόματα, αλλά και της επιβολής του λεγόμενου «φόρου κρεβατοκάμαρας» - που στην ουσία είναι «πρόστιμο» σε όσους μένουν σε δημοτικές «εργατικές κατοικίες», που κρίνεται ότι υπερκαλύπτουν τις ανάγκες τους. Αυτή η κατηγορία των φτωχών στην ουσία καλείται με λιγότερα, μειωμένα έσοδα, να καταβάλει περισσότερο ενοίκιο. 

Και τα δυο αυτά μέτρα έχουν στριμώξει αφόρητα πολύ τα φτωχότερα στρώματα που δεν μπορούν πλέον να αντεπεξέλθουν στα ενοίκια. Το 2010 ο δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον είχε υποσχεθεί ότι οι αμφιλεγόμενες μεταρρυθμίσεις του κράτους πρόνοιας δεν πρόκειται να οδηγήσουν «σε εκκαθαρίσεις τύπου Κοσόβου» την πόλη του, υπογραμμίζοντας με στόμφο ότι: «Δεν πρόκειται κανείς να δει χιλιάδες οικογένειες να πέφτουν θύματα έξωσης από τα σπίτια τους».

Πέντε χρόνια μετά, τα στοιχεία -που οι αρχές έχουν αρνηθεί να δημοσιεύσουν- δείχνουν ότι οι υποσχέσεις ήταν κούφιες.  

Οι δημοτικές αρχές έχουν αρχίσει να διώχνουν ακόμα και μονογονεϊκές οικογένειες με ρυθμούς περίπου 500 την εβδομάδα. Και οι αριθμοί αυτοί έχουν αυξητική τάση.  

Σύμφωνα με τον Independent, συνέπεια της υποχρεωτικής μετακίνησης είναι ο πολλαπλασιασμός των κρουσμάτων κατάθλιψης απόπειρας αυτοκτονιών και αποβολών.

Περίπου 2.707 οικογένειες έχουν υποχρεωθεί να μετακομίσουν από την ευρύτερη περιφέρεια του Λονδίνου την τελευταία διετία σε άλλες πόλεις, όπως το Μάντσεστερ, το Μπράντφορντ, το Ντόβερ και το Πλίμουθ. Σε αρκετές περιπτώσεις οι δημοτικές αρχές δεν επικοινωνούν μεταξύ τους για να ανταλλάξουν στοιχεία και να προστατευτούν οι ευάλωτες οικογένειες που μετακομίζουν, οι οποίες μένουν μεγάλα διαστήματα χωρίς απολύτως καμία βοήθεια. Μέχρι στιγμής όλα «κανονίζονται» πίσω από κλειστές πόρτες και η ένωση των 32 δήμων του Λονδίνου δεν έχει δώσει στοιχεία στη δημοσιότητα.    

Αλλά έγγραφα που διέρρευσαν τον Μάρτιο δείχνουν ότι μόνο μέσα σε ένα τρίμηνο πέρυσι 5.437 οικογένειες υποχρεώθηκαν να φύγουν από το Λονδίνο. Συνολικά από τον Ιούλιο του 2011 μέχρι τον Ιούλιο του 2014 ο αριθμός ήταν 49.789 και εάν προσθέσει και όσες οικογένειες μετακόμισαν το τελευταίο οκτάμηνο, είναι βέβαιο ότι ο αριθμός τους ξεπερνά τις 50.000. Δηλαδή, πιθανότατα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι...πηγή:efsyn